Seher:

Od tych wydarzeń i mojej wyprowadzki minął tydzień. Jeden tydzień a on nie odezwał się do mnie słowem. Zero kompletnie codziennie sprawdzam telefon czy faktycznie nic nie napisał. Z nadzieją, że coś nowego będzie. A tu nic. Siedziałam w pokoju hotelowym nagle do pokoju wbiegł mój syn:

- Mamo..

- Tak synku? - odzywam się uśmiechając się słabo.

- Czy ty i tata się rozstaniecie? - pyta patrząc na mnie.

- Skądże znowu.. po prostu tata trochę nabroił i musi zostać sam wiesz ? - kłamałam.

- To dobrze a jak tata naprawi to co zepsuł to wrócimy? Tęsknie za swoim łóżkiem.. - jąka.

- Tak skarbie wrócimy.

Mówię i próbuje powstrzymać łzy. Muszę być twarda dla naszego syna. Muszę być twarda. Powtarzałam ciagle w głowie. Do pokoju wpadł Ibrahim.

- Jak tam ? - zapytał siadając na fotelu.

- Dobrze.

- Wujku! - przerywa mi mały biegnąc do niego i wspinają się do niego na kolana.

- Słucham cię.

- Wiesz co mama powiedziała?

- Co takiego ci ta twoja mama znowu powiedziała - mówi z rozbawieniem.

- Że jak tata zrobi to co zepsuł to wrócimy do domu!

- Takie bajki ci mama opowiada - mówi patrząc na mnie.

- Mamo wujek mi nie wierzy! - krzyczy.

- Wierze ci wierze - mówi i głaszcze go po głowie.

Po czym mały gdzieś poleciał a Ibrahim usiadł obok mnie.

- Jak się czujesz ? - pyta po chwili.

- Dobrze.

- To dobrze bo mam plan co do dzisiejszego dnia.

- Jaki? - zapytałam niemalże od razu.

- Idziemy nad morze trochę relaksu ci się przyda odpoczniesz od tego wszystkiego.

- No dobrze a o której ?

- Możemy i już spakuj to co tam trzeba i co potrzebne i wyruszymy - mówi i wstaje nie dając mi co kolwiek powiedzieć wyszedł.

Po godzinie jesteśmy na miejscu wybraliśmy sobie miejsce na leżakach i po chwili już byliśmy w wodzie. Trochę się pochlapałam i wróciłam na leżak rozłożyłam sobie ręcznik i położyłam się. Zamknęłam oczy i cieszyłam się słońcem. Nie wiem ile tak leżałam aż w końcu poczułam krople deszczu. Rozejrzałam się wokół i nad sobą zobaczyłam Ibrahima. Śmiejącego się ze mnie bo po chwili zerwałam się z leżaka myśląc, że to deszcz. Niefortunnie wpadłam wprost w jego ramiona. Trzymał mnie kurczowo świat jak by zamilkł byłam tylko ja i jego oczy wpatrujące się we mnie. Po chwili jednak wróciliśmy do normalności on mnie postawił i zostawił. Odszedł kawałek wyglądał tak jak by bił się z myślami. Lecz ja nie chciałam mu przeszkadzać. Ale poczułam chęć pogadania z nim o tym co ostatnio się z nim dzieje. Lecz gdy podeszłam i chciałam cokolwiek powiedzieć odszedł i poszedł do bawiącego się na brzegu Yusuf'a. Poczułam się dziwne jak bym została odrzucona.