Wstałam o 9:16, a dokładnie leżałam o tej godzinie z zamkniętymi oczami.
Przewróciłam się na drugi bok i wtedy go usłyszałam.

- Dobrze spałaś? - spytał.

Cholera, zapomniałam, że on tu jest.
Odsunęłam się do bezpiecznej odległości między nami.

- A tak właściwie gdzie jest Plagg? - spytał ponowie.

- Nie widziałam go wczoraj - odparłam.

- Tu jestem! Wypuść mnie! - usłyszałam głos dobiegający z szuflady.

Podeszłam do szuflady i otworzyłam ją, a z niej wyleciało małe, czarne zwierzątko.

- Tylko palant, zamyka zwierzę w szufladzie! - oburzył się Plagg.

- Jaki słodziak! - pisnęłam.

- Twoja dziewczyna? - spytał.

- Dlatego cię zamknąłem - powiedział Adrien i złapał kwami.

- Puść go, przyniosę mu trochę Camemberta. - odparłam.

Zeszłam po schodach do kuchni i wyciągnęłam z lodówki opakowanie z Camembertem.

Wróciłam do pokoju i podałam Plaggowi pudełko z serem.

- Dzięki, jesteś spoko - powiedziało kwami i zaczęło pałaszować ser.

Adrien nadal leżał na łóżku, a ja podeszłam do kalendarza wiszącego na ścianie i skreśliłam wczorajszy dzień czerwonym markerem.

- Co robisz? - spytał Adrien.

- Skreślam dzień twojego pobytu tutaj, zostało 29 dni. - odparłam.

- Tak bardzo chcesz się mnie pozbyć? - spytał.

- Kiedyś chciałabym, żebyś został tu na zawsze, ale jednak mam cię dość - powiedziałam.

- Jasne, w głębi duszy chcesz, żebym został. - powiedział z uśmiechem.

- Biedronka ci się znudziła? - powiedział Plagg z drugiego końca pokoju.

- Nie słuchaj go - powiedział chłopak - a tak na marginesie.. Skąd znasz moją tożsamość?

- Lepiej, żebyś nie wiedział.

- Skoro znasz moją, to pewnie znasz też biedronki. - powiedział.

Zamarłam. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. W sumie, każdy by chciał, żeby byli razem.

- Może znam, może nie, kto to wie? - powiedziałam złośliwie.

- Nie powiesz mi, prawda? - spytał.

- W życiu - odparłam.

- Masz lęk wysokości?

- Nie, a czemu pytasz?

- A to ciekawe.. Plagg, wysuwaj pazury!

- Co ty wyp... - nie zdążyłam dokończyć, a Adrien wziął mnie na ręce, wyskoczył przez okno i wzbił się się na swoim kicikiju najwyżej jak się da.

Zacisnęłam mocno powieki, bo bałam się, że w każdej chwili możemy spaść.

- Ściągnij mnie na ziemię!!! - krzyknęłam.

- Mówiłaś, że nie masz lęku wysokości - powiedział.

- Bo nie mam, ale...

- Zerknij przynajmniej - powiedział łagodnie.

Otworzyłam jedno oko, a potem drugie.

- Wow, nie wiedziałam, że Paryż jest taki ogromny. - odparłam.

- Zrobimy tak jeszcze w nocy, zobaczysz wtedy jaki Paryż jest piękny. Biedronka nigdy by się na takie coś nie zgodziła, no raz się zgodziła, gdy zaatakował nas Mim. - odparł.

- Współczuję..

Widziałam, że jego uśmiech zmienia się w smutniejszą minę.

- No, wracajmy do pokoju, nie chce, żeby ktoś nas tak zobaczył.

***
Tak jak mówił w nocy znów siedziałam na jego kolanie i patrzyłam się na piękny Paryż nocą.

Może jednak nie chce, żeby Adrien wrócił z powrotem?

------------------------------------------------------

Tak jak obiecałam, macie kolejny rozdział.

Czyżby nasz kochany Adrien zaczął coś czuć do Alice.

Czy może jednak Alice czuje coś do Adriena.

Pokój wam wszystkim.