Czuję się źle i nic nie jest w porządku.

Serce, to się z piersi wyrywa, to przestaje bić.

Co się ze mną dzieje?

Ciągły stres do kieszeni schował moje imię.

Jak ono brzmiało? Czy ktoś je zna?

Odwaga zgubiła się wśród ciemnych uliczek.

Nawet nie pamiętam jej twarzy.

Jak bezdomny pies przypałętał się gniew.

Nie podchodźcie do mnie.

Nie patrzcie w oczy, płonące nienawiścią.

Za chwilkę mi przejdzie.

Od pustych ścian odbija się echem "już jestem".

Jedząc obiad opowiadam oknu, co było w pracy.

Nie jest na mnie złe za kolejny rozbity talerz.

Dlaczego wszystko niszczę?

Ważny jest uśmiech namalowany dla klientów,

najlepszą i najdroższą farbą.

Wieczorem wszystkie łzy powierzam poduszce,

która zatrzyma dla siebie tę bolesną tajemnicę.

By rano wstać, znów głęboko schować, trawiący duszę cień.