Mam wrażenie, jakby mojemu życiu brakowało głębi.

Zdarza się, że zapominam o najważniejszych rzeczach.

Tylko czemu jak sobie przypomnę, okazują się nie być takie ważne?

Mam wrażenie, że coś istotnego bez przerwy mi umyka.

Niczego mi nie brakuje, gdyż wszystko to pustka.

Nawet teraz będąc pod wpływem weny twórczej nie czuję nic.

Serce jednak wciąż puka bez przerwy,

tak pracowite, że aż niepodobne do mnie.

Pompuje tę nieszczęsną krew, a ja wzdycham bez siły.

Czy to ktoś zabrał moją duszę? A może to ja jej zapomniałam?

Muzyką staram się zastąpić tę wewnętrzną dziurę.

Pomaga; jednak to uczucia kruche i porywiste niczym wiatr.

Od tego zaczynam się bać czasu, który tak mknie.

Nie sposób dogonić własnych myśli.

Poddaje się i jeszcze tego samego dnia świętuję.

Nie ma w tym logiki, ale czasem

chcę dać sobie spokój i mam wiele rzeczy gdzieś.

Na końcu nie żałuję.