Złość, której nie opanuje,
właśnie to teraz czuję.
Rymy pozostały ratunkiem.
Lecz czasem myślę, by zastąpić je trunkiem.
Zapomnieć, bez względu jak i za ile.
Przebiec kolejne trzy mile.
Schować w kieszeni palące upokorzenie.
Na wszystkie pytania wykrzyczeć "nie"!
Jak oni mogli tak zniszczyć nadzieję?
Kto im dał prawa i przywileje?
Zabrali mi wszystko co w słowach najlepsze.
Zabrali mi moje wiersze.
Jestem marnym wierszokletą,
być może nigdy nie będę poetą.
Lecz oddajcie coście ukradli.
Boją się mnie nawet umarli .
Oni wiedzą co ja knuje.
Wiedzą jak was tym zrujnuje.
Słowami połamię wam wszystkie kości.
Nie będę miał odrobiny litości.
Na papierze mam władzę absolutną.
Ma wola często jest wolą okrutną.
Nie można mi zabronić zabić lub ożywić.
Kiedy to przestanie was dziwić?
Owszem jestem dramatyczny;
może nawet psychopatyczny.
Nie lubię gdy moje myśli zmieniają.
Jak tym samym upokarzają.
Więc podkreślam z naciskiem.
Nie podpisujcie się moim nazwiskiem!