Blada dłoń dotknęła szyby, za którą leżało martwe ciało Johna Watsona. Coś jakby cienka nitka podobna do błyskawicy przemknęło przez ścianę na salę, by po chwili zniknąć, wbijając się w klatkę piersiową blondyna.

Czas znów ruszył naprzód. Doktor otworzył szeroko oczy i gwałtownie zaczerpnął powietrza do płuc, a wszyscy obecni w pomieszczeniu nagle rzucili się w jego stronę, pragnąc zrozumieć, co tu się stało.

Długie palce przesunęły się jeszcze wzdłuż szerokiej, drewnianej listwy poprowadzonej po ścianie, nim zniknęły niespodziewanie, w towarzystwie cichego łopotu skrzydeł.
* * *
Nigdy nie sądził, że po uczłowieczeniu odzyska skrzydła. Z drugiej strony, może tak naprawdę nigdy ich nie stracił? Nie potrafił w żaden logiczny sposób wytłumaczyć tego, co stało się podczas jego spotkania z Michałem. A może to właśnie to ludzie mają na myśli, kiedy mówią o sile miłości, która zwycięża wszystko?

Brunet siedział w bezruchu na swoim łóżku, z nogami ugiętymi w kolanach, i delikatnymi dłońmi gładził miękkie, białe pióra potężnych skrzydeł, w których objęciu się zamknął. Obok łóżka, na podłodze, spokojnie spała czarno-biała suczka, którą prawie dwa tygodnie temu przyprowadziła pani Hudson. To wszystko... to nie było coś, czego by się spodziewał. Anioł, który odszedł, w bliżej nieokreślony sposób nagle odzyskał siłę i skrzydła, po czym zabił najwyższego wysłannika Ojca. Takie rzeczy na co dzień się po prostu nie zdarzają.

A jeśli już, na pewno nie spotykają podrzędnych stróżów.

Sherlock jeszcze raz uśmiechnął się lekko, ale zaraz potem jego kamienna maska powróciła na swoje miejsce. Uświadomił sobie bowiem, że John wie o nim o wiele za dużo, i jeśli się nie ulotni, po jego powrocie do domu w żaden sposób nie uniknie długiej i ciężkiej rozmowy, pełnej bezcelowych tłumaczeń, słonych łez i lekkich uśmiechów.

Jedyne, co w tym ciągu wydarzeń nie było pewne, to jej finał.

Pomimo niepewności, Holmes wybrał wyjście, które wydawało mu się najbardziej rozsądną opcją.

Postanowił schować skrzydła, żyć dalej i mieć nadzieję, że John wróci, wysłucha, zrozumie i wszystko mu wybaczy.
* * *
- John.

Zachrypnięty, niski głos detektywa poniósł się echem po salonie jakby znajdował się on w pustej sali, chociaż pomieszczenie było wypełnione meblami, a na dodatek zabałaganione.

- Sherlock.

Chociaż John zdawał się być zmęczony po dosyć długim pobycie w szpitalu i mówił naprawdę cicho, Holmes słyszał go doskonale. Jego i stanowczą nutę, która pobrzmiewała w tym jednym słowie, sygnalizując, że doktor czeka na coś ze strony błękitnookiego.

- Zanim cokolwiek powiesz, chcę żebyś wiedział, że przepraszam za wszystko.

- Zanim ty powiesz coś głupiego, chcę żebyś wiedział, że za nic nie musisz mnie przepraszać.

Następnie blondyn najzwyczajniej w świecie rzucił torbę na ziemię, domknął nogą drzwi i podszedł do przyjaciela, rzucając mu się na szyję i wtulając się w jego tors. Detektyw pachniał herbatą, papierem i... i Sherlockiem. Po prostu Sherlockiem. Watson chciał, naprawdę bardzo chciał zapamiętać ten zapach na zawsze.

Szczególnie biorąc pod uwagę decyzje, które podjął zanim pojawił się na Baker Street.

Chwilę później mężczyzna cofnął się o kilka kroków i z całej siły przyłożył brunetowi z liścia.

- To za to, że nigdy mi nie powiedziałeś. Jakbyś czekał, aż w końcu sam się zorientuję – ofuknął go, po czym z rozmachem usiadł na poręczy swojego fotela.

- Nie mogłem ci powiedzieć. Ojciec zabronił nam ujawniania się ludziom, nawet w snach, a tym bardziej mówienia o swojej przeszłości jako anioły – mruknął speszony detektyw, pocierając zaczerwieniony policzek wierzchem zimnej dłoni.

- Nie posłuchałeś – John uśmiechnął się półgębkiem i splótł ręce razem.

- Nie.

- To dlatego zostałeś... no wiesz, człowiekiem?

Sherlock pokręcił przecząco głową.

- Sam poprosiłem Ojca o uczłowieczenie.

- Dlaczego?

- Ponieważ, John – podszedł bliżej do przyjaciela i popchnął go lekko do tyłu, pozwalając mu usiąść wygodnie w fotelu, po czym usiadł na jego kolanach i zetknął ich czoła razem - chciałem cię chronić – szepnął. Watson przełknął ślinę, czując na swoich ustach gorący, nierówny oddech detektywa. - I chyba nie tylko – mruknął, spuszczając wzrok.

Blondyn uniósł do góry kąciki ust i bez zbędnego gadania złączył ich wargi razem w delikatnym, słodkim pocałunku, chociaż w głowie wciąż słyszał tylko jedno.

Miało do tego nie dojść.