Po wyjaśnieniach Calvina wszystko zaczęło nabierać sensu. Rozumiałam teraz jego ostatnie zachowanie w stosunku do mojej osoby. Koledzy bruneta wykorzystując okazję ponownie zmienili go w jednego z nich, a on bojąc się, że przeszłość powróci podporządkował się im.

- Czekaj. Chcesz zrezygnować ze wszystkiego, ale dlaczego? Masz już dosyć bycia dupkiem?

- Raczej dla kogo. Ty naprawdę nie rozumiesz?

- Oświeć mnie.

- Dopiero przy tobie zrozumiałem, że osoba, którą byłem przez ostatnie trzy lata to nie jestem ja. Dla ciebie chciałem i nadal chce zostawić kumpli nawet ceną mojej pozycji w szkole i drużynie.

- Chyba przypomniałeś sobie wszystkiego nadwyraz. Byliśmy tylko znajomymi.

- Serio chcesz być tylko moją koleżanką?

To pytanie skutecznie mnie uciszyło. Nie wyobrażałam sobie nas jako pary, ale bycie jego koleżanką w niektórych momentach mi nie wystarczało.

- To chyba za dużo jak na jeden dzień - stwierdziłam.

- Nie odpowiesz mi?

- Chcę wracać.

- Okej. W takim razie wracajmy.

*następnego dnia*

W nocy męczyły mnie koszmary, przez które nie mogłam spokojnie spać. Zapowiadał się długi i męczący dzień. Moje wory pod oczami idealnie pasowały do smętnej miny. Przed wyjściem dodatkowo przez pięć minut szukałam kluczy od domu, które leżały na stoliku w salonie. Wyszłam z domu w pośpiechu. Zamurowało mnie, gdy zauważyłam samochód stojący przed moim domem.

Wczoraj długo myślałam nad zaistniałą sytuacją między mną a Calvinem, ale nie doszłam do żadnych konkretnych wniosków.

- Idziesz czy będziesz tak się na mnie gapić? - zapytał opierając się o samochód.

Ruszyłam w jego stronę. Chłopak otworzył mi drzwi i sam zajął miejsce kierowcy.

- Mogłeś powiedzieć, że po mnie przyjedziesz.

- To była spontaniczna decyzja. Poza tym nie byłem pewien czy mnie nie spławisz.

- Dlaczego miałabym to zrobić?

- Pomyślałem, że po wczorajszym będziesz mnie unikać.

- Miałam to w planach - przyznałam.

Reszta drogi minęła nam w ciszy. Nie żegnając się wyszłam z samochodu i ruszyłam do szkoły. Słyszałam za sobą kroki chłopaka, więc odwróciłam się do tyłu. Zwykle na parkingu każdy szedł w swoją stronę.

- Mogłabyś poczekać - powiedział zatrzymując się przede mną.

- Myślałam, że pójdziesz do znajomych.

- Postanowiłem zmienić otoczenie - stwierdził i objął mnie ramieniem.

Prowadził nas tak przez korytarze z widocznym uśmiechem na twarzy. Nie obyło się to bez spojrzeń znacznej części szkoły.

Zatrzymaliśmy się przy mojej szafce. Otworzyłam ją wykładając niepotrzebne książki w czasie, gdy Calvin stał oparty o szafki obok obserwując każdy mój ruch.

- Nie masz czasem lekcji? - zapytałam.

- Nie było jeszcze dzwonka.

- Zaraz zadzwoni.

- Zdążę. Nie musisz się martwić. - Wywróciłam oczami.

- Nie martwię się, tylko próbuje się ciebie pozbyć.

- W takim razie musisz się bardziej postarać.

Zatrzasnęłam drzwiczki szafki i odwróciłam się w jego stronę. Chciałam już coś powiedzieć, ale na korytarzu rozbrzmiał głośny dźwięk informujący o zaczęciu się zajęć.

- Będę już leciał. - Pocałował mnie w czoło i odszedł.

...

Potrzebowałam się komuś wygadać. W przerwie na lunch usiadłam z Emmą na jednej z ławek na dworze i w skrócie opowiedziałam jej wszystko co ostatnio się u mnie działo.

- Czyli podobasz się Calvinowi - podsumowała.

- Nie. Tak tego nie powiedział.

- Ale to miał na myśli.

- Co ja mam z nim zrobić?

- A on podoba się tobie?

- No... Wizualnie tak, ale z charakteru jesteśmy jak z dwóch różnych planet.

- Przeciwieństwa się przyciągają.

- Ale po tym wszystkim...

- Trudno mu zaufać?

- Właśnie.

- Może poczekaj na jego ruch.

- On ich wykonuje za dużo.

- Trzeba go sprawdzić.

- Jak?

- Zaraz zobaczysz. - Jej wzrok powędrował za mnie, więc odwróciłam się. Calvin szedł do nas uśmiechając się w momencie, gdy zauważył, że na niego patrzę.

- Cześć dziewczyny. - Usiadł między nami. - Chyba wam nie przeszkadzam?

- Byłyśmy właśnie w trakcie rozmowy - powiedziała Emma.

- Kontynuujcie jakby mnie tutaj nie było.

- Dobrze, więc wracając. - Przyjaciółka odchrząknęła odwracając mój wzrok od chłopaka, który zaczął przeglądać telefon. - Daniel pytał o ciebie i prosił o twój numer, ale nie wiedziałam czy mogę mu go podać.

- Daniel? - zapytałam. Jakoś nie kojarzyłam nikogo takiego.

- Tak Daniel - potwierdziła robiąc wymowną minę.

- A Daniel. Jasne możesz mu podać mój numer.

- Co to za Daniel? Znam go? - wtrącił Calvin.

- Miało cię tutaj nie być - zauważyła Emma.

- Tak tylko pytam.

- Nie znasz go - odpowiedziała mu.

- Może jednak? Jak się nazywa?

- Nie wiem. To znajomy Jack'a.

- Więc zapytam twojego chłopaka - stwierdził.

- Nie powinno cię to interesować. To życie Clary.

- Skoro dotyczy to jej będę się interesował.

- Moglibyście przestać rozmawiać jakby mnie tutaj nie było? - zapytałam.

- Muszę już iść - oznajmiła Emma. - Mam zaraz klasówkę i muszę sobie powtórzyć. - Pomachała nam i odeszła.

- Co to za Daniel? - zapytał Calvin. Uderzyłam się z otwartej ręki w czoło i westchnęłam.

- Ja już też muszę iść.

Zabrałam torbę z ziemi i wstałam.

- O której kończysz lekcje?

- Za dwie godziny - odpowiedziałam.

- Odwiozę cię w takim razie do domu. Do potem. Brunet poszedł w swoją stronę, a ja w swoją.

...

Po lekcjach jak najszybciej chciałam znaleźć się w domu. Na jutro mam do napisania spore wypracowanie, które zajmie mi kilka dobrych godzin. Przed szkołą na murku obok drzwi czekał Calvin. W przeciwieństwie do mnie był pełen energii, która biła od niego z daleka.

- Widzę, że ktoś dał ci nieźle w kość - zauważył.

- Taa... Ty za to w znakomitym humorze.

- Nie mogę zaprzeczyć.

Wsiedliśmy do samochodu. Oparłam głowę o szybę i obserwowałam mijający obraz.

- Clary. - Calvin dotknął moje ramię.

- Tak? - Wyprostowałam się i przetarłam oczy.

- Już jesteśmy. - Wskazał na budynek za mną.

- Dzięki za podrzucenie.

- Jutro też po ciebie podjadę.

- Po co to robisz?

- Żebyś nie musiała iść do szkoły na pieszo.

- Nie o to mi chodzi. Całe dzisiejsze twoje zachowanie. Po co to?

- W końcu zrozumiesz, że cię do mnie ciągnie i sama nie będziesz chciała beze mnie żyć.