Ja: *wracam do domu z przystanku autobusowego, jest już ciemno*

Mózg: Wiecie ile horrorów zaczyna się w ten sposób?

Wena: Mnóstwo! Bohaterka idzie sobie spokojnie drogą pod lasem, jest ciemno, chmury zasłaniają księżyc i nagle rozlega się szelest, a za plecami biednej dziewczyny pojawia się morderca z nożem.

Mózg: Właśnie idziemy drogą pod lasem.

Oczy: I zdecydowanie jest ciemno. Nie widać gwiazd, ani księżyca.

Uszy: Eee... Czy wy też słyszeliście ten hałas? Taki szelest?

Oczy: Nie będziemy sprawdzać, czy za nami stoi morderca!

Serce: Wiać!!!

Ja: *biegnie ile sił w nogach*

Morderca: *nawet go nie ma*

Sąsiedzi akurat patrzący przez okno: Czemu ta dziewczyna biegnie jak wariatka?

Wena: Ale ja mam genialny pomysł na one-shota!