Jeszcze zanim to przeczytacie, wiedzcie, że mimo, że trochę trudno w to uwierzyć ta historia naprawdę się wydarzyła. Dzisiaj nawet spotkałam tą koleżankę, o której będziecie czytać, i wspominałyśmy tą sytuację😂
*****************

Ja: *gra sobie na koncercie takiej powiedzmy-że-szkoły-muzycznej*

Pani: A teraz skrzypaczki zostają na scenie, a Mariolka i Zuzanka zagrają nam „Walczyk"!

Widownia: *wymuszone oklaski*

Mariolka&Zuzanka: *grają owego walczyka*

Palce: Nudzimy się!

Mózg: Ile jeszczeeee?!

Wena: A może odprawimy dzikie dansy?

Ja: *szepcze do koleżanki obok* Nudno tu. Może odprawimy dzikie dansy?

Koleżanka: Czemu nie.

Ja&Koleżanka: *zaczynają się bujać i lekko machać rękoma (lekko, bo wciąż trzymają skrzypce)*

Widownia: *patrzy na nas znudzona walczykiem Mariolki i Zuzanki*

Walczyk: *kończy się*

Pani: A teraz posłuchamy soundtracku z filmu „Titanic" w wykonaniu Eweliny, Agnieszki, Patryka, Marka i Borysa.

Soundtrack: *zaczyna się*

Widownia: *słucha*

Widownia: *mimo dobrego wykonania utworu, zmęczenie, które powstało podczas słuchania „Walczyka" daje się we znaki*

Uszy: Ale ładnie grają.

Oczy: Powinny polecieć łzy?

Serce: Tja, ślicznie, pięknie, ale... ILE MAMY TU TAK STAĆ I ROBIĆ ZA OZDOBĘ???

Wena: Może dzikie dansy?

Ja: Dzikie dansy?

Koleżanka: Ale to trochę taki marsz pogrzebowy.

Ja: Dzikie dansy do marszu pogrzebowego?

Koleżanka: Czemu nie.

Ja&Koleżanka: *odprawiają dzikie dansy do marszu pogrzebowego*

Wszyscy, którzy to czytają: *pamiętają, że my wciąż stoimy na scenie*

Soundtrack: *trwa*

Pani: *próbuje zachować pokerface*

Ewelina&Agnieszka&Patryk&ktotamtojeszczegra: *grają, starając się nie wybuchnąć śmiechem*

Widownia: *gapi się w niedowierzaniu*

Koncert: *kończy się*

Wyobraźnia: No to pokazaliśmy jacy jesteśmy NIESAMOWICI.

****************
Powtarzam: tak było. Serio.