Tonę w toni monotonii;
tony wody w szarym tonie
Smutek mnie przed chęć wybroni,
przed tym się już nie obronię

Moich kronik nie napiszę,
bo kornikom śmiertelnika
kilka kart zwykłości wiszę
One jedzą, żywot znika

Czymś się przecież żywić muszą!
Żywi udający trupy
pożywki z życia im ukruszą,
podzielą czas, jak drogie łupy

Łupię pomnik w łupku szczęścia,
lecz zagadkę widzę pewną:
dłuto bez rączki, brakuje zawzięcia
Och, korniki lubią drewno.