Z pióra wyciskam uzależnienie,

nadaję powstaniu lukrecjowe tchnienie

Przepraszam, że czasem oddycham za głośno,

że przechadzam się lasem z bronią "przenośną"

Nikogo nie chcę zranić swoimi wierszami,

przytrzymam na grani, gdy ludzie ranią się sami

Przepraszam, że czasem mi oczy spadają,

lecz, mój drogi, nie widzisz, jak się zapalają

Gdy latarnię zaświecę w sercu, tak drobnym

i ja, ty i gwiazdy będą tworem podobnym

I moja strzelba i stwór cię przeraził

Ja obiecuję, że nie będzie tu łaził

Strzelba to pióro, gdybyś nie złapał

Stwór - pokolenie, jeszcze się nie doczłapał

ku końcu, stracenie to nie nasz kochanek

My czarnym kolorem zastrzelimy ranę

A ta się zasklepi, ujrzymy wnet barwy

Motyl w jedność się zlepi i wykluje się z larwy

i kochać będzie najmocniej jak może

i pławić się w ciepłym i czułym kolorze

Gdy walczyć będziemy, spadać ciężko, szalenie

z Mocy upadku powstanie to pokolenie