***Wojtek***

Od paru dni mam jakieś dziwne przeczucie,że mam w życiu jakoś...za dobrze i zaraz się wszystko spieprzy.Tylko co mogłoby to być?Na studiach radzę sobie lepiej, niż się spodziewałem,mam cholernie udane małżeństwo i nie dzieje się w moim życiu nic, o co miałbym się martwić.Mam chyba w tym momencie wszystko,czego człowiek potrzebuje,żeby poczuć się spełnionym.Może po prostu naoglądałem się za dużo filmów i sam zaczynam wymyślać jakieś niestworzone historie? Możliwe. Może po prostu powinienem przestać myśleć o głupotach i skupić się na czymś innym.Z drugiej strony,wiem,że coś nie gra. Tylko problem w tym,że nie mam pojęcia,co i to wrażenie ostatnio mnie nie opuszcza.Dziwne...

***

Wracam z uczelni.Amelia też niedługo wróci.Biorę do ręki telefon i widzę chyba piętnaście nieodebranych połączeń od rodziców i obu sióstr.Coś się stało,myślę.Oddzwaniam do mamy.Odbiera po drugim sygnale.

-Coś się stało?-pytam lekko zaskoczony.

-Jesteś w domu?-odpowiada pytaniem na pytanie.Słyszę,że jest smutna.I to bardzo.

-No...tak. Może mi ktoś powiedzieć,co się stało?

Bierze głębszy oddech.

-Dziadek umarł-informuje,a ja staram się nie upuścić telefonu na podłogę.

-Co,do cholery?Kiedy? Co się stało?

-Dzisiaj w nocy.Miał wylew.

-I dopiero teraz mi to mówisz?!Ja pierdolę,mamo,trzeba było dzwonić od razu!

-Chciałam ci powiedzieć na spokojnie...

***

Amelia wraca.Patrzę na nią,a ona od razu przestaje się uśmiechać.

-Płaczesz?-upewnia się zdziwiona.-Co się dzieje?

-Dziadek mi umarł-odpowiadam,próbując się przy niej nie rozkleić. Nie wyszło.

-Który to?

-Ten,co mi wiecznie dowalał.Mogłem na niego narzekać,wściekać się,ale to jednak był dziadek....

-Wiem-zapewnia,przytulając się do mnie.Czy ona czytała mi w myślach.Potrzebuję się teraz poczuć jak dziecko,które nic tylko daje się przytulać i całować. A ona chyba to zauważyła.

-Opowiedz mi o czymś.O czymkolwiek.

-O czym?

-Powiedziałem,że o czymkolwiek. Nie wiem....-kapituluję. Muszę czymś odwrócić uwagę.

-Mam mówić o czymś konkretnym?

-Przeszczepy -podsuwam.

-Dobra....tak naprawdę kardiochirurgią zainteresowałam się już w przedszkolu,tylko wtedy nie miałam pojęcia,co to tak naprawdę jest.Miałam pięć lat,kiedy umarł Religa.Pamiętam,że słuchałam o nim  w telewizji i...płakałam, bo go nie poznałam.Wtedy jawił mi się jako superbohater.Stwierdziłam,że nie rozumiem,co takiego zrobił,ale skoro o nim mówią fajne rzeczy,to musiał zrobić coś dobrego i ja chcę zrobić to samo.Później przez jakiś czas chciałam być piosenkarką i śpiewałam do szczotki,a po paru latach temat kardiochirurgi wrócił i dlatego tu teraz jestem.

-A jak serce stanie w trakcie operacji,to co?

-Jak to co? Bierze się je w rękę i uciska.Jak to nie działa,to wchodzi defibrylacja.

-Co myślisz o scenie z filmu,w której Kot rozcina pacjenta pod szpitalem i zaczyna w nim grzebać bez rękawiczek?

-Radykalne,ale...niegłupie. Gdybym musiała,chyba zachowałabym się podobnie.

-A jak ściska się to serce,to nie oskarżają o profanację zwłok? 

-Póki pacjent żyje,to nie.Później może pojawić się takie ryzyko.

-I co wtedy?

-Stawiają cię przed Komisją Etyki Lekarskiej i się tłumaczysz.Liczę się z tym,że przy moich przeszczepach sztucznego serca mogą mnie przed nią postawić i nazwać wariatką ze skalpelem.

-Czemu mieliby cię postawić?

-Bo pewnie umrze mi pacjent.

-A może nie? Pomyśl z drugiej strony.Jesteś mądra,wiesz,co i kiedy masz robić.Będziesz po studiach...

-Ale nie będę miała doświadczenia.

-Sama operować nie będziesz.

-Ale każda operacja na sercu to ryzyko.Nawet takie głupie by passy.O transplantacjach nie wspominam.Wyciętego serca nie da się wszyć,jak coś pójdzie nie tak.

***

Dosłownie cały pogrzeb przepłakałem.A Amelia razem ze mną. To dobrze mieć kogoś,kto w takich momentach popłacze razem z tobą. Po ponad miesiącu małżeństwa,nadal zachodzę w głowę,co taka świetna dziewczyna we mnie widzi.Ona chce rozwijać kardiochirurgię,ratować ludzi i dawać im nadzieję.A ja nawet nie mogę pomagać jej na tyle,na ile bym chciał.Patrzę w jej stronę.Rozmawia o czymś z babcią.Podjeżdżam bliżej.

-Co tam?-zadaję Amelce to pytanie,jednocześnie siląc się na uśmiech.

-Nic. Tłumaczę babci,że czasem,kiedy ktoś umiera, pojawia się ktoś nowy.

-Sugerujesz coś?

Puka się w czoło.

-Zwariowałeś?Nie! Co niby?

-Nieważne-śmieję się.

Hej!

Oto kolejny rozdział:)

Jak myślicie, co będzie dalej?

Mam nadzieję,że Wam się podoba i nie męczę Was tym ciągłym wplataniem kardiochirurgii między dialogi:)

Do następnego!

P.