Byłaś taka piękna.

Dalej nie zapomniałem twojej twarzy.

Chciałem ci moje serce wręczać.

Choć mogłem tylko o tobie marzyć.

Byliśmy z innych światów.

Niedostępni dla siebie.

Byłaś jak ta ze snu.

Nawet chyba nie zauważyłaś, że jestem.

Minęliśmy się.

Jakbyśmy dla siebie nie istnieli.

Nie zaglądnęliśmy do swoich wnętrz.

Dzisiaj piszę za dużo tej poezji.

I wylewam tu emocje.

A jeszcze niedawno nie chciałem jej nawet czytać.

Mogłaś być dla mnie klejnotem.

Chciałbym widzieć, że mnie za rękę trzymasz.

Widzę tylko pustą przestrzeń.

Patrzę wyobraźnią.

Oni myślą, że mam jakiś sekret.

I mnie oceniają.

Kiedy ja jestem tym prawdziwym.

Po prostu dalej tęsknię.

Nie mogę uciec z tej krainy.

Męczę się na co dzień z tym lękiem.

Że umrę sam.

Że nie będzie nikogo obok.

Bo to nie baśń.

Nie skończy się typowo.

Bliżej do horroru.

Bo chcą ci wyrwać szczęście.

A ty dalej nie możesz oderwać wzroku od jej ubioru.

Nie zauważasz, że jest gdzieś w środku wężem.