To te miłostki.

Tak szybko przemijające.

Czuję się, jakbym jadł chłodnik.

Bo tego zimna nie mogę znieść.

Chociaż zakochałem się w jej oczach.

Dzisiaj widzę, że to był błąd.

Dzisiaj te uczucia schowam.

Będę je miał jak ten posąg.

Potem się pytają, gdzie ten uśmiech?

Schowałem z uczuciami.

Czekam, aż w środku ta radość umrze.

Ukrywam się za tymi pozorami.

Jakbym już nie chciał czuć.

Jakbym już nie chciał żyć.

Jakbym chciał się patrzeć z tych chmur.

Dzisiaj sobie szydź.

Wróciłem silniejszy.

Choć nie widzieli żadnej przerwy.

To był moment bolesny.

Chyba wróciłem lepszy.

Choć czytam, że mój tekst infantylny.

Że to niski poziom.

Kiedyś tę rozmowę dokończymy.

Zbyt bardzo mnie zraniono.

Podczas gdy oddawałem się swojej miłości.

Pisaniu tych wierszy.

A mówią mi, milcz.

Bo to hieny.

Dlatego nie było tej publicznej rozmowy.

Nie było sensu.

Już jestem tym ostrożnym.

Przecież widzę tyle przeszkód.