Tafla błękitnej wody jest nieskazitelnie czysta
A po środku mostek z drewna sosnowego
Jest dla poetów odskocznią od szarej rzeczywistości
I idealnym sposobem na pozbycie się stresu
Nad tym oto zbiornikiem
Usiadła pewna dziewczyna
Jej długie i rude włosy
Zasłoniły twarz, zasłoniły emocje
Siedzi samotnie na spalonej trawie
I rzuca w desperacji kamienie do wody
A na sosnowym mostku
Stoi młody chłopak
Tak jak dziewczyna- smutny
Tak jak dziewczyna- samotny
Nagle ich spojrzenia spotkały się przypadkiem
Chłopakowi zabłysły oczy, dziewczyna związała włosy
Od tamtego poranka
Co dzień o tej porze
Spotykają się nad wodą
I uśmiechają się do siebie