Wspominałem już, że apostołowie nie rozumieli wielu rzeczy, o których mówił im Jezus. Chociaż byli dorośli potrafili się pokłócić między sobą o rzeczy zupełnie nieistotne. Raz na przykład posprzeczali się o to, kto z nich jest najważniejszy. Kłótnia była na tyle poważna, że bardzo wstydzili się przyznać do niej Jezusowi. Wtedy On przywołał dziecko i dał im za przykład do naśladowania. „Jeżeli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego"

Wiele razy zastanawiałem się nad znaczeniem tych słów. Może chodziło mu o to, że apostołowie mieli bardzo dorosłe wyobrażenia na temat królestwa, w którym Jezus jest królem, a oni rządzą razem z nim. Byliby kimś ważnym, a inni musieliby ich słuchać. Nawet Jan, chociaż był najmłodszy, dał się wciągnąć w to dorosłe myślenie.

Dzieci w ten sposób nie myślą. Nie obchodzi ich kariera i rządzenie. Całym ich światem są rodzice i ich miłość. Dla nas, którzy byliśmy uczniami Jezusa, to On był całym światem. Nie oczekiwaliśmy od niego żadnych zaszczytów czy stanowisk. Słuchaliśmy tego, co miał nam do powiedzenia i przyjmowaliśmy z radością wszystko, co chciał nam ofiarować. Największym darem, jaki nam ofiarował, było Jego życie. Być może to właśnie dlatego powiedział również, że kto nas przyjmuje, przyjmuje Jego samego.