W żłobku było jak zawsze tłoczno.
Mała,czarna koteczka już próbowała wyjść na zewnątrz, chociaż jeszcze nie otworzyła oczu. Na opak gramolila się, potrącając swoje rodzeństwo oraz inne kociaki.
Niespodziewanie jednak, i ku wielkiej rozpaczy koteczki do środka zagarnął ją ogon matki.
-Biały Kwiecie, no spójrz tylko na tą naszą małą wojowniczkę-miałknęła czule Stokrotkowy Ogon do swojej koleżanki ze żłobka.
Kociaki Białego Kwiatu mają się niedługo narodzić więc kotka postanowiła przenieść się już do żłobka by pomagać innym karmicielkom w opiece nad swoimi niesfornymi kociakami.
-Tak,będzie z niej doskonała wojowniczka i łowniczyni-odparła Biały Kwiat po czym położyła się na mchu i zasnęła.
Stokrotkowy Ogon była brązową kotką w białe plamy. Bardzo kochala swoje kociaki: Ostrokrzewiastkę, Listkę i Kasztanka. Gdy w końcu odciągnęła Ostrokrzewiastkę od wyjścia zauważyła że ta ma otwarte oczy,które się w nią wpatrywały.
-Listko! Chodź coś zobaczyć! Twoja siostra otworzyła oczy-zawołała swoją drugą córkę.
Jasno-brązowa kotka przebiegła do siostry I matki po czym nachyliła się nad Ostrokrzewiastką.
-Ojej! Masz zielone oczy. Mama mówi że moje są żółte.
Ostrokrzewiastka również nachyliła się nad siostrą.
-Racja. Są żółte. Teraz gdy widzimy możemy w końcu pozwiedzać obóz! -krzyknęla czarna koteczka.
-O nie. Nie ma mowy- zaprzeczyła ostro Stokrotkowy Ogon.
-Ale mamo! Prosimy- błagały karmicielkę koteczki. Wkrótce dołączył do nich Kasztanek który również był za tym aby wyjść na zewnątrz.
Stokrotkowy Ogon odpuściła. Ze zmęczenia położyła się gdyż nie chciała się kłócić ze swoimi kociakami. Odpłynęła w głęboki sen nie zważając na przekonarzanie się kociąt, które trwało jeszcze do póżna aż cała trójka padła jak matrwa na ziemię.
Tylko Ostrokrzewiastka od czasu do czasu się budziła nie mogąc spokojnie zasnąć jak reszta. Przeczuwała że jej gwiezdni  przodkowie o których tyle słyszała mają dla niej jakąś wiadomość lub ważną rolę do odegrania w przyszłości która odmieni jej życie na zawsze...