Subaru POV

Pod drzewem siedziała Sora z głową na kolanach, płakała.

Nie wiedziałem co robić.
Pomóc jej? Czy zostawić ją samą sobie?

Moje przemyślenia nie trwały zbyt długo. Postanowiłem, że...

Zostanę i wysłucham. Kurde! To nie podobne do mnie...

- Sora... - podszedłem bliżej.

Dziewczyna spojrzała na mnie, po czym wstała i mnie mocno przytuliła.

Nie wiem czym to było spowodowane, ale mocno ją objąłem.

- Jestem głupia. Beznadziejna i do niczego, Subaru. - dziewczyna nadal płakała.

- Nie gadaj głupot! - krzyknąłem.

- Subaru... Ja... Nie potrafiłam zabić mojego wroga. - dziewczyna spojrzała na mnie mocno zaszklonymi oczami.

- Głupi jest ten kto zabija, nie potrafi się do tego przyznać i nie żałuje. Zapamiętaj to. - po tych słowach wróciłem do pokoju i rozmyślałem, nad kilkoma ostatnimi minutami.

Sora POV

Słowa Subaru dały mi dużo do myślenia. Dobrze zrobiłam darując życie...

~~~~~~~~
Miesiąc później.

Reiji POV

Rana z mojego dzieciństwa daje o sobie coraz bardziej znać. Muszę coś z tym zrobić, bo ból jest prawie nie do wytrzymania.

Czytałem trochę o siostrach Kaishi i wiem, że Kame ma moc uzdrawiania.

Nigdy nie poprosił bym wilkołaka o pomoc, ale sytuacja tego wymaga.

I jeszcze to dziwne uczucie, które ogarnia mnie gdy widzę Kame...

Nie mam co liczyć na jej pomoc, po tym co jej zrobiłem...

Kame POV

Moje relacje z chłopakami się polepszyły, a zwłaszcza z Laito i Subaru.

Nadal nie mogę pojąć tego co zrobił mi Reiji...

Reiji podczas napadu furii, przez głupie pomysły Laito, a mianowicie... Zniszczył on całą kuchnię i już nie wspomnę o laboratorium bruneta, który tuż po tym incydencie złamał mi rękę, po czym polał mnie benzyną. Ale na szczęście Mao i Ayato zareagowali, dzięki czemu żyję.

Z jednej strony mocno nienawidzę Reiji'ego, a z drugiej ogarnia mnie dziwne, a zarazem miłe uczucie gdy jestem blisko wampira.

Reiji POV

Myślę, że po miksturze, którą sam zrobiłem ból ustąpi...

Shu POV

Przez miesiąc moje relacje z Nanami znacznie się polepszyły. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi i mam nadzieję, że nic tego nie zniszczy.

- Shu... Mogę wejść? - u progu drzwi pojawiła się Nanami, a uśmiech zagościł na mojej twarzy.

- Wejdź, skoro nalegasz... -

- A Ty jak zwykle słuchasz muzyki? -

Dziewczyna usiadła obok mnie na kanapie i się przez cały czas uśmiechała, przez co nie mogłem skupić się na melodii w słuchawkach.

- Shu! Słuchasz mnie?! - Nanami wyjęła mi jedną słuchawkę z uszu.

Nie ukrywam. Ta kobieta jest wkurzająca. Ale i tak ją mocno lubię.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Wykonałem jeden ruch, po czym dziewczyna znajdowała się pode mną.

- Shu... Co Ty robisz? - matko! Ona i to jej "nic nie rozumiem, Shu".

- No co? - spytałem niczym niewiniątko.

- Jestem pod Tobą, jakbyś nie wiedział. - fuknęła, co wyglądało słodko.

- Mi się to podoba. -

W pewnym momencie miałem ochotę ją pocałować i tak też zrobiłem. Nanami to o dziwo odwzajemniła.

Nanami POV

Gdy Shu mnie pocałował to ja... Odwzajemniłam to. Byłam w wielkim szoku.

Po krótkiej chwili zdałam sobie sprawę z tego co się właśnie wydarzyło.

Zrzuciłam z siebie wampira i cała czerwona wybiegłam z jego pokoju, wbiegłam do swojego i rzuciłam się na łóżko, po czym rozmyślałam, o tym co się przed chwilą wydarzyło.

Shu POV

Gdy Nanami wybiegła z pokoju, to poczułem, że coś się zmieniło.

Położyłem się na łóżku i myślałem tylko o blondynce.

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Ohayo!

Jak podoba się rozdział?

Tradycyjnie mam do Was pytania:
1. Jak dalej potoczą się relacje Kame i Reiji'ego?
2. Czy Shu i Nanami będą dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi?

To tyle, ciao!

'Akane'