Cho POV

Zauważyłam światło w mojej szafie, co było dość dziwne.

Delikatnie do niej podeszłam, otworzyłam drzwi i zobaczyłam Laito, który siedział sobie na kołdrze i zadowolony rozwiązywał krzyżówki.

- Laito... To światło trochę mnie rozprasza. - szturchnęłam go w ramię, a ten się do mnie uśmiechnął.

- Doprawdy? -

- A właściwie... To... Co Ty w ogóle tutaj robisz?! Nie masz swojego pokoju? - oparłam ręce na biodrach.

- Reiji zagroził mi, że zniszczy moje kochane krzyżówki, więc przeniosłem je do Twojej szafy, Cho-chan. -

- Super... Ale w szafie jest nie wygodnie -

Nie dokończyłam, bo Laito mnie wyminął i zadowolony położył się na moim łóżku, po czym wrócił zadowolony do rozwiązywania krzyżówek.

- Laito! Ja tu chcę się położyć! -

Podeszłam do wampira i tupnęłam nogą.

- Przecież możesz usiąść obok mnie. -

Uśmiechnął się na co ja przewróciłam oczami.

- Laito! Wypad stąd! - po pokoju weszła Mao.

- Laleczko nie gorączkuj się... Bo jeszcze zostaniesz w tej przemianie i co będzie? -

Laito starał się mówić uwodzicielsko, ale na nas to nie podziałało i obie wyrzuciłyśmy go przez okno z mojego pokoju, a usiadłam zmęczona po całym dniu na łóżku.

- Matko! Tu nie da się wytrzymać! - Mao usiadła obok mnie.

- Myślę, że Laito nie jest znowu taki zły. Według mnie musimy uważać na Reiji'ego, Kanato i Ayato. - wyliczałam.

Tymczasem u Kame

Kame POV

Sprzątam w kuchni z powodu nudów.

- Co Ty tutaj robisz?! - Reiji krzyknął gdy myłam jego zastawę stołową.

- Nie unoś się. Po prostu sprzątam i tym samym Ci pomagam. - starałam się być spokojna.

Reiji podszedł do mnie i wyrwał mi noże, przez co leciał mi wulkan krwi z prawej ręki.

- Czy Ty jesteś głupi czy jaki?! - krzyknęłam i od razu tego pożałowałam.

Chłopak przygwoździł mnie do ściany i przejechał nożem po mojej nodze, a jemu zaświeciły się oczy.

- Reiji! Przestań! Ja nic Ci nie zrobiłam. Reiji! - bardzo się go bałam.

Wtem bardzo ścisnął mi przedramiona.

Dlaczego mnie to tak bolało? To proste- jestem bardzo podatna na ból i bardzo szybko mogę sobie coś złamać.

W ostatniej chwili mu się wyrwałam i z płaczem pobiegłam do swojego pokoju.

Wbiegłam do pokoju, zatrzasnęłam drzwi i upadłam na łóżko, po czym zaczęłam płakać.

Powrót do Mao i Cho.

Mao POV

- On jest zboczony! Ale tak to, to masz rację. -

- Zauważyłam, że chłopaki w jakimś stopniu starają się nas zaakceptować, ale... Dziwi i zarazem martwi mnie zachowanie Reiji'ego. -

- Co masz na myśli? Znaczy. Ja też to zauważyłam, ale jakoś tak o tym nie myślę. - przyznałam się.

- A ja tak. Wydaje mi się, że Reiji ma jakiś powód, że tak się zachowuje. Ale najbardziej martwi mnie to, że za swój cel wziął Kame. - Cho natychmiast posmutniała.

- Chodźmy do Shu. Może on coś wie na temat zachowania Reiji'ego. -

Tak też zrobiłyśmy.

Po pięciu minutach stałyśmy przed drzwiami do pokoju blondyna.

- Pukamy czy wchodzimy? - spytała Cho, a ja bez zastanowienia zapukałam.

- Proszę. -

Weszłyśmy do pokoju Shu, który siedział na łóżku.

- Shu... Możemy porozmawiać? -

Gdy o to spytałam, to Shu spojrzał na nas zdziwiony.

Shu POV

Zdziwiła mnie wizyta Cho i Mao, a co dopiero ich pytanie.

Postanowiłem, że będę patrzył na dziewczyny inaczej.

- Tak. O co chodzi? -

- O Reiji'ego. - zaczęła Cho.

Ciekawy jestem co mój "kochany" braciszek znowu przeskrobał.

- Wiesz może czemu on zachowuje się tak wobec nas, a szczególnie wobec Kame? - Mao usiadła obok mnie, a mi to nie przeszkadzało.

- Nie mam zielonego pojęcia, ale postaram się dowiedzieć. -

Wstałem z łóżka i prze teleportowałem się do pokoju mojego brata i na szczęście go w nim zastałem.

- Puka się, Shu. Powinieneś o tym wiedzieć. - Reiji jak zwykle zaczyna o manierach.

- Dobrze o tym wiem, ale... To ważna sprawa. - bez pozwolenia usiadłem na krześle, a Reiji na przeciwko mnie.

- Aż tak ważna, że zapominasz o manierach? - Reiji poprawił okulary.

- Można tak powiedzieć - zatrzymałem się, bo nie wiedziałem od czego tak naprawdę zacząć. - Dziewczyny i ja zauważyliśmy, że masz do nich jakąś głębszą urazę, mogę wiedzieć, czym jest to spowodowane? -

Reiji patrzył na mnie z wielkim zaskoczeniem i zdziwieniem w oczach.

- Możesz mi odpowiedzieć?! - no dobra... Trochę mnie poniosło.

- Podaj powód, dla którego chcesz to wiedzieć. -

- Dzisiaj zaatakowałeś bez podstaw Kame. -

- Widziałeś? - wyczułem u Reiji'ego zmieszanie, czego dawno u niego nie wyczuwałem.

- Tak. Możesz mi odpowiedzieć na pytanie? - traciłem powoli cierpliwość do brata.

- Nie widzę powodu, dla którego muszę Ci mówić. - Reiji mówił z wielkim spokojem.

Nie wytrzymałem. Podszedłem do brata, złapałem go za kołnierz i przygwoździłem do ściany.

- Powiesz mi? - ton głosu i jak i wzrok miałem stanowczy.

- Jak mnie puścisz to istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że obaj ujdziemy z życiem i powiem ci jaki jest mój powód. -

Popatrzyłem przez chwilę wrogo na Reiji'ego po czym go puściłem i wróciliśmy na nasze miejsca.

- Więc? - spojrzałem na bruneta wyczekująco.

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Ohayo!
Jeśli spodobał się rozdział zostaw gwiazdkę i komentarz 👑👑

Mam do Was pytania:
1. Co będzie dalej z Kame?
2. Czy Reiji powie bratu o co chodzi?

To tyle, ciao!

'Akane'