Subaru POV

Wziąłem ją na ręce, na styl panny młodej. Położyłem ją na łóżku, przykryłem kołdrą, po czym ucałowałem w czoło i wyszedłem do ogrodu.

Cho POV

- Laitoo! - obudziłam mojego chłopaka.

- Co jest? - spytał zaspany.

- Mam... skurcze... - zwijałam się z bólu.

- O matko! - chłopak szybko wziął mnie na ręce i prze teleportował do Reijiego.

- Laito. Zostaw Cho w moich rękach. - Reiji spojrzał na Laito, a moja siostra z trudem wyszła z nim z pokoju.

Kame POV

Martwie się o Cho i dziecko. Ale Laito potrzebuje teraz większej pomocy niż ktokolwiek inny, w tym momencie.

- Laito - uśmiechnęłam się do przyjaciela. - Wszystko będzie dobrze. - weszliśmy do kuchni.

- Mam nadzieję. A co jeśli nie powinna zajść w ciążę bo rzekomo była bezpłodna? - Laito złączył swoje ręce.

- Ale zaszła. Powinieneś się cieszyć. - nalałam nam lemoniadę i podałam szklankę z napojem Laito.

- Cieszę się, ale jednocześnie martwię. -

- Laito. Laito, którego znamy i kochamy to ten, który nawet w najtrudniejszych chwilach jest radosny i pociesza innych. - chłopak spojrzał na mnie z iskrami w oczach.

- Dziękuję, Kame. - wampir uśmiechnął się do mnie jak to on ma w zwyczaju to robić.

- I wrócił stary Laito. - wywróciłam oczami.

- No co?! Nie tego chciałaś, laleczko? - bosz, nie! Mogłam trzymać język za zębami.

- Chciałam, abyś przestał się martwić. Ale nie musisz od razu mówić do mnie "laleczko" - przy ostatnim się skrzywiłam.

- Ale to tak ładnie brzmi. - zachwycił się.

Ja podeszłam do niego i uderzyłam w głowę.

- Dobra! Dobra! Poddaję się! - podniósł ręce do góry, po czym spojrzeliśmy na siebie zdziwieni a nagle wybuchnęliśmy śmiechem.

Nanami POV

- Nanuś. - Shu przytulił mnie od tyłu.

Ja stałam w łazience i w dodatku w samej bieliźnie. Ja wiem... Shu lubi takie widoki, ale zamierzam mu je ograniczyć do minimum.

- Shu. Ja chcę wziąć poranną toaletę. - usiłowałam się wyrwać.

- Jesteś w ciąży, więc muszę cię pilnować. - uśmiechnięty ucałował mnie w polik.

- W łazience nic mi nie grozi. - odwróciłam się do niego wkurzona.

- Właśnie, że grozi. Możesz się poślizgnąć, albo co gorsza Ayato albo Laito tutaj wpadną i mogą mi Ciebie zgwałcić. -

- Wiesz, że jestem w ciąży? Więc gwałt mi nie grozi. - wyminęłam go i zaczęłam się przebierać.

- Nigdy nic nie wiadomo. - Shu powórzył wykonywaną przeze mnie czynność.

- Jesteś głupi. - wyszliśmy z łazienki, a ja usiadłam na łóżku.

- Ale ty tego głupka kochasz. -

Zawisł nade mną i zaczął pieścić moją szyję, a ja się temu oddawałam.

- Tak. Kocham. - zaśmiałam się.

~~~~~~~~~~~~~~~
Trzy godziny później.

Laito POV

- Laito. Gratuluję. Masz syna. -

Reiji zjawił się w kuchni, a ja szybko prze teleportowałem się do Cho i naszego synka.

- Jakiś ty śliczny. - szczęśliwy wziąłem syna na ręce.

- Laito - usłyszałem głos Cho i się do niej odwróciłem, mając nadal na rękach naszą pociechę.

- Jak się czujesz? - usiadłem obok mojej ukochanej.

- Dobrze. - uśmiechnęła się i dotknęła główkę naszego synka.

- Jak go nazwiemy? - spytałem nadal patrząc na moje skarby.

- Ichirou. - podałem Cho dziecko.

- Też o tym myślałem. -

Mao POV

- Kanato! - pacnęłam wampira, gdy ten chciał zjeść moje czekoladowe ciasteczko.

- Potrzebuję zjeść. - upierał się wampir.

- Już wystarczająco zjadłeś! - wytknęłam mu język.

- Mao! Ja wiem, że ma się potrzeby w naszym stanie, no ale prosze cie! Ty już takich ze dwadzieścia jak nie lepiej zjadłaś. - Tsuki zabrała mi tależ z ciasteczkami.

- W lodówce są jeszcze takoyaki. -

Podeszłam do lodówki, ale Ayato nie pozwolił mi jej otworzyć.

- Mao. Przesadzasz. Serio, przestań. - Ayato wyprowadził mnie z kuchni.

- O co ci chodzi?! - zaskoczyłam na wampira.

- O to, że nie powinnaś się przejadać. To może Wam zaszkodzić. - Ayato dotknął mojego brzucha, a ja się uśmiechnęłam.

- Dobrze. -

Na to słowo Ayato wstał i mnie pocałował.

- To już szósty miesiąc. - uśmiechnął się.

- No wiem. - nagle osunęłam się na kolana, a Ayato szybko do mnie przykucną.

- Zabiore Cię do Reijiego. Na poród jest za wcześnie. - wziął mnie na ręce i kierował do wcześniej wspomnianego pomieszczenia.

Reiji POV

- Reiji... Jak myślisz? Kiedy urodzę? - Kame usiadła mi na kolanach, podczas gdy ja czytałem książkę.

- Za trzy miesiące, jak sądzę. -

Odłożyłem książkę i objąłem ją w talii.

- Wybaczcie, że przerywam wam ten ekscytujący moment, ale Mao ma skurcze, a jest o wiele za wcześnie na poród. - Ayato trzymał na rękach Mao.

- Połóż ją tutaj. - wskazałem na łóżko, a Kame wyszła z pokoju.

Ayato POV

- Reiji... Myślisz, że ciąża może źle przebiegać? - usiadłem zmartwiony na łóżku.

- Wcześniaki się bardzo często rodzą. - Reiji dotknął brzucha Mao, a ta aż zaczęła warczeć.

- Reiji... Za mocno dotknąłeś. - skarciłem brata.

- Właśnie nie. Zadzwonię po Rukiego. Sam nie dam sobie rady. - Reiji zaczął już rozmawiać z Mukamim przez telefon.

Spojrzałem zmartwiony na Mao. Dziewczyna była bardzo rozpalona i nie przytomna. Ale gdy się tylko zbliży rękę do jej brzucha od razu warczy i włączają się jej instynkty obronne. Na prawdę się martwię.

- Ayato. Zostaw Mao w naszych rękach. - do pokoju wszedł Ruki, a na korytarzu stali Mukami.

- Liczę na was. - wyszedłem z pokoju.

- Ayato. Mao jest silna. Nie martw się. - pocieszał Kou, ale ja nadal się martwiłem.

- Wiem. Ale... Ja nie potrafię być silny w takim momencie. - zacisnąłem pięści i weszliśmy do pokoju gier.

- Ayato. Nie martw się tak. -

Wszyscy mnie pocieszali, ale ja nie chcę stracić ani Mao, ani naszych dzieci. Nie chcę!

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Ohayo!

Jak podoba się rozdział? 💞💞
Gwiazdkujcie i komentujcie 💙💙

Do następnego! 💖💖

~Akane