Sora POV

Mam nadzieję, że Kame sobie nic nie zrobi, ze względu na jej wrażliwą naturę.

- Auu! Patrz jak łazisz! -

Spojrzałam w górę i zauważyłam Subaru.

- Ty też powinnaś uważać. - spojrzał na mnie kontem oka.

- Widziałeś Kame? - 

- Tak, biegła całkiem na oślep. Radziłbym Ci ją dogonić, zanim Reiji na nią wpadnie, albo co gorsza na odwrót. - 

Subaru po swoim monologu rozpłynął się, a ja postanowiłam skorzystać z jego rady.

Biegłam jak najszybciej za Kame.

Cholera! Spóźniłam się.

- Kame! - podbiegłam do siostry.

- Jesteście nieznośne! - warknął Reiji.

- A Ty nienormalny! - odgryzła mu się Kame.

- Zasługujesz na karę! - 

Reiji złapał mocno moją siostrę za oba nadgarstki i wtedy zaświeciły mu się oczy.

No nie! 

- Zostaw ją! -

Odciągnęłam Kame od Reiji'ego i po chwili zadrapałam mu twarz.

- Co tu się dzieje?! Reiji! Nawet nie chcę wiedzieć co zamierzałeś zrobić! -

Shu pomógł wstać bratu.

- Możecie zaakceptować to, że musimy mieszkać pod jednym dachem? - Shu zwrócił się tym razem do naszej trójki.

- Jasne... - wywróciłam oczami.

- Jak Reiji nie będzie nas wyzywał. - 

Rzuciła Kame i kierowała się do swojego pokoju, a ja postanowiłam się przewietrzyć.

Shu POV

Postanowiłem się dowiedzieć o co chodzi mojemu bratu.

Reiji powinien zrozumieć, że musimy dogadać się z dziewczynami.

- Po co nas wezwałeś? Jadłem właśnie takoyaki. - grymasił Ayato, gdy wszyscy zjawiliśmy się w salonie.

- Twoje żarcie może poczekać. Musimy zaakceptować dziewczyny! - uniosłem głos.

- Ja nie ma z tym problemu. - uśmiechnął się Laito.

- Akceptuję je tylko dlatego, że mają smaczną krew. - Ayato poprawił się w fotelu.

- Jak już tak o tym marzysz Shu, to mogę je zaakceptować. - dodał Subaru.

- Ta mała jest całkiem podobna do mnie, zaakceptuję tylko z tego faktu. - Kanato wreszcie mówi z sensem i odłożył swojego miśka.

Teraz wszyscy spojrzeliśmy na Reiji'ego.

- Nawet mnie do tego nie zmusicie. Są gorsze od nas. -

Reiji wstał z fotelu i ruszył w stronę swojego gabinetu nie zwracając na nas uwagi.

Dałem znak braciom, że mogą wrócić do poprzedniej czynności.

~~~~~~~~
Następnego dnia, po kolacji

Ayato POV

Kurde! Tak długo nie piłem krwi, że muszę coś z tym zrobić.

A jako, że trafił mi się dość smakowity kąsek, muszę to jakoś wykorzystać.

Mao POV

Robiłam porządki na łóżku, gdy nagle w pokoju zjawił się Ayato ze swoim głupkowatym uśmieszkiem, który był... Nadzwyczaj przerażający.

- Czego? Nie widzisz, że sprzątam? - warknęłam.

Kurde! Powinnam się opanować.

- Pic mi się chce. -

No pięknie!

- Nie dam Ci mojej krwi! - krzyknęłam, gdy wampir przygwoździł mnie do ściany.

- Sam ją sobie wezmę. - 

Ayato chciał mi się wgryźć w szyję, ale ja wbiłam mu pazury w brzuch i zaczęłam kręcić ręką, aż wampir zwijał się z bólu. Zrobiło mi się go dziwnie żal i wyrzuciłam za drzwi, po czym je zamknęłam.

- Chichinashi! I tak będziesz moja! - krzyknął zza drzwi, a mnie już krew zalewała.

- A wsadź se tą Chichinashi w tyłek, cymbale! - 

Rzuciłam i wyskoczyłam przez okno, przez co spadłam na Sorę.

- Ojj! Przepraszam Sora! - pomogłam wstać mojej siostrze.

- Zabić Ty się chcesz czy jak? - 

- Niee. Uciekam przed Ayato. - przyznałam się, gdy spacerowałyśmy pomiędzy różami.

- A co on zrobił? - siostra spojrzała na mnie trochę rozbawiona.

- Nazwał mnie Chichinashi! - 

Oburzyłam się, a Sora zaczęła się przeraźliwie głośno śmiać.

- Faktycznie! Trochę taka z Ciebie deska. - 

Spojrzałam na siostrę, a ona przybrała poważną minę.

- Coś mi się zdaje, że Ayato w pewnym sensie na Ciebie leci. -

- Chyba na moją krew. - burknęłam.

- Ohh~~ czy rozmawiacie o mnie, laleczki? - 

Nagle obok nas pojawił się znienawidzony przeze mnie kapelusznik imieniem Laito.

Sora POV

Kurde! Jakbym mogła to zabiłabym już dawno tego napaleńca. 

- Na to, to musisz sobie trochę zasłużyć, Laito - ominęłyśmy zboczeńca, a ten zaczął się śmiać.

- Ja już znajdę sposób, żebyście mnie uwielbiały. - no i zniknął.

- Matko! Co za...! - 

- Nie kończ! - przerwała mi Mao.

Tsuki POV

Już z jakąś godzinę spaceruję po rezydencji i mam bardzo dziwne wrażenie, że się powoli w niej gubię.

- Ne, Teddy. Czy ona jest aż tak głupia, żeby nas nie wyczuć? - Kanato!

- A czy Ty jesteś tak głupi, żebyś nie wiedział, że już dawno Ciebie wyczułam? - odwróciłam się do niego dumna z tego co mu powiedziałam.

- Nie obrażaj nas. - podszedł do mnie wkurzony.

- Pamiętaj kim jestem, Kanato. - starałam się nie okazywać tego, że się go jednak boję.

- Raczej czymś, prawda Teddy? -

- Przestań gadać z miśkiem, bo normalnie psychopata z Ciebie. -

Chciałam go ominąć, ale ten dureń przygwoździł mnie do ściany.

- Wczoraj Ci się udało, ale nie licz na to, że dzisiaj to się powtórzy. -

Kanato mocno ścisnął moje przedramiona, ale i tak było to do zniesienia.

- Nawet kły i pazury Ci nie pomogą. -

Kanato uśmiechnął się zwycięsko, gdy spojrzał na mnie.

Nagle poczułam jego krew.

- Ty to lepiej się do niej nie zbliżaj. - warknęła Nanami, która chwilę temu wbiła wampirowi pazury w szyję i to dość głęboko.

- Puszczaj mnie, głupia! -

W tej chwili Nanami rzuciła Kanato o ścianę, po czym złapała mnie za nadgarstek i biegłyśmy do naszych sióstr.

~~~~~~~~
Dwa tygodnie później, środa.

Cho POV

Siedzę sobie i się nudzę w swoim pokoju.

Minęły dwa tygodnie od naszej przeprowadzki tutaj i jako jedyna jestem pozytywnie nastawiona do sytuacji, w której się znajdujemy.

Nagle zauważyłam światło w mojej szafie, co było dość dziwne.

Delikatnie do niej podeszłam, otworzyłam drzwi i zobaczyłam...

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Ohayo!

Spodobał się rozdział? Zostaw po sobie ślad w postaci komentarza i gwiazdki 👑

Mam do Was pytania:
1. Kto jest w szafie Cho?
2. Jak potoczą się dalsze losy bohaterów?

*rozdziały będą pojawiać się nieregularnie*

To tyle, ciao!

'Akane'