Chłodne dłonie złapały za zamek, który po raz pierwszy przekręciła bez zbędnego myślenia nad konsekwencjami swojego „nierozsądnego czynu”. Śpieszyła się – to mógł stwierdzić każdy, nie znając nawet kobiety.

    — Nie przychodziłaś tutaj od miesiąca.

        Jej dłoń, która sięgała właśnie po niewielką kosmetyczkę zadrżała. Przez krótki moment, bardzo krótki, chciała ją cofnąć i odwrócić się w jego stronę. Ale czy wtedy nie rozczarowałaby się bardziej?

    — Miałam nie po drodze — odpowiedziała, wzruszając ramionami. — Często mnie nie było w wieży.

    — Nie musisz się tłumaczyć. Wiem, że unikałaś tej łazienki — mruknął. Czuła na sobie jego wzrok, gdy postawiła kosmetyczkę, ściągniętą z górnej półki, na blat obok umywalki.

    — Miałam swoje powody.

        Jasne, że miała. Problem w tym, że były to cholernie dziecinne powody, z którymi nie zapowiadało się, by się rozstała.

    — Nie wątpię.

    — Okej, czego chcesz? Nie mam czasu na podchody, więc się streszczaj — zapytała zirytowana, wyciągając z materiałowego kuferku puder.

    — Wyjaśnień? Tak na przykład? — zapytał, irytując tym samym Romanoff. — Prawdziwych wyjaśnień. Nie twoich głupich kłamstw.

    — Głupich kłamstw — powtórzyła za nim, jak dziecko przedrzeźniając jego głos. Nie miała jednak szans na wyprowadzenie go z równowagi.

        Ta zdolność dawała mu nad nią niesamowicie dużą przewagę, której Natasha nie mogła zminimalizować.

    — Miłoby było, gdybyś się pospieszyła. Przecież nie masz czasu.

        Romanoff przewróciła oczami, słysząc w jego głosie swego rodzaju złośliwość.

    — Szukamy kogoś ze Stevem — burknęła w końcu, odpowiednim pędzlem traktując puder na własnej twarzy. — Dzisiaj po niego idziemy.

    — Czyli?

    — Co czyli? — Zmarszczyła brwi, rzucając krótkie spojrzenie w odbicie bruneta.

    — Czyli mnie zostawiasz — dopowiedział, dzięki szklanej powłoce będąc w stanie spojrzeć na rudowłosą.

        Natasha spojrzała na niego. Chyba jej wzrok był zbyt obojętny na tęczówki przepełnione żalem.

    — Chyba tak to wygląda — mruknęła w końcu, nie mogąc dłużej patrzeć w jego zbolałą twarz.

    — Cóż... to chyba się pożegnamy.

    — Czekaj, co?

        Nie, Natasha nie była na to gotowa. Gdyby mogła, gdyby miała chociaż trochę więcej odwagi, odwróciłaby się na pięcie, próbując skonfrontować się z pustką, ale... nie miała na to siły. Zaskoczył ją, a to nie ludzie zaskakiwali ją, tylko ona zaskakiwała ludzi. Jak mógł to zrobić? Jak mógł to powiedzieć? Nie pozwoliła mu, do cholery, wypowiadać takiego zdania, więc dlaczego usłyszała je właśnie z ust bruneta?

        Nienawidziła siebie za to. Przez ostatni czas próbowała pozbyć się z myśli jego osoby, a on jak na złość wracał, burząc jej koncepcję spokoju.

    — Pożegnamy się — powtórzył, wstając z oparcia wanny. Miała wrażenie, że po raz pierwszy coś takiego widziała. — Nie będziesz mnie już potrzebować. Będziesz miała inne obowiązki.

    — Nie możesz tak po prostu zniszczyć mi życia, a potem pomachać mi rączką i odejść! — zaprotestowała, uderzając zwinięta w pięść ręką w umywalkę.

    — Czy na pewno je zniszczyłem?

        Spuściła wzrok na kran, nie chcąc dłużej przyglądać się ich odbiciom.

    — Nat... nie możesz wiecznie...

    — Wiem. Wiem — przerwała mu szybko, głośno wzdychając.

    — Więc daj mi odejść. I pozwól tamtemu Jamesowi ciebie zrozumieć.

    — Skąd wiesz, że jedziemy akurat po niego? — Natasha zmarszczyła brwi, nieśmiało zerkając w odbicie. Stał niesamowicie blisko niej.

     — Jestem w twojej głowie. Ja wiem wszystko — odpowiedział, śmiejąc się krótko. — Idź już. Im szybciej, tym lepiej.

        Natasha popatrzyła ostatni raz w lustro. Widziała w nim ich. A był to widok tak niecodzienny, że usta same wykrzywiały się w delikatnym uśmiechu.

    — Do zobaczenia, James — powiedziała najcichszym szeptem, na jaki była w stanie się wtedy zdobyć.

        Uśmiechnął się, w bardzo lekki sposób, nie zatrzymując jej, gdy szła do drzwi, gdy przekręcała klucz, gdy łapała za klamkę. Natasha poczuła smutek, ale... był to niewielki smutek.

    — Z kim rozmawiałaś? — zapytał zaciekawiony Steve, gdy na dobre opuściła łazienkę.

        Natasha odwróciła się przodem do blondyna, opartego o ścianę.

    — Z nikim — odpowiedziała Romanoff, wzruszając ramionami. — Chodźmy po Jamesa.

━━━ FIN. ━━━