Szłam krętymi uliczkami Paryża. Nienawidziłam wracać tędy ze szkoły. Zawsze czułam tu coś złego więc jak najszybciej pokonywałam te drogi. Ale nie tym razem. Po dzisiejszym w-efie z trudem chodziłam a co dopiero biegałam. Nagle coś błysnęło przy jednym z koszy na śmieci. Niepewnie podeszłam do kontenera i ujżałam piękny naszyjnik. Założyłam srebrny łańcuszek, na którym znajdował się medalik w kształcie kwiata z pięcioma płatkami w kolorze jasnego pomarańczu.

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥

- Już jestem! - krzyknęła gdy tylko minęłam próg domu.
- To wspaniale - niemal od razu usłyszałam głos mamy. - usiądź przy stole, właśnie robię spagetti.
Na same wspomnienie o jedzeniu mój brzuch dał o sobie znaki. Posłusznie usiadłam i wpatrzyłam się w okno. Nagle mignęło mi coś pomarańczowego ale z powodu głodu nie rozróżniałam już prawdy od fikcji. Wtedy zobaczyłam jak mama niesie wielką miskę z makaronem. W ekspresowym tępie opróżniłam naczynie po czym ruszyłam do swojego pokoju. Było to małe pomieszczenie na piętrze pomalowane na delikatny zieleń. Rzuciłam torbę koło biurka i rzuciłam się na moje białe łóżko. Nagle znowu coś pomarańczowego mignęło mi przed oczami. Tym razem podniosłam się z łóżka i rozejrzałam się po pokoju. Na mojej komodzie leżała mała, włochata, pomarańczowa kulka. Powoli do niej podeszłam i delikatnie dotknęłam. Od razu cofnęłam dłoń gdyż kulka poruszyła się. Zobaczyłam jak wychyla główkę z dużymi niebieskimi oczami. Chwilę później mały stworek unosił się przedemną. Miało w stosunku do reszty dużą głowę z uczkami, a z tułowia wyrastał puszysty ogonek. Pierwsza myśl która przyszła mi do głowy to:
- Lisy przecież nie latają.
Stworek zachichotał.
- Nie jestem lisem tylko twoim kwami - już chciałam coś powiedzieć kiedy ona mnie wyprzedziła. - Zanim zadasz mi jakiekolwiek pytanie przynieś mi czekoladę. Jestem taka głodna!

Witajcie człeki! To moją pierwszą w życiu historia na podstawie serialu więc proszę bądźcie wyrozumiali :D