- To my już pójdziemy do pokoju! - wykrzyczała Karin, ledwo przekraczając próg. - Na razie, czołem i cześć! Gitara siema! Dobranoc! Do jutra!

Białowłosa chwyciła przyjaciółkę za nadgarstek i zaczęła ją ciągnąć.

- O co ci chodzi? - odparła sztywno Mary.

Adrien stał w drzwiach wejściowych i jedyne, co mógł zrobić, to próbować się nie śmiać. Białowłosej udało się dopchać brunetkę do swojego tymczasowego pokoju.

- Musimy pogadać! - powiedziała Karin z bardzo poważną miną.

- Zabrzmiałaś jak Agent 007! -Mary wybuchła śmiechem. - Może jeszcze zgolisz się na łyso i zrobisz cosplay Agenta 47?

- Mary, wiem, że to dla ciebie może być trudne, ale proszę cię, choć jeden raz o opanowanie się! - Karin cały czas mówiła spokojnym i opanowanym głosem.

Brunetka usiadła na łóżku i zrobiła skupioną minę.

- Wyglądasz, jakby ci się chciało kupę! - teraz Karin turlała się ze śmiechu po podłodze. - Przepraszam! Już ogar! Luz!

- To co takiego chcesz mi powiedzieć?

- Co prawda jesteśmy tu od niedawna, ale trzeba im chyba powiedzieć...

- O NAS? - Mary z wrażenia wytrzeszczyła oczy.

- NIE GŁUPOLU! - uśmiechnęła się pod nosem. - O tym że wiemy...

- Masz na myśli przebieranki? Tylko po co?

- Żeby na przykład ułatwić im pracę. - Białowłosa gestykulowała jak prawilny Włoch.

- Chyba rozumiem... - zamyśliła się brunetka.

Nastała cisza, ale nie na długo. Przerwał ją Adrien, który dosłownie wpadł do pokoju. Karin złapała się za czoło.

- Witaj blondasku! - zawołała z entuzjazmem Mary. - Cio tu lobis?

- Jaaa~... Eee~... - chłopak zaniemówił. - Chciałem powiedzieć, tego ten...

- Ile słyszałeś? - zapytała z poirytowaniem Karin.

- Niiiic... - wzruszył ramionami. - Kolacja gotowa.

Wybiegł z pokoju z prędkością światła, po drodze mało się nie potknął. Brunetka ochoczo ruszyła w stronę drzwi. Białowłosa wzięła głęboki oddech i poszła za przyjaciółką.

Atmosfera przy stole była napięta. Może to dlatego, że sam Gabriel Agreste uczestniczył w kolacji - pierwszy raz od przyjazdu dziewczyn. Wszyscy jedli w ciszy, tylko Karin nie wykazywała zainteresowania jedzeniem, sprawiała wrażenie zamyślonej.

- Jak wam się podoba w Paryżu? - zaczął rozmowę Gabriel.

Wszyscy zebrani z wrażenia wstrzymali oddech, na co Gabriel się lekko uśmiechnął pod nosem.

- Jest przecudnie! Mogłabym tu zamieszkać - odpowiedziała Mary. - To miasto napawa mnie inspiracją.

- Inspiracją? Do czego? - zapytał z zaciekawieniem Pan Agreste.

- Jestem, jeśli się tak mogę nazwać, projektantką amatorką - powiedziała nieśmiało dziewczyna.

- Jeśli chcesz, mogę udzielić ci kilku lekcji.

- Mógłby pan? Dziękuję, to dla mnie zaszczyt! - wykrzyczała z entuzjazmem.

- A druga z pań, Karina jeśli się nie mylę? Co sądzisz o pobycie tutaj?

- Karin - burknęła pod nosem.

- Słucham? Możesz trochę głośniej?

- Karin! A nie jakaś tam Karina! - uniosła się dziewczyna.

- Wszystko w porządku? - zapytał się Adrien.

Białowłosa posłała mu jedynie mordercze spojrzenie i wyszła, a za nią pobiegła Mary.

- Karin! Co w ciebie wstąpiło?

- Nie wiem! Nie podoba mi się ten gościu!

- Masz na myśli Gabriela? Czemu?

- Nie wiem! Ma coś w sobie, co nie pozwala im mu zaufać. Wiesz... Intuicja.

- Mimo wszystko, to nie powód, żebyś się tak unosiła - odparł spokojnie kobiecy głos.

Zza Mary pojawiła się smukła kobieta odziana w czerń z kamiennym wyrazem twarzy, o czarnych krótkich włosach z czerwonym pasemkiem na grzywce.

- Nathalie... - białowłosa lekko się speszyła.

- Na twoim miejscu nie zachowywałabym się tak karygodnie wobec gospodarza.

Karin i Nathalie wymieniły się morderczymi spojrzeniami.

- Spokojnie. To był pierwszy i ostatni taki incydent. - Mary próbowała jakoś uspokoić towarzystwo.

- Szkoda, że nie jesteś taka wyszczekana wobec swojego szefa!

- Mam do niego szacunek, czego nie mogę powiedzieć o tobie.

Kobieta cały czas była spokojna i opanowana, natomiast Karin wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć.

- A idźcie wy wszyscy do podziemia! Mam już wszystkiego powyżej uszu! Zwłaszcza ciebie Nathalie! Niby taka opanowana, a wieczorem płakać przestać nie możesz!

- Skąd ty? - poważna mina Nathalie już nie była taka poważna.

- Myślisz, że nie słychać w nocy tego szlochu? Pytanie nasuwa się, dlaczego?! Bo co, bo pan Agreste nie widzi jak się starasz i traktuje cię jak powietrze, czy może...

- Przestań! - wrzasnęła kobieta, cała się trzęsła z emocji.

Wyglądała, jakby chciała uderzyć białowłosą, ale zacisnęła pięści, wzięła kilka głębokich wdechów i się oddaliła.

- Życzę udanego wieczoru - odparła drżącym głosem i zniknęła w ciemnościach.

Karin lekko się zmieszała, bo dotarło do niej, co właśnie zrobiła. Spojrzała na przyjaciółkę, która ewidentnie była w szoku. Białowłosa chciała coś powiedzieć, ale spuściła tylko wzrok i uciekła do pokoju. Wbiegła do pomieszczenia i siadła pod drzwiami.

- Wszystko w porządku? - podleciał do dziewczyny jej chowaniec.

- Musimy się przemienić - odparła bez emocji.

- Dlaczego? Co się stało?

- Później ci wytłumaczę. Teraz Yukki, pokaż kły!

Naszyjnik wciągnął stworzonko i dziewczyna przemieniła się w Wilczycę.

-Karin? - odezwał się znajomy głos przyjaciółki zza drzwi.

Kiedy Mary weszła do pokoju, Wilczyca stała w oknie, była gotowa do skoku.

- Zaczekaj!

Dziewczyna zniknęła wśród mrocznych alejek.

- Miło...

- Przepraszam - do pokoju wszedł nieśmiało Adrien. - Gdzie jest Karin?

- Eee... Zamknęła się w łazience... - odparła lekko spanikowanym głosem. - Tak, w łazience!

- Okey. W takim razie przyjdę później...

Brunetka stała przy oknie i rozmyślała nad zaistniałą sytuacją. Od myśli oderwał ją przeraźliwy krzyk.

- Illiris! Bądź w pobliżu...

Złoty stworek usiadł Mary na głowie. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i otworzyła drzwi. Korytarz pochłonięty był przez ciemność, jedyne światło wydobywało się z pokoju, z którego właśnie wyszła dziewczyna.

- Strasznie... - powiedziała pod nosem i przełknęła głośno ślinę, niepewnie stawiając kolejne kroki.

Nagle drzwi za nią się zamknęły i zrobiło się kompletnie ciemno. Jak najszybciej wyjęła z kieszeni telefon i włączyła latarkę. Gdy skierowała światło na niedawno zamknięte drzwi ujrzała dziwny i ogromny cień ręki. Nie trzeba było długo czekać, żeby Mary zaczęła uciekać w popłochu. Biegła gdziekolwiek, byleby przed siebie, aż w końcu wpadła na blondyna.

- Adrien?! Dzięki Bogdanowi! Ratuj! - mówiła prawie ze łzami w oczach.

- Co się stało?

Dziewczyna już chciała coś powiedzieć, ale dziwny szmer i hałas jej przeszkodził. Wokół zrobiła się czerwona poświata. Chłopak próbował zapalić światło, ale nic to nie dało.

- Zasilanie awaryjne? - zdziwił się blondyn.

- Dlaczego gdy do ciebie przychodzę musi się coś dziać? - odparła z rozpaczą.

- Raptem jesteś tu drugi raz...

- Ale za pierwszym razem była burza i nie było prądu i utknęliśmy...

- WYSTARCZY! - rozległ się złowrogi kobiecy głos. - KONIEC TYCH KŁÓTNI!

Rówieśnicy spojrzeli na siebie pytająco.

- Tylko że my się nie kłócimy, co najwyżej przekomarzamy... - chłopak się uśmiechnął i wzruszył ramionami. - Zaraz... Ten głos...

- Nathalie!!! - zawołali jak jeden mąż.

- Adrien, mam złe przeczucie - powiedziała cicho dziewczyna chowając się za kolegą.

Nagle na ziemi pojawił się dziwny cień w kształcie koła i rósł z każdą chwilą jak jakiś portal, z którego w końcu pojawiła się znajoma sylwetka...

- Co ci się stało?! - zawołał Adrien widząc kobietę w nietypowym dla siebie wyglądzie.

Jak normalnie odziana jest w czarny garnitur, teraz był czerwony. Również jej włosy zmieniły kolory z czarnego na czerwony i odwrotnie.

- Eilahtan! Tak mnie teraz nazywaj! - odparła złowrogo. - A teraz mi wybaczcie, muszę kogoś znaleźć.
Znikła równie szybko, co się pojawiła.

- Pewnie szuka Karin! - powiedział pewnie Adrien. - Musimy ją ostrzec!

- Adrien, zaczekaj! Teraz ważniejsza jest Nathalie czy Elia, jak ona tam to wymyśliła...

- A co z Karin?

- Nie martw się, poradzi sobie. A teraz leć się przebrać.

Spojrzeli porozumiewawczo na siebie i każde pobiegło w swoją stronę.

- Iris! Co mam teraz robić? Karin gdzieś zniknęła, a Biedronka się rozchorowała - biegła przed siebie panikując.

- Po pierwsze, zachowaj zimną krew. Po drugie, Karin pewnie ma plan. Póki co musimy dowiedzieć się, gdzie jest Akuma.

- Fakt! Iliris, rozprostuj skrzydła!

Motylopodobny stworek wleciał w spinkę dziewczyny i przemienił ją w baletnicę w złotej sukni oraz skrzydłami motyla.

Dziewczyna motyl wróciła do holu, gdzie wcześniej natknęła się na wroga.

- Witam Złotą Pannę - odparł zalotnie męski głos.

- Przestań się już wygłupiać Kocie - powiedziała żartobliwie. - Nie zwróciłeś uwagi, gdzie polazła
Eila?

- Eila?

- No zakumizowana Nathalie. Jak chcesz sobie łamać język na jej "pseudonimie", to nie ma problemu...

- Wydaje mi się, że wskoczyła z powrotem do czarnej dziury, z której wyszła...

- Czyli wracamy do początku... - zamyśliła się dziewczyna. - Gdzie Nathalie ma pokój albo biuro?

- Niedaleko... Zaprowadzę Cię!

Pobiegli w kierunku kuchni i odbili w czarny jak smoła korytarz.

- Nathalie ma pokój na końcu tego korytarza...

- Zawsze ten korytarz był taki mroczny? - zapytała ze strachem w głosie.

- Dobrze wiesz, że korytarze w tym domostwie są jasne... - w głosie chłopaka również można było wyczuć strach.

- To ty idź przodem! - Motyl popchnęła Kota.

- Czemu ja?!

- Bo jesteś czarny! ... I to nie jest rasizm! Masz dobry kamuflaż i przede wszystkim potrafisz widzieć w ciemności.

- No dobra... - odparł z niechęcią.

Szli powoli gęsiego. Kot wyglądał jak niewidomy, bo używał swojego kija jak laski w celu znalezienia przeszkód.

- Boisz się, że na coś wpadniesz? - zapytała poirytowana.

- A widziałaś może Preya? A co jeśli Nath ma podobną umiejętność ja Mimiki? Nic nie wiem o jej zdolnościach, poza tym że włada cieniami... A jakby nie patrzeć idziemy właśnie przez takowy cień, który wygląda jak pułapka!

Spojrzeli na siebie i oboje zrobili oczy jak pięć złotych. Szybko spojrzeli za siebie, ale wszędzie dokoła było ciemno.

- Sz~kura!? Mogliśmy się domyślić. - Motyl kucnęła załamując się.

- Nie wszystko stracone! Wciąż mam swoją moc i możemy się uwolnić! - mówił energicznie. - Kotaklizm!

Jego pazury zaczęły emitować czarnozielone światło. Przyłożył ręce do ściany cienia. Więzienie zaczęło rdzewieć, wystarczył porządny kop, a wszystko się rozpadło.

- Nie chcę mówić 'a nie mówiłem', ale... A NIE MÓWIŁEM! - Kot skakał z radości. - W ogóle, gdzie Wilczyca oraz pani mego serca, Biedronka?

- A może dlatego zniknęła..?

- Co tam mamroczesz pod nosem?

- Nie mając Biedronki i jej mocy nie jesteśmy w stanie wyleczyć Nathalie!?

- Hey hey hey! Spokojnie! Coś wymyślimy... Póki co błądzimy po tej rezydencji jak po jakimś labiryncie?!

Brunetka wstała z ziemi i się otrzepała.

- A teraz się uśmiechnij i nie martw się! Damy sobie jakoś radę!

Dziewczyna wzięła głęboki wdech, a w jej oczach można było zobaczyć wolę walki.

- Masz rację. Zamartwianie nic nam teraz nie da, musimy działać... Potrzebny nam plan. Na czym może zależeć Elie?

- Sądząc po kłótni Nathalie z Karin, pewnie będzie chciała się zemścić na dziewczynie... Albo będzie chciała "zaimponować" panu Agreste...

- Po pierwsze zabrzmiało to jak yandere albo inne dere... Po drugie SKĄD WIESZ O TEJ KŁÓTNI?!

- Eee~ Jakby to... No wiesz... - wiercił się i bawił palcami.

- Nie ważne. Musimy znaleźć Gabriela.

Zaczęli biec w kierunku sypialni pana domu, kiedy nagle natrafili na czarną plamę na ziemi.

- Czy to jej portal? - zapytała brunetka.

- Jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać!

- Zanim cokolwiek zrobisz jedno pytanie... Czy nie kończy ci się czas?

- Czas? Jaki czas? - dziewczyna wskazała na pierścień blondyna. - ZARAZ WRACAM!

Chłopak zerwał się i schował za winklem.

- Nie masz może sera pleśniowego przy sobie? - Motyl rzuciła mu wymowne spojrzenie.
- Nie było pytania...

Dziewczyna została sama pośród czterech ścian z wielką czarną dziurą.

- Nie mogę czekać, muszę działać! To będzie nierozważne z mojej strony, ale raz kozie śmierć! - dziewczyna zrobiła przewrót wprzód do dziury.

Przez całą podróż wzdłuż tunelu krzyczała w niebo głosy, jednocześnie trzymała się za kieckę, żeby się nie podwinęła.

- To było głupie posunięcie! - z jej oczu zaczęły wypływać łzy. - Gdzie jest Karin, kiedy jej potrzebuję?

___________________________________

#mistrzkończeniarozdziałówwodpowiednimmomenciewakcji