*Marinette*

Poczułam zapach jabłek... Mama upiekła szarlotkę! Gwałtownie zerwałam się z łóżka i zbiegłam po schodach.

- Cześć, mamo, tato! - Zawołałam.

- Witaj, córeczko. - Odpowiedzieli razem.

- To szarlotka?

- Tak. Teraz już wiem co cię skłoniło do wstania wcześnie w sobotę.- Zachichotała mama.

Czekajcie... Jest dopiero 7.26?! No cóż...

Zjadłam szarlotkę na śniadanie, wzięłam kilka ciasteczek z czekoladą dla mojej kwami i pobiegłam do swojego pokoju. Tikki jeszcze spała.

- Wstawaj, śpiochu!

- M-Marinette? Już nie śpisz?

- No wiesz... Mama upiekła szarlotkę. Mniam! I mam dla ciebie ciastka! - Podałam jej jedno.

- Dzięki, Marinette. - Uśmiechnęła się.

- Ja chyba znowu pójdę spać. - Zaśmiałam się.

               *      *     *

Obudziłam się. Była 9:12.

- Tikki, co powiesz na poranny patrol?

- Zgoda, ale poranny? - Zachichotała.

- Tikki, kropkuj!

Znowu byłam Biedronką. Wyszłam na balkon i upewniłam się, że nikt mnie nie widzi.

Skakałam po dachach. Wiatr rozwiewał moje włosy na wszystkie strony. Nigdzie nie widziałam ofiary akumy. Nagle usłyszałam za sobą głos:

- Witaj, My Lady.

- Cześć, Kocie. - Przywitałam się.

- Piękny mamy dzisiaj dzień, prawda?

- Taaa... Już nic lepszego nie wymyślisz? - Powiedziałam. Jakoś przeszła mu ochota na żarty. - Słuchaj muszę iść do Mistrza.

- Pójdę z tobą! - Zawołał zadowolony.

- Mistrz powiedział, żebym przyszła sama.

Szłam w stronę jego mieszkania, ale słyszałam, że ten sierściuch za mną idzie.

- Niegrzeczny kotek! - Palnęłam i rzuciłam jo-jem w jego tępy łeb. Niestety zareagował i zaczął machać swoim kijem.

- Ej! Chciałem dotrzymać ci towarzystwa!

- Weź się nie wygłupiaj! Ludzie pomyślą, że ze sobą walczymy! Chociaż dla mnie to bez różnicy, bo i tak bym wygrała.

- No nie bądź taka pewna... - Chyba chciał we mnie rzucić kijem, ale zaczęłam biec i rzuciłam:

- Nara, Kocie! - Byłam prawie pewna, że za mną pobiegnie, ale nie zrobił tego. Usiadł smutny na dachu. - Spotkajmy się o 13:00 w tym miejscu!

Kot popatrzył na mnie i uśmiechnął się. Nie chciałam mu zrobić przykrości.

Po minucie już siedziałam na poduszce w domu Mistrza i słuchałam  co mówi.

- Tak... - Myślał na głos. - To bardzo dziwne, że Miraculum pawia tam jest. Czarny Kot mi je przyniesie.

- A dlaczego nie ja? - Zapytałam zdziwiona.

- Niech Kot też zrobi coś pożytecznego. - Zaśmiał się.

Taaa... Żartował. Czarny Kot pewnie jest nawet ważniejszy niż ja... A może on się przyjaźni z Adrienem? Muszę z nim o tym pogadać.