*Biedronka*

Adrien przegląda Biedrobloga?! Yyyy... Emmm... Noooo... To chyba ffajnieeee... No nie powiem, że się nie zdziwiłam.

Weszłam do niego przez otwarte okno.

- Cześć, Adrien? - Powiedziałam nieśmiało.

*Adrien*

Ejj... Czy to głos Biedronki?! Co ona tu... Ej! A ja na Biedroblogu jestem. Ale wstyd! Będzie wiedziała, że mi się podoba!

Na szczęście Plagg żarł swój śmierdzący camembert w szafie i nie zdradziłem swojej tożsamości.

Szybko wyłączyłem tą stronę.

Odwróciłem się.

- Czcześć, Biedronko! - Powiedziałem zakłopotany.

*Biedronka*

- Emm... Widzę, że mam wielbiciela... Hehe. - Nie wiedziałam co powiedzieć. Co za niezręczna sytuacja! - No nieważne przejdźmy do rzeczy. Moge cię o coś poprosić?

Wstał.

- Jjasne, Biedronko! - Wyjąkał. Chyba dla niego ta rozmowa też nie była łatwa. Ale dlaczego?

- Chciałabym wiedzieć, skąd masz tą książkę o superbohaterach?

- A skąd o niej wiesz? - Zapytał zdziwiony.

No chyba gorszego pytania zadać nie mógł.

- Eeee... No bo widziałam jak Lila ci w bibliotece ją zabrała no i... Potem moja kwami mi powiedziała, że to ważna książka... A wiesz co to kwami w ogóle?

- Emmm... No wiem... Eeeeee... A! Na Biedroblogu coś o nich byłooo... Czekaj... Lila mi zabrała tą książkę?! - Zapytał jeszcze bardziej zdziwiony niż wcześniej.

- Niestety tak. Potem jak byliście w parku to wrzuciła ją do śmietnika... Wybacz, ale musiałam ją pożyczyć, bbo to ważna książka i jest potrzebna Mistrzowi jakiemuś czy coś tam. I przepraszam, że tak na nią nawrzeszczałam... Ale nie mogłam tolerować kłamstw na mój temat. Pewnie cię to zdenerwowało...

- Zdenerwowało?! No co ty! Po prostu myślałem, że taka miła Biedronka nie wrzeszczy na ludzi za jakieś głupie kłamstwa! - Teraz to sam zaczął krzyczeć.

Łza spłynęła mi po policzku. Pociągnęłam nosem.

- Teraz już wiem co o mnie myślisz. Myślałam, że jednak coś znaczę dla Paryżan.

Rozpłakałam się.

*Adrien*

- Nie! Czekaj! Nie to miałem na myś... - Nie zdążyłem dokończyć, bo wyskoczyła przez okno.

Co ja zrobiłem?! Jak ja mogłem?! Rzuciłem się na łóżko. Jak ja mogłem jej tak powiedzieć?! Zraniłem ją - miłość swojego życia.

Zacząłem płakać w poduszkę.

- Ejj... Stary. - Powiedział Plagg, gdy wyleciał z szafy - Wiem, że zrobiłeś największą głupotę jaką mogłeś zrobić, ale nie możesz tak reagować, bo opęta cię akuma! I jak Biedronka sobie poradzi bez Czarnego Kota?

- Najj-wwwywy-raźniej nnni-ie jestemm je-j pottt-rzebny! - Wyjąkałem płacząc.

- Próbowałem cię pocieszyć.

- Nnn-o tt-o c-ii si-ę n-nie udd-ało.

- Ale ona nie wie, że ty jesteś Czarnym Kotem, więc raczej nie będzie na ciebie zła.

Wstałem i otarłem łzy.

- Masz rację, Plagg.

*Marinette*

Gdy wróciłam do domu i przemieniłam się, opadłam na łóżko. Płakałam coraz bardziej.

- Marinette! Nie możesz się tak zadręczać! A co będzie jak dopadnie cię akuma? On na pewno przez przypadek tak powiedział. Po prostu zdziwiło go twoje zachowanie, tam w parku. - Tikki wtuliła się w mój policzek.

- Masz rację, Tikki.

Gdy tylko to powiedziałam usłyszłam tłumy krzyczących ludzi.

- Tikki! To akuma! A co jak to jest Adrien?! I chce mnie zniszczyć?! Tikki, kropkuj!