*Tikki*

Poleciałam do domu. Na szczęście Marinette słodko spała i nie zauważyła mojej nieobecności.

*Marinette*

Przez ostatni tydzień nie spóźniłam się do szkoły ani razu. Dzisiaj nadszedł tego koniec.

Wpadłam do klasy.

- Dzień dobry! Przepraszam za spóźnienie! - powiedziałam zdyszana i zajęłam miejsce obok Alyi.

Nauczycielka tylko popatrzyła na mnie niezadowolona, a potem kontynuowała lekcję.

***Po lekcjach***

- Mari! A wiesz, że dawno widziałam Biedronkę w akcji? Nic się nie dzieje w tym Paryżu! Gdzie się podział Władca Ciem?! - wyżaliła się moja przyjaciółka.

Och, ta Alya... Dla mnie to ulga, że nie atakuje.

- O... To straszne... Ja też dawno ją widziałam - udałam przerażoną.

Alya uniosła brew.

- No przecież, dla Biedronki to chyba fajnie, że ma mniej roboty, nie? Przecież ma jeszcze normalne życie i swoje obowiązki...

- Masz rację...

*Lila*

Dobra. Uspokój się. To tylko Gabriel Agreste, ojciec twojego ukochanego, zaprosił cię na rozmowę. Okej.

***W gabinecie Gabriela Agreste***

- Dzień dobry, Panie Agreste.

- Witaj. Usiądź.

Wykonałam polecenie.

- Nie chciałbym, żeby mój syn natrafił w życiu na idiotkę, której przykładem jest Marinette. Brzydka, głupia, niezdarna i biedna. Dlatego postanowiłem, że zostaniesz jego dziewczyną. Jesteś ładna, inteligentna i przede wszystkim sławna.

Zarumieniłam się.

- Dziękuję Panu bardzo.

- I masz koniecznie nie dopuścić do niego Marinette. Nienawidzę jej. Ona się w nim zakochała, więc nie dopuść do tego, żeby odwzajemnił jej uczucie. I mój syn jeszcze o niczym nie wie. Sama mu powiesz.

- Oczywiście, Panie Agreste.

- Możesz odejść.

- Do widzenia, Panie Agreste - powiedziałam, po czym dumna ruszyłam w stronę wyjścia.

*Marinette*

Po odrobieniu pracy domowej zostało mi dużo wolnego czasu, bo Władca Ciem nie zaatakował. Zaczynam się martwić. Co jest?! Co z Mistrzem Fu...

O dziwo znudziło mi się oglądanie fotek Adriena, które wisiały na ścianie. A gadanie do ściany już tym bardziej. Przecież mogę się spotkać z Czarnym Kotem, nie? Ale Tikki... Muszę wymyślić jakiś pretekst... O, dobra! Już mam!

- Tikki, co powiesz na mały patrol? - zapytałam.

- Jeżeli tylko zechcesz... - uśmiechnęła się.

- Tikki! Kropkuj! - Po chwili byłam już Biedronką. Tą, która wraz z Czarnym Kotem ratuje Paryż przed złem.

Wyszłam na balkon i wskoczyłam na dach. Pobiegłam tam, skąd bardzo dobrze widać cały Paryż - na wieżę Eiffla. Usiadłam prawie na samym czubku, a lekki wiaterek delikatnie muskał moją twarz. Zamknęłam oczy. Delektowałam się ciszą i spokojem. Nie trwało to długo, ponieważ usłyszałam za sobą kroki. Wiedziałam, że tylko jedna osoba mnie zauważy. Czekałam na niego.

- Cześć, Kocie - powiedziałam i otworzyłam oczy.

- Witaj, My Lady - usiadł obok mnie i pocałował mnie w policzek. Zarumieniłam się, a na mojej twarzy zagościł uśmiech. - Nie przeszkadzam?

- No co ty - wymruczałam, rumieniąc się jeszcze bardziej.

- Jeszcze dorysować ci czarne kropki na policzkach i będziesz prawdziwą Biedronką - zaśmiał się.

- A nie jestem? - uśmiechnęłam się i pstryknęłam go w nosek. Kichnął. - Oj Kici, Kici - zachichotałam.

Popatrzyłam w jego oczy. W jego zielone oczy. Kot objął mnie, a ja położyłam dłonie na jego karku. Nadal patrzyliśmy sobie w oczy. Zbliżyliśmy swoje twarze do siebie. I wtedy usłyszałam, że ktoś do mnie dzwoni. Wzięłam jojo do jednej ręki i zobaczyłam jego. Popatrzyłam na Kota, a on na mnie. Odebrałam.

- Mistrzu, dlaczego cię nie było? - zapytaliśmy z Czarnym Kotem.

- Zaraz wam wszystko opowiem, tylko do mnie przyjdźcie. I przepraszam, że przerwałem wam w takim momencie - uśmiechnął się.

Dopiero teraz zorientowałam się, że Kot nadal mnie przytula, a ja jedną rękę trzymam na jego karku.

- Jest za co przepraszać, Mistrzu - powiedział Kot i zrobił głupawy uśmieszek.

Błyskawicznie pacnęłam go w pysk, tą ręką, która przed chwilą była na jego karku.

- Ej, a to za co? - pisnął.

- Oj, już ty dobrze wiesz za co! I na przyszłość pamiętaj, że niegrzeczne Kotki bije się po pysku! I to nawet mocniej! A teraz mnie puść!

- Ani mi się śni - wzmocnił uścisk.

Mistrz odchrząknął, żeby zwrócić na siebie uwagę.

- M-Mistrz t-tam jeszcze jest?! - zdziwiłam się. Myślałam, że już się rozłączył. Ale mi głupio, że na to patrzy.

- To ja już się rozłączam, a wy skończcie to co zaczęliście. Pamiętajcie, żeby zaraz do mnie przyjść - powiedział Fu i się rozłączył.

- K-Kocie to wszystko przez ciebie! - wrzasnęłam.

- Raczej przez Mistrza Fu, bo przerwał nam pocałunek - uśmiechnął się głupio.

Zamknęłam oczy. Wprost gotowałam się ze złości, ale nic już nie mówiłam. To i tak nic nie da.

Wyswobodziłam się z jego uścisku i wstałam. Popatrzyłam na niego.

- Nie wiem jak ty, ale ja muszę iść do Mistrza Fu - zarzuciłam jojo o jakiś budynek w oddali i poleciałam.

*Adrien*

Jakaś taka nerwowa się zrobiła. Co ją ugryzło? Przecież Mistrz powinien wiedzieć, że jest moją dziewczyną. Ba! Cały świat powinien to wiedzieć!

- Ej, czekaj! - krzyknąłem i ruszyłem za nią.
________________
757 słów ^^
Ach ten Gabriel xDDD
A Koteł taki.... jak to nazwać? XD
Dobra nieważne
Chcecie next? 5 gwiazdek i 3 komentarze :) tylko pliss napiszcie coś innego niż "czekam na next". Jak tak mi piszecie to się zniechęcam :/ i jak piszę bez weny... to wychodzą mi takie rozdziały...
Jutro (w czwartek) wyjeżdżam do babci, ale mam neta w telefonie i postaram się coś wstawić jak znajdę zasięg. I wyjeżdżam na tydzień lub 8 dni ; (
Miłego dnia życzę
~Wasza Em, która straciła wenę.
(tak, będę się podpisywać "Em" xD)

Czekam na komentarze! Bo nie wstawię rozdziału!