*Marinette*

- BŁAGAM! NIE RÓB TEGO! - Usłyszałam krzyk Kota. - BŁAGAM! - Padł na kolana i zaczął płakać. - TO WSZYSTKO MOJA WINA! PRZEPRASZAM! MYŚLAŁEM, ŻE ODBIERZESZ TO JAKO ŚMIESZNY ŻART! WŁADCA CIEM NIC CI NIE DA! ON ZROBI Z CIEBIE POTWORA!

"On kłamie! Nie słuchaj go!"- Głos w mojej głowie odezwał się ponownie.

- COKOLWIEK POWIEDZIAŁ CI TEN IDIOTA TO I TAK KŁAMIE! - Zaczął płakać jeszcze bardziej. - Pamiętasz ofiary akum? Miały fioletowy kontur motyla na twarzy, gdy Władca Ciem do nich mówił. Miałaś przed chwilą taki sam! A pamiętasz co się działo potem? Zamieniały się w złoczyńców!

Mam mętlik w głowie. Kto mówi prawdę? Kot czy Władca Ciem? Pamiętam ofiary akum... A jednak... Kot mówi prawdę...

"Nie ufaj mu! Już raz cię zawiódł! A czy ja cię kiedyś zawiodłem?"

Władca nigdy mnie nie zawiódł.

- Powtarzam! NIE SŁUCHAJ GO! To on zsyła na ludzi Akumy! To przez niego musimy walczyć!

Tak. To przez niego!

"Czyli zgadzasz się?"

- Biedronko! Błagam wybacz mi! To już się nie powtórzy! Możesz nie odzywać się do mnie przez miesiąc albo mnie zabić, ale nie słuchaj Władcy Ciem! On robi z ludzi potwory! I to jeszcze gorsze niż ja! Pewnie myślisz, że nikt nie może być bardziej zły niż ja, ale się mylisz! I to bardzo!

"Zgadzasz się czy nie?!" - Poczułam ukłucie w czaszce. Złapałam się za głowę. Czuję, że zaraz zemdleję.

- Biedronka! - Podbiegł do mnie i zaczął mną trząść. - NIE UFAJ MU! On teraz ci sprawia ból głowy, prawda?

- T-Tak...

Teraz już naprawdę nie wiem co zrobić.

Po chwili czułam się jakby mi zatkano uszy i przysłonili oczy mgłą. Opuściłam powieki.

"Dam ci siłę! Nie umrzesz! Ale musisz powiedzieć "Tak, Władco Ciem"! I to już! A jeżeli nie, to cię zabiję!"

Wstałam ostatkiem sił. Zobaczyłam przerażone oczy Kota.

- I tak mnie zabijesz! Czy się zgodzę czy nie! Nigdy nie będę ci służyć! - Zabrakło mi tchu. - N-nie z-gga-dzam się Władco Ciem... - Padłam na ziemię.

*Adrien*

- Biedronka! - Krzyknąłem przerażony. Ona nie oddycha! Co z tego, że Akuma wyleciała jak ona nie będzie żyć! Weź się w garść! Ona żyje! Tylko zemdlała... Na pewno!

Leżała bezwładnie na ziemi. Właśnie ją straciłem i na dodatek to moja wina! Popatrzyłem na jej bladą twarz, której już nigdy nie zobaczę. Zamknąłem oczy. Po policzku spłynęła mi łza. Ostatnie co zobaczyłem w życiu to jej twarz.

- Kotaklizm! - To jedyne co mogę zrobić, by zapomnieć o bólu. Na zawsze.