*Marinette*

Coś mokrego i słonego spadło mi na usta. Czy to łza?

Byłam wyczerpana, ale powoli otworzyłam oczy.

- Kotaklizm - usłyszałam.

CO ON WYPRAWIA?!

- K-Kocie... - Wyszeptałam.

Natychmiast otworzył oczy.

- Biedronka? Ty żyjesz?! - Zaczął się rozglądać dookoła. Użył kotaklizmu na cegłę, a potem mnie przytulił. Po chwili wyszłam z jego objęć.

- Ty chciałeś się zabić?! - Zapytałam. Popatrzyłam w jego zielone tęczówki. Natychmiast odwrócił głowę i zamknął oczy

- Myślałem, że nie żyjesz. Bez ciebie życie nie miałoby sensu.

Czekajcie... CZY ON POWIEDZIAŁ "BEZ CIEBIE ŻYCIE NIE MIAŁOBY SENSU"?!

Jego pierścień zapiszczał.

- Super. - Strzelił facepalma. - Ale ze mnie idiota. Przecież cię tu nie zostawię...

- Nie mam zamiaru patrzeć. - Zamknęłam oczy.

- Plagg, schowaj pazury.

- Człowieku! Czy ty oszalałeś?! - Powiedziało jego kwami. - Chciałeś mnie zabić?!

- Nie ciebie tylko siebie. Nieważne. Jedz ten camembert.

- Mogę zobaczyć twoje kwami?

- Jasne.

Odwróciłam się tak, żeby nie zobaczyć kim naprawdę jest Czarny Kot.

Kwami do mnie podleciało.

- Hej, jestem Plagg.

- Cześć. Ale ty jesteś słoodki. Taki mały, latający kotek. - Zachichotałam. - I do tego jesz ser.

- Wcale nie jestem słodki! Ja jestem Czarnym Kotem, który walczy w obronie Paryża! - Odezwał się Plagg.

Zaczęłam się śmiać.

- Plagg... - Nie zdążył dokończyć

- O nie! Daj jeszcze camemberta!

- ... Wysuwaj pazury!

Przemienił się, a ja odwróciłam się w jego stronę.

- On wcale nie jest słodki. - Powiedział Kot. - On tylko marudzi i je camembert. I muszę ciągle mieć przy sobie ten ser. Wiesz jak to śmierdzi?!

- Wyobrażam sobie. - Znowu zachichotałam. - Moja kwami je ciasteczka z czekoladą.

- Ale ci fajnie! A mogę ją zobaczyć?

- Mam się przemienić? Nigdy.

- Bo będę smutny. - Zrobił kocie oczka.

- To na mnie nie działa. Idę do domu.

- Czyli moja Księżniczka już odzyskała siły?

- Nic mi nie jest! - Oburzyłam się.

Spróbowałam wstać, ale się zachwiałam i oparłam o ścianę.

- Na pewno? - Złapał mnie za rękę.

- Tak! Nie martw się! Przecież się nie wywalę! - Przewróciłam oczami.

- Biedronsia samosia. - Wymruczał pod nosem.

- Ej! Słyszałam!

- Ch-Chiałbym cię przeprosić za w-wcześniej... Ja nie chciałem... - Spuścił głowę.

- Nie ma za co. Nie się nie stało. - Pogłaskałam go po głowie jak prawdziwego kota. Zamruczał.

- Eeeee... Okej...

- U-Uznaj, że tego nie słyszałaś. - Zaczerwienił się.

Zachichotałam.

- Idę już...

- Zaczekaj! Zadzwoń do mnie jak wrócisz! Muszę być pewny, że nic ci się nie stało.

- Dobra. Pa, Kocie! Znaczy... Mruczący Kocie. - Puściłam mu oczko.

- Paaa...

Wskoczyłam na dach i pobiegłam do parku. Przemieniłam się za jakimś drzewem i poszłam do domu.

- Jestem! - Krzyknęłam do rodziców.

- Dobrze, córeczko. - Odpowiedzieli.

Weszłam do swojego pokoju. Tikki wyleciała z mojej torebki.

- Brawo, Marinette! Udało ci się!

- Emm... Sama nie wiem jak powiedziałam "Nie zgadzam się, Władco Ciem". Zawładnęła mną dziwna chęć zemsty...

- Tak to bywa. Musisz uważać, bo on na pewno jeszcze ześle na ciebie Akumę.

- Może zadzwonię do Kota? Na pewno się strasznie martwi.

- Dobry pomysł!

Weszłam pod kołdrę, żeby nie zobaczył mojego pokoju i włączyłam lampkę nocną.

- Tikki, kropkuj. - Wyszeptałam.

Wzięłam moje jojo i zadzwoniłam do Kota. Od razu odebrał. On trzymał ten koci kij w ręku czy co?

- Czekałem aż zadzwonisz 6 minut, 38 sekund i 29 setnych. - Zrobił głupawy uśmieszek.

Zaśmiałam się i strzeliłam facepalma.

- Czemu tak długo? - Zapytał.

- No musiałam się przemienić tak, żeby nikt mnie nie zobaczył, pójść do domu i zrobić sobie namiot!

- Namiot?

- No z kołdry. Przecież ci nie pokażę mojego domu.

- A no... Ale mogłabyś. - Ponownie zrobił głupawy uśmieszek. - Będę chodził po wszystkich domach w Paryżu i zobaczę kto ma różową kołdrę. - Poruszał brwiami.

Znowu strzeliłam facepalma.

- Czekaj... - Powiedziałam. - Ty jeszcze tam?!

- Przecież ci nie pokażę mojego domu. - Powiedział z ironią.

- Dzięki, wiesz? Kończę.

Nawet nie zdążył się odezwać, a ja nacisnęłam czerwoną słuchawkę i przemieniłam się. Zburzyłam mój "namiot" i poszłam na komputer zobaczyć czy Alya wstawiła jakiś obciachowy filmik na Biedrobloga. Na moje szczęście nie.

*Władca Ciem*

- Kiedyś cię dopadnę, Biedronko! I wtedy już nie powiesz "nie"!