~ Marinette ~

Po udanej akcji Czarny Kot bezpiecznie przeniósł mnie z powrotem do szpitala. Adrien wrócił do Chin, tak jak miał wcześniej zaplanowane. Spędził tam kilka dni, także jak wrócił do Paryża, wyszłam ze szpitala i dalszy okres rekonwalescencji spędzałam w domu.

Adrien odwiedzał mnie codziennie po szkole, wymykając się z własnego domu pod postacią Czarnego Kota. Czułam się coraz bardziej swobodnie w jego towarzystwie i cieszyłam się, że jesteśmy razem i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Najważniejsze, że przestałam się jąkać na jego widok. Według niego moje jąkanie skończyło się z chwilą, gdy pierwszy raz się pocałowaliśmy w szpitalu. Podobno wtedy się odblokowałam na jego osobę.

Po ponad miesiącu, gdy rehabilitacja dobiegła końca, mogłam wrócić do szkoły. Umówiłam się z Alyą, że pójdziemy razem.

- Pa mamo. Pa tato – rzuciłam wychodząc z domu. – Hejka – przytuliłam się do przyjaciółki i ruszyłyśmy w drogę.

- Hej siostro. Cieszę się, że wracasz do żywych – uśmiechnęła się. – Szkoda, że nie mogłam ciebie odwiedzać w domu, tak często jakbym chciała. Ale teraz nadrobimy stracony czas.

Muszę się do czegoś przyznać. Alya nie wiedziała, że ja i Adrien, że my się spotykamy. Wiem, że jako przyjaciółka powinna dowiedzieć się od razu. Ale bałam się jeszcze o tym mówić. Chciałam, żeby nasz związek pozostał na razie tajemnicą. A jak będę gotowa to jej o wszystkim powiem. Przynajmniej tak sama siebie usprawiedliwiałam.

Moje wewnętrzne rozmyślania przerwał głos Alyi:

- Marinette, tu ziemia! – machała mi przed twarzą. – W ogóle mnie nie słuchasz!

- Przepraszam. Zamyśliłam się – popatrzyłam na nią przepraszającym wzrokiem i zdałam sobie sprawę, że jesteśmy już prawie pod szkołą.

- Wybaczę ci tylko dlatego, że to twój pierwszy dzień w szkole po dłuższej nieobecności – powiedziała.

- Dzięki – posłałam jej uśmiech.

Dochodziłyśmy właśnie do schodów, gdy pod szkołę podjechał samochód, z którego wysiadł Adrien. Gdy tylko mnie zobaczył pomachał energicznie ręką.

Kurczę. Zapomniałam mu powiedzieć, że nie chce afiszować się naszym związkiem pomyślałam. Postanowiłam szybko wejść do szkoły zanim do mnie i Alyi dołączy, zdradzając nas przed przyjaciółką.

- Chodź. Zaraz zadzwoni dzwonek – chwyciłam ją za rękę i pociągnęłam za sobą.

Lekko zdezorientowana podążyłam za mną.

- Kiedy ty w końcu pogadasz z Adrienem? – zapytała. – Ledwo pomachał do nas, a ty od razu uciekasz – pokręciła głową.

Weszłyśmy do budynku. Zdjęłam plecak i podałam go Alyi.

- Idę jeszcze na chwilę do łazienki. Zaraz wracam – rzuciłam, podając jej plecak.

- Spoko. Czekam w sali – oddaliła się w kierunku klasy.

Poczekałam na Adriena. Pojawił się chwilę później. Widząc mnie, podszedł szybko i przytulił.

- Tęskniłem za tobą – szepnął mi do ucha. Uśmiechnęłam się na te słowa, ale zaraz spoważniałam, bo musiałam coś z nim wyjaśnić. – Mam wrażenie, ze na mój widok uciekłaś. Mylę się czy mam rację? – popatrzył się spod przymrużonych powiek.

- Nie mylisz się – zwiesiłam ramiona. – Adrien ja nie chcę, żeby ktokolwiek z klasy wiedział o nas. Nawet Alya – wypaliłam.

- Ale dlaczego? – zapytał zdziwiony.

- Na pewno dlatego, że się boję, że jak wyjdzie na jaw, że się spotykamy to tym razem twoje "wielbicielki" nie będą mi dawały spokoju. Chloe dalej będzie zatruwać mi życie w szkole – jęknęłam.

- Nie zapominaj o Lili. Od początku jest do ciebie uprzedzona – dodał. – Ale masz rację. Na razie niech to będzie nasza słodka tajemnica. Choć nie wiem jak sobie z tym poradzę, bo wiesz jak bardzo ciebie kocham i jak wariuje na twój widok – szepnął całując mnie czule w policzek.

- Wiem. Ja ciebie też – dodałam, śmiejąc się w chwili, gdy zadzwonił dzwonek.

- W taki razie, koleżanko idź przodem na lekcje – rzekł, pokazując ręką na drzwi naszej klasy.

Zaśmiałam się i pobiegłam do sali. Adrien ruszył chwilę po mnie.

Zajęłam miejsce przy Alyi, uśmiechając się do koleżanek i kolegów, witających mnie. Zauważyłam, że Lila na mój widok zaśmiała się pod nosem. Zignorowałam ją. Do sali wszedł Adrien. Spuściłam wzrok.

- Siema Nino – usłyszałam jak siada w ławce. Podniosłam głowę.

Alya szturchnęła mnie w łokieć

- Powinnaś z nim w końcu pogadać, a nie dalej na jego widok czerwienić się i zwieszać głowę – powiedziała, ściszając głos. Jednak nie na tyle cicho, by nie usłyszał tego Adrien, który po jej słowach zaśmiała się, kiwając głową z rozbawieniem.

W końcu zaczęła się lekcja.

Po dzwonku jako jedna z pierwszych chciałam opuścić salę, ale zatrzymał mnie głos Lili.

- Cześć kochanie! – zaświergotała.

Popatrzyłam się w jej kierunku i zobaczyłam jak Lila przytula MOJEGO CHŁOPAKA!

- Hej – Adrien wyrwał się z jej objęć – Czy my przypadkiem nie jesteśmy już razem? – zapytał.

- Ależ skąd! – zamrugała kokieteryjnie. – Przecież nikt z nas nie zrywał.

Popatrzyła się na mnie.

- Witaj Marinette – uniosła lekko kącik ust. – Jak miło znowu ciebie widzieć – powiedziała sarkastycznie, wtulając się znowu w MOJEGO CHŁOPAKA.

Adrien odwrócił się w moją stronę i popatrzył przepraszającym wzrokiem. Nie mogła nic zrobić, dlatego obróciła się na pięcie i wyszłam z sali.

Chciałam, żeby nikt nie wiedział o nas, to mam za swoje.

Mam też chłopaka, który wychodzi na to, że ma jeszcze nieuporządkowane sprawy z byłą, a może jednak wciąż obecną dziewczyną.

Chciałam uciec do łazienki, ale zatrzymało mnie wołanie Adriena.

- Marinette! Zaczekaj!

Zatrzymałam się w połowie drogi i odwróciłam do niego. Kątem oka dostrzegłam, że przygląda nam się kilkanaście osób, w tym Chloe i Alya.

- Już nie gadasz z Lili? – wypaliłam pierwsze co mi przyszło do głowy.

- Nie interesuje mnie Lili – zaczął, chwytając mnie za rękę. Próbowałam mu się wyrwać, ale trzymał za mocno. – Nigdy mnie nie interesowała. Była ze mną tylko ze względu na to, że jestem modelem i synem znanego projektanta mody – wyjaśnij.

- Możemy o tym pogadać w bardziej ustronnym miejscu? – rozejrzałam się. – Coraz więcej osób się na nas patrzy.

- To niech patrzą – próbował mnie przytulić, ale mu się wyrwałam.

- Proszę.. – szepnęłam, w chwili, gdy doszedł do nas z tłumu głos Lili:

- Och.. jak mi przykro – spojrzeliśmy w jej kierunku.

Szła do nas, wymijając uczniów. Stanęła, podpierając się po boki.

- Czarny Kocie. Czy ty nie widzisz, że Biedronka ciebie nie kocha – rzekła, śmiejąc się.

Poczułam jak nogi się pode mną uginają i gdyby nie Adrien, upadłabym na ziemię.