Marinette
Za oknem było już jasno, była 5:30. Leniwie wstałam. Nadal nie moge się pozbierać po stracie Czarnego Kota. Poszłam sie ogarnąć w łazience, przebrałam się niecodziennie bo w ciemne rzeczy. Na twarzy miałam ślady po łzach. Może to moja wina, że akuma go opętała. Tyle razy wyznawał mi miłość. Nawet jego ostatnie słowa " Prosze cię, powiedz tylko Biedronce że ją kocham... ". Jego zielone oczy, blond włosy...

-że co? -dostałam olśnienia, narysowałam na kartce czarnego kota ale bez maski i obok narysowałam Adriena.

-o nie, nie, nie, nie, nie- zaczęłam płakać

-Marinette co się stało? - spytała mnie Tikki

-J-Ja straciłam ich obu na zawsze - czułam jakbym straciła sens życia. Straciłam Czarnego Kota który mnie kochał i Adriena którego kochałam. Byłam wpatrzona w jednego. A drugiego odrzucałam. A teraz domyśliłam się że to dwie osoby to jest jedna. Czyli te wszystkie misje robiłam z chłopakiem, przy którym nie moge sie odezwać. Cz-czyli jak pocałowałam Czarnego Kota żeby uwolnić go od strzały mrocznego Amora. To pocałowałam wtedy Ad-Adriena?! Ale teraz nie ma już ani Czarnego Kota ani Adriena.

- Moja wina czy nie. Biały Kot mi ich odebrał. A ja przysięgam że on pożałuje tego. Odzyskam ich obu... Odzyskam go... - przysięgłam sobie