A więc...
Dokładnie tak.
Tracę swoich jedynych przyjaciół.
Którym ufałam.
I które były dla mnie drugą rodziną.
Znamy się zaledwie 4 miesiące.
Ale uwierzcie, cholernie się ze sibą związałyśmy.

I szczerze, to nie mogę hamować łez - bo tylko one dwały mi radość życia.
One pocieszały.
Wsieprały.
Pomagały.
"Będziemy pisać codziennie".
Aż do dzisiaj.
I to boli.
Może niektórzy mnie zrozumieją.

Ale nikt nie zrozumie, jak bardzo tak przyjaźń była dla mnie ważna.
Cztery miesiące temu, żyłam w depresji.
A potem, depresja magiczn zniknęła.

Pewnie nikt nie będzie chciał tego czytać,
Lub poleci masa hejtów,
Ale...
Postawcie się na moim miejscu.
Nie mam innych przyjaciół.
Tylko im mogłam ufać.

I mam nadzieję, że przeczytają to i one.

To tyle.