Perspektywa Marinette

Biegłam ile sił w nogach. Krzyki przerażonych ludzi i trzęsąca się ziemia coraz bardziej motywowały mnie do działania. Wbiegłam w pustą aleje, a z mojej torebeczki wyleciała Tikki.

-Nie ma czasu do stracenia!

-Uważaj na siebie Mari - kwami lekko uśmiechnęła się do mnie.

-Tikki, kropkuj!

Po wypowiedzeniu tych słów moje ubrania przykrył strój pokryty krokami. Na mojej twarzy pojawiła się maska, która sprawiała że znikała Marinette, a pojawiała się niezwykła Biedronka.

Miasto pogrążone w chaosie potrzebowało mojej pomocy. Naszej pomocy.

-Myślałem że już nie przyjdziesz, moja pani. - usłyszałam głos za sobą.

-Nie mogłabym zawiść mieszkańców Paryża. Co tym razem? - zapytałam rozglądając się.

-Wydaje mi się że źródłem tego całego trzęsienia ziemi jest bicie mego serca. Bije ono dla ciebie księżniczko.

-Oh Kocie, pytam powa-

Przerwał mi pocisk wystrzelony prosto w naszą stronę. CzarnyKot szybko pchnął mnie na ziemię i sam zwinnie unikał pocisków. Niczym prawdziwy kot.

Rozejrzałam się i moim oczom ukazał się wysoki mężczyzna ubrany na czarno. W ręku trzymał młot którym od czasu do czasu uderzał w ziemię. Spojrzałam na kota, on na mnie, i od razu wiedzieliśmy co robić. Oboje zaczęliśmy biec przed siebie, wprost na niego.

Mężczyzna uśmiechnął się tylko i uderzył młotem, tworząc fale która odepchnęła nas do tyłu.

-Oddajcie mi wasze Miracula! A oszczędze całe miasto! Jeśli tego nie zrobicie, w ciągu kilku minut, wieża Eiffla runie na miasto! A wtedy nie będziecie mieli co zbierać! - zaśmiał się złowieszczo.

Rozejrzałam się. Stanęła prosto i westchnęłam.

-Zgoda. Oddany ci nasze Miracula

-Co?-spytal zdziwiony kot. Nadal trzymał poze bojową.

-Właśnie to co słyszysz - uśmiechłam się - Przecież chciałeś wiedzieć kim jestem, prawda? No to teraz się dowiesz~

Podeszłam do niego i go przytuliłam. Wyszeptałam mu na ucho mój plan. Spojrzałam na niego porozumiewawczo i zaczęliśmy iść w stronę wroga, udając że ściągamy nasze skarby. Oboje wyciągnęliśmy zacisniete pięści udając że są tam nasze Miracula. Mężczyzna odłożył młot i wyciągnął ręce w nasza stronę.

-Teraz kocie! - dałam mu znak.

Po chwili nasz wróg zwija się z bólu na ziemi.

-Kotaklizm!

Po chwili jego broń była zniszczona.

-Koniec twoich rządów mała Akumo.

Po chwili Akuma była złapała.

-Pa Pa miły motylku.

Po chwili śnieżno biały motyl był wolny…

-Niezwykła biedronka!

… podobnie jak miasto.

-Zaliczone!

Przybiłam żółwika dając znak o skończonej robocie razem z kotem.

-Czyli mówisz że to nasza tysięczna akcja? - zapytałam.

-Dokładnie, kropeczko - uśmiechnął się kot - więc może dasz się zaprosić na lody? ~

Moje Miraculum zapikalo.

-Chętnie kocie, ale nie teraz. Niedługo się przeminie.

Jego również dało o sobie znać.

-Podobnie jak ty.

Westchnął cicho.

-Rozumiem…

-Ale może spotkamy się dzisiaj w parku? O 20?

Mojemu towarzyszowi od razu zrobiło się weselej, a ja się uśmiechnęłam.

-Będę czekać, My Lady ~

Ukłonił się i odszedł skacząc po dachach. Westchnęłam cicho i również udałam się w stronę domu. Kiedy byłam już w pokoju, ponownie przemieniłam się w tą zwykła, nieśmiałą i strachliwą Marinette. Przede Mną pojawiła się Tikki, a ja bez słowa dałam jej ciasteczko.

-Dziękuję! - zabrała je i zaczęła jeść.

-Należy Ci się.

-Nam się należy, Marinette.