- Fred! George! Jeszcze raz wejdziecie mi do kuchni i zabierzecie cokolwiek to nie ręczę za siebie!

Przez salon w Norze właśnie przebiegli bliźniacy spłoszeni krzykiem pani Weasley. Schowali się za kanapą, na której grałam z Ronem szachy. Mogliśmy usłyszeć ich cichy chichot.

- Daisy - zwrócił się jeden z nich do mnie. - Możesz iść sprawdzić, czy smok dalej zionie ogniem?

Powstrzymałam wybuch śmiechu.

- Fred, nie obrażaj mamy - skarcił go młodszy Weasley.

- Daj spokój Ron - odparłam, wygrywając z nim. - Nie umieją być poważni, choć to oni teraz są najstarsi z dzieci waszej matki.

Fred i George roześmiali się głośno. Sam Ronald był rozbawiony.

- W tej chwili chyba jednak ja jestem najstarszy.

Wszyscy spojrzeliśmy na stojącego w wejściu do domu Billa. Miał szeroki uśmiech na twarzy. Jego obie ręce były zajęte torbami.

- Cześć młodzi! - zawołał do nas.

- Na Merlina! Czy to mój kochany syn?! - Molly przybiegła szybko do pokoju i od razu wyściskała pierworodnego.

- Witaj mamo, co pysznego gotujesz?

- Ah! Wieczorem przybędą rodzice Daisy i robię małą kolację, ale zaraz coś dla ciebie przygotuję! - kobieta odwróciła się z powrotem w stronę kuchni, a Bill ruszył za nią zostawiając torby obok pułki z książkami.

- On dostanie jedzenie.

- Ale my już nie.

Zaśmiałam się cicho z oburzenia bliźniaków.

- On pierwszy się urodził - rzekłam rzecz oczywistą.

- No i zerwał zaręczyny z Fleur.

Tego akurat nie wiedziałam. Było pomiędzy nimi idealnie, co się mogło stać? Odruchowo spojrzałam na młodego mężczyznę. Nie widziałam żadnej oznaki bólu.

- Zdradziła go? - spytał Ron.

- Jak możesz tak myśleć! - byłam oburzona tym pytaniem. - Insynuujesz głupotę. Billa nikt by nie zdradził. Wielu dziewczynom się podoba.

- Weź bo się jeszcze zakochasz - chichotali nadal za nami Fred i George.

Zarumieniłam się okropnie, na co cała trójka wybuchnęła śmiechem. Na szczęście do domu przyszedł pan Weasley, który poprosił swoje dzieci o pomoc. Zrzedły im miny, a ja triumfowałam w środku. Ginny była na Pokątnej, więc straciłam towarzystwo, dlatego postanowiłam pomóc pani Weasley.

- Oh, dobrze, że jesteś kochanieńka, mogłabyś przypilnować pieczeń i dokończyć robić masę do ciasto? - uśmiech kobiety był bardzo zaraźliwy. - Ja w tym czasie posprzątam w łazience.

- Oczywiście.

Od razu rudowłosa zniknęła. Zajęłam się kończeniem kremu. Nie byłam sama, gdyż Bill zajadał się pysznymi pieczonymi ziemniakami i sałatką z oliwkami. Jeśli ma się okazje, aby spróbować czego pani Weasley to jest właśnie to oraz pieczeń. Magia. Nagle wstał i podszedł do zlewu.

- Ja pozmywam - powiedziałam szybko.

- Jestem we własnym domu i ktoś będzie za mnie zmywał? - zaśmiał się, zawsze to robi gdy komuś odpowiadał?

- Jestem tu od dwóch tygodni, więc zdarzyło mi się w czymś pomóc - odparłam.

- Miło z twojej strony. Jesteś na tym samym roczniku co bliźniaki?

Przytaknęłam machając głową.

- Jak ty z nimi wytrzymujesz?

- Przyzwyczaiłam się. Żartują za dużo, ale zawsze mogę na nich polegać. To oni zaproponowali, abym tu nocowała, jak moi rodzice wyjadą w delegację.

Więcej nic nie powiedziałam, on również milczał. Gotowe ciasto wstawiłam do lodówki. Chwyciłam miskę do umycia i się odwróciłam w stronę zlewu, jednak uderzyłam o Billego. Myślałam, że już wyszedł z kuchni. Niestety, przy tym zderzeniu opuścił talerz, który po chwili leżał w kawałkach.

- O kurczaki! - krzyknęłam spanikowana.

Kucnęłam, żeby pozbierać zbitą porcelanę. Weasley śmiał się głośno. Zaczął pomagać mi sprzątać.

- To tylko talerz, Daisy.

- Wiem, ale trzeba dobrze pozbierać. Nie chcemy aby Ronald się pokaleczył - stwierdziłam. - Jesteś strasznie wesołym człowiekiem.

- To przez twoją osobę - przeniosłam wzrok na niego. - Twój spokój, a zarazem nierozgarnięcie jest słodkie oraz zabawne.

Pomrugałam kilka razy oczami nie wiedząc, co odpowiedzieć, w końcu on dotknął opuszkami palców jeden kosmyk moich włosów i założył go za ucho. Zawstydzona szybko pozbierałam stłuczone naczynie, a następnie wyrzuciłam je. Powędrowałam do mięsa, które się piekło. Bill usiadł na swoim poprzednim miejscu i chwycił Proroka Codziennego. Tak w ciszy trwaliśmy chwile, dopóki znowu nie pojawili się bliźniacy.

- Psst, Daisy?

- Hm?

- Jest tam mama?

- Nie...

I dwójka rudzielców weszła do kuchni.

- Co zrobiłaś pysznego? - zapytał Fred, nachylając się nade mną.

- Nic dla was grubasy.

- O, Freddie! Ciasto!! - krzyknął George, który zdążył dobrać się do lodówki.

Jednak nie mieli szczęścia, bo właśnie wróciła ich rodzicielka.

- POWIEDZIAŁAM WAM RAZ I WIĘCEJ NIE MIAŁAM ZAMIARU MÓWIĆ, WYNOCHA WY DARMOZJADY. FREDZIE I GEORGU WEASLEY MACIE SZLABAN DO ODWOŁANIA.

Moi przyjaciele w pośpiechu opuścili dom z powrotem udając się do ojca. Widziałam kątem oka, jak Bill jest bardzo rozbawiony całą sytuacją.

W końcu wszyscy wrócili do domu, a moi rodzice przybyli. Na powitanie mocno ich uściskałam. Tęskniłam bardzo, ale również będę bardzo tęsknić za Norą. Zjedliśmy posiłek śmiejąc się z żartów Freda i Georga oraz wychwalając panią Weasley. Po posprzątaniu wyszłam sama na spacer, za godzinę mieliśmy rozpocząć mecz quiddicha. Usiadłam na niewielkim pagórku, z którego widziałam jezioro. Piękny widok.

- Czemu siedzisz sama? - usłyszałam za sobą głos jednego z rudzielców.

Bill usiadł obok mnie, przy czym szturchnął moje kolano swoim. Przez to zarumieniłam się delikatnie.

- Potrzebuje spokoju i odpoczynku od bliźniaków.

- Nawet ciebie zmęczyli.

- Muszę naładować baterie przed meczem - powiedziałam, patrząc na taflę wody. - Co ty tu robisz?

Chłopak spuścił wzrok, ale na jego twarzy dalej widniał uśmiech.

- Tu przychodziłem, kiedy miałem jakiś problem - przyznał i spojrzał na mnie.

Jejku piękne ma te oczy.

- Teraz - kontynuował - jestem tu, bo pewna osoba odkryła moją miejscówkę.

Oh.

Mówił o mnie.

- Mam nadzieję, że to nie problem.

Roześmiał się.

- Daisy, wiem, że chciałabyś jeszcze zostać tutaj, dlatego pogadałem z twoimi rodzicami...

- NA MERLINA SERIO? ZGODZILI SIĘ? JAK SIĘ CIESZĘ - krzycząc, rzuciłam mu się na szyję, nie myśląc kompletnie, co robię. - Dziękuję...

Bill dalej patrzył na mnie, ani na chwilę nie spuścił wzroku. Za to ujął mój podbródek, a potem złączył nasze usta. Byłam jak sparaliżowana, ale to było niesamowite uczucie!

- Powiedzmy, że to był jakby w ramach przysługi - zaśmiał się. - Wyglądasz ślicznie jak się rumienisz.

Jeszcze bardziej się zaczerwieniłam.

Na Merlina... co za dzień.

KONIEC

Witam wszystkich tu zebranych!

Muszę wam ogłosić koniec miniaturek. W sumie pewnie dawno można było się domyślić, iż do tego dojdzie/doszło. No to chciałam tyle. Dziękuję wszystkim, którzy przetrwali to wszystko hah. 

buziaki!!