- [T.N]!! - krzyknął za mną.

A ja co na to? Ja dalej w pockokach poruszałam się po hogwarckich błoniach.

- Zatrzymaj się do kurwy nędzy! - wkurzyłam go dosyć poważnie.

- Oh, Severusku! Nie używaj takich słów!

- Czy ty do cholery wypiłaś całą ognistą?!! - był coraz bliżej mnie, a jeszcze bardziej podniósł głos.

W odpowiedzi roześmiałam się. Zatrzymałam się i usiadłam na ławce. Widok, jaki ujrzałam, był niesamowity. Z drzew pospadały już rude i złote liście, wiał zimny wiatr. Mój Nietoperz w końcu znalazł się obok mnie.

- Po co mnie tu przyprowadziłaś??

- Nie widzisz jak tu pięknie?... - spytałam z zachwytem.

- Nie. Normalnie. Jak co roku - odparł obojętnie.

- Jeny... Nie ma w tobie ani grama romantyzmu - burknęłam.

Czarnowłosy westchnął i przysunął się do mnie, objął ramieniem i cmoknął w policzek.
Moje policzki delikatnie się zarumieniły. Dla niektórych taki czyn może wydać się za słaby, ale jeśli to robi Snape to naprawdę spory wyczyn. Zastanawiacie się pewnie, dlaczego jestem z taką osobą jak on. Właśnie, Severus jest sztywny, chłodny i inne złe określenia Ślizgonów, ale przy mnie jest kochany, miły i ciepły...Dobra! Przynajmniej się stara! Jest po prostu inny dla mnie i to chyba sprawiło, że go pokoch...

- Zawiesiłaś się.

- Słucham?

Mistrz Eliksirów przewrócił oczami.

- Wybiegłaś myślami, gdzieś daleko - wyjaśnił patrząc na mnie.

- Przepraszam - uśmiechnęłam się.

Czarnowłosy uniósł ledwo dostrzegalnie jeden kącik ust.

- Ha! Widziałam!

- Co?!

- Uśmiechnąłeś się! - poczochrałam mu włosy, jak u małego chłopczyka. - Mój urok jest tak silny, że zmieni nawet takiego ponuraka jak ty!

Pokręcił z politowaniem głową i, uwaga, mocno mnie przytulił. Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę, przyglądając się tafli wody.

- Kocham cię - powiedziałam szeptem.

- Coś mówiłaś? - spytał.

- Eeeee....Lubię jabłka.

Severus dał mi buziaka w czoło.

- Ja ciebie też - odpowiedział.