PRZECZYTAJ TĄ DŁUGĄ WKURWIAJĄCĄ NOTKĘ

No więc wracam! Yeeah! Wreszcie! Nastąpią tu pewne zmiany, przez to że nie było mnie dłuższy czas. Ocenki mam takie jakie chciałam (prócz z historii, bo uczyła mnie szmata). Średnia 5.3 na koniec 😎 CHWALCIE SIĘ SWOIMI! 😍😍 A wracając do tych zmian. Miniaturki będą  CODZIENNIE, aby wam wynagrodzić nieobecność. Również będę się starała, aby każda z nich miała po dwie części. Jednak narazie zamówień jeszcze nie ma. Muszę się przyzwyczaić znowu do pisania tutaj.

Również z każdej mojej książki postaram się coś codziennie po wrzucać  (no nie licząc tych skończonych).

Wakacje będą dla mnie pracowite, ale o to właśnie chodzi! Będzie okres kiedy wyjadę i nic nie wrzucę (no obozik wojskowy to nieźle ziółko).

To chyba tyle. Dziękuję wszystkim którzy wytrwale czekali na mój powrót.  KOCHAM MOCNO💗💕💖💙💗🤗💝

A TERAZ ZAPRASZAM NA MINIATURKĘ:

Gdy cały Hogwart pogrążył się w śnie, ja siedziałam w Pokoju Wspólnym Hufflepuffu. Nie czułam zmęczenia, a przyglądanie się gwiazdom było odprężające. Nie miałam tego dnia humoru, wolałam pobyć w samotności, pomyśleć.
Trochę powoli nudziło mi się bezczynne siedzenie. Może poczytać? Byłam jednak w tamtej chwili za leniwa na jakiekolwiek czynności.

- Czego młoda nie śpisz?

Spojrzałam na osobę, która zwróciła się do mnie. Stał na schodach oparty o ścians, pocierając twarz dłonią.

- Nie miałam ochoty.

Zaśmiał się.

- Coś sądzę, że to grubsza sprawa - odparł.

- A ty? Po co wstałeś? - spytałam, aby chłopak nie dociekał, jaki jest powód mojej nocnej aktywności.

Puchon ruszył do stolika, gdzie postawione były szklanki oraz dzbanek z wodą. Sięgnął po jedno i drugie naczynie, po czym nalał picie do połowy.

- Mój organizm domagał się nawodnienia - wytłumaczył, następnie biorąc łyk.

Odstawił na bok pustą szklanę. Przyglądałam się mu, czekając, aż ponownie skieruje się do swojej sypialni. Jednak tego nie uczynił. Natomiast chwycił koc z fotela, zajął miejsce obok mnie na kanapie i przykrył nas ogromnym kawałkiem materiału.

Zdziwiona jego zachowaniem uniosłam jedną brew do góry.

- No co? Odechciało mi się spać, więc pomęczę cię trochę - rzekł.

- Jesteś czasem nie do zniesienia - prychnęłam.

Chłopak nic nie odpowiedział, jedynie  uśmiechnął się w swój specyficzny sposób. Wróciłam do swojego rozmyślania nad całym światem. W tamtej chwili niebo wydało mi się jeszcze ciemniejsze, a gwiazdy jaśniejsze.

- Piękny widok - oznajmiłam chyba bardziej do mojego towarzysza niż do siebie samej.

Szatyn spojrzał na mnie jednym okiem, a jego kąciki ust się uniosły.

- Noc jest twoim wspólnikiem - zaczął mówić. - Przesiadując tu o tej porze czujesz się najlepiej. Patrząc na te wszystkie 'błyskotki', oczy same ci błyszczą jak one.

Otworzyłam szeroko oczy. Zdziwił mnie. Może i miał rację, ale ja nigdy tego nie dostrzegłam.

- No i jest teraz jeszcze piękniej, kiedy ja tu siedzę - dodał.

Wywróciłam oczami, bo oczywiście musiał coś dodać od siebie.

- Jesteś egoistą - westchnęłam rozbawiona.

- Przystojnym egoistą.

- Dupek.

- E, młoda, uważaj na słowa - mówiąc to, rzucił we mnie poduszką.

Wzięłam do ręki przedmiot i położyłam pod głowę. Zapadła cisza. Dla mnie była ona przyjemna, lecz, rzecz jasna, on ją musiał popsuć.

- To przez brata tutaj tyle spędzasz czasu?

Nie zaskoczyło mnie jego pytanie. W końcu musiał je zadać. Skinęłam głową.

- Trzy dni temu minęła druga rocznica, od kiedy już go nie ma.

- Jesteś silna, nie pokazujesz po sobie, że tęsknisz.

- Pogodziłam się z tym, ale był mi najbliższy. Przez oglądanie gwiazd, mam wrażenie, że w jakiś sposób się z nim komunikuje - uśmiechnęłam się lekko.

- Jesteś naprawdę wyjątkowa.

Zarumieniłam się i to cholernie. Dzięki Merlinowi było bardzo ciemno w pokoju.

- Jednak musisz jeszcze popracować nad tym, aby mi dorównać.

- Jeny, Cedrik!

Powtarzając jego czyn, rzuciłam w jego osobę poduszką, na co się roześmiał.

Nie odezwaliśmy się więcej. Cisza, jak i ta poprzednia, była dla nas wystarczająca. Czułam się dziwnie przez jego obecność, ale była w pewien sposób kojąca.