Wstawiam o to tą miniaturkę! Bardzo ją lubię. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu💚 Więc tak...

Weszłam po schodach na drugie piętro. Zapukałam do drzwi, na których nadal wisiała tabliczka z dwoma imionami.

- George, otwórz!

Brak odpowiedzi.

- Proszę! Musisz coś jeść!

Nic.

- Zaraz je wyważę!

Uff...W końcu.
Siedział przy swoim biurku i udoskonalał wynalazek...wynalazek Freda.

- Twoja mama zrobiła dla ciebie jajecznicę i tosty - postawiłam obok talerz.

- Nie jestem głodny...

Odsunęłam jego pracę. Włożyłam mu widelec do ręki. Westchnął i zaczął spożywać posiłek. Cały czas patrzyłam na niego. Gdy skończył, szybko usiadłam mu okrakiem na nogach i zachłannie pocałowałam.

-...?!

Hah! Zaskoczony George!! Jego minę zapamiętam do końca życia.

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał.

- Hmm... - udałam zamyśloną - ponieważ ostatnimi czasy skarżysz się, że twoje życie jest do dupy i nic dobrego się nie dzieje, więc urozmaicam je i poprawiam humor.

Uśmiechnął się!!! Tak! Cel osiągnięty!!

- Wiesz, myślę, że te lekarstwo przestaje działać - a to teraz tak gramy.

- Niestety, ale się wyczerpuje - odparłam.

- To muszę sam sobie pomóc - złapał mnie w tali, abym nie uciekła (i tak bym tego nie zrobiła) i równie namiętnie mnie pocałował.

Jego ręcę błądziły po moich plecach, a moje zatopiłam w jego rudych włosach. Nagle drzwi się otworzyły i ukazał się Ron. Od razu oderwaliśmy się od siebie.

- Czego?! - warknął George. - Nie widzisz, że jestem zajęty?! - wskazał na mnie, a ja w efekcie wybuchnęłam śmiechem.

- Ciesz się, że to tylko ja, bo gdyby to była mama to od prac, które by ci dała, nie siedziałbyś przez tydzień - zaśmiał się młody Weasley.

- Oj no! - burknął starszy. - Mam dwadzieścia jeden lat!

- Ok, ok, wołają [T.I]. Myślą, że gdzieś zginęłaś.

- Już idę - zsunęłam się z kolan chłopaka i jeszcze szepnęłam mu do ucha: Wieczorem wrócę.

Wyszłam z pokoju z Ronem. Po drodze do kuchni zagadnął do mnie.

- Dzięki.

- Za co? - zdiwiło mnie to.

- George znowu się uśmiecha. Dzięki tobie odzyskaliśmy go.