Każdy uważa mnie za osobę niespełna rozumu.

Gadającą głupoty i wierzącą w rzeczy, które nie są realne.

Patrząc w moje oczy, widzą tylko szalony wzrok patrzący gdzieś w dal.

Moje wiecznie rozpuszczone blond włosy są oznaką nieodpowiedzialnej osoby.

Nie lubią mnie.

Ale za to lubią chować moje ciuchy w całym Hogwarcie.

Nie winie ich za to.

Udaje, że mnie to bawi i że to fajny żart.

Ale w głębi serca cierpię.

Bardzo cierpię.

Jest parę osób, które twierdzą że są moimi przyjaciółmi ale co oni tak naprawdę o mnie wiedzą?

Tylko że wierze w nieistniejące zwierzęta.

To za mało by nazywać się moim przyjacielem.

Przyjaciel wie o tobie wszystko...

Nie mam nikogo z kim chciałabym porozmawiać na poważnie.

By wyjawić swoje żale i smutki.

To co mnie boli i to jak bardzo jestem samotna.

Każdego ranka uśmiecham się szeroko.

Ale to kłamstwo bo w środku krwawię.

Jest jedna osoba dla której wstaje i dla której udaje że ten świat mnie nie przytłacza.

Moja miłość.

Mówi, że mnie kocha, całuje moje usta aż zabraknie nam powietrza.

Głaska moje włosy i mówi że kocha ten kolor, że jest inny od wszystkich kolorów na ziemi.

Twierdzi, że jest wyjątkowy.

Jestem w nim totalnie zakochana.

Tylko przy nim jestem prawdziwą mną.

Chcę spędzić z nim całe moje życie i jeden dzień dłużej.

Pragnę by został moim mężem i każdego dnia okazuje mi swoją miłość.

Ale to tylko marzenia szalonej Krukonki.

Moja miłość jest czystokrwistym czarodziejem a moja rodzina jest uznawana za dziwadło.

Kto chciałby związać swoje dziecko z szaleńcem ?

Moja iskra w ciemności będzie musiała mnie zostawić i ożenić się z inną czarownicą piękną i z czystą krwią.

A ja zostanę sama z moim cierpieniem i moją miłością do Dracona Malfoya.