Ook vandaag brengt Mike mij naar school. Het doet me denken aan mijn eerste schooldag. Toen konden we op de terugweg niet meer fietsen van het lachen. Ook gisteren had hij het over zijn mentor die inmiddels Pinokkio als bijnaam heeft. Waarom? Nou, dat is heel simpel. Het komt door zijn lange neus.

Ik loop de deur uit en zie Mike al op me wachten. Ongeduldig helpt hij me mijn fiets uit de schuur te halen. Met beide een schooltas op onze rug fietsen we samen naar school. Alsof we niets anders doen.