Het einde van de dag brak aan twee jongens gingen naar The Place om de rituelen uit te voeren. Semiel was parabatai samen met Nicolas. Twee jongens die allebei 17 zijn en gaan vechten voor elkaars leven. 'Gaan we naar The Place?' Vroeg Nicolas. Semiel knikte en Nicolas glimlachte lief naar hem.

'Ben je zenuwachtig?' Vroeg Semiel toen ze aankwamen op The Place. Nicolas zei:' Een beetje.' Het was een donkere avond, de sterren waren weg en de maan werd bedekt door de wolken. Er kwam een beetje licht op de open plek door de kleine fakkels die tegen de bomen zijn gezet. We stapten naar voren en er verschenen twee cirkels, daarna kwam de derde. De eerste twee cirkels waren wij, als individuen. Maar door de derde cirkel waren we verbonden. Semie pakte een scherpe tak en sneed op Nicolas zijn rug een twee ringen die met elkaar verbonden zijn met de S en de N erin, Nicolas deed daarna hetzelfde bij Semiel. Toen ze klaar waren zeiden ze tegelijk:' Waar u gaat, zal ik gaan. Waar u sterft, zal ik sterven en daar zal ik bergraven worden. De engel mag zo doen en meer. Niks behalve de dood zal ons scheiden.' De twee jongens keken elkaar diep in de ogen aan en zo stonden ze daar een tijdje. 'Zullen we gaan?' Vroeg Semiel toen ze uit gestaard waren. Nicolas knikte. Ze liepen naar een klein huisje en bleven daar overnachten, de gevaren zijn meestal overdag. Dus kunnen ze beter hun nacht gebruiken om energie te krijgen.

De zon scheen door de gaten van het kleine huisje en de wind danste sierlijk door te de takken van de bomen. Semiel en Nicolas waren al vroeg op en genoten van de natuur waar ze door liepen. Plots trok Nicolas Semiel naar beneden. 'Kijk, de vivianten.' Fluisterde Nicolas. Maar gelukkig liepen ze door. Semiel zuchtte opgelucht. Sinds dat hij hier was wist hij dat je niet met een viviant oog in oog wou komen te staan. Je zag nog net hun staart tussen de bomen door glippen. Semiel stond op en hielp Nicolas opstaan. 'Dankje.' Zei Nicolas. 'Eigenlijk moet ik jou bedanken Nic, zonder jou was ik er geweest.' Nicolas bloosde en zei:' Dat is toch het gene wat we voor elkaar moeten doen?' Semiel knikte en was blij met zo'n goede oplettende partner als Nicolas.

Nicolas leunde tegen een boom, hij kon wist niet of het gene wat hij net zag echt was. Naast hem lag Semiel, slapend. Gelukkig. Nicolas dacht nog na. 'Het moest een droom zijn... en als was het een droom, wat betekende hij?' Vroeg Nicolas aan zichzelf. De beelden flitste weer voorbij. Hij zag Semiel en hijzelf samen kussen. Maar dat mocht niet! Hij kon niet verliefd worden op zijn parabatai partner verliefd worden. Semiel werd wakker en vroeg:' Nic, gaat het?' 'Ja hoor, Sem.' Sem keek hem aan met zijn doordringende blik en zei:' Zeg het eerlijk.' 'Er is niks.' Schreeuwde Nicolas. Hij kon slecht tegen mensen die maar bleven aan dringen en liep weg.

Semiel rende Nicolas achteraan en schreeuwde:' Nic, kom terug!' Semiel greep Nicolas bij zijn pols. 'Sem, ik kan het niet zeggen. Begrijp dat dan.' 'Ik kan het pas begrijpen als jij het zegt.' Semiel trok Nicolas naar beneden zodat hij ging zitten en zei:' Alsjeblieft, zeg het.' 'Sluit je ogen, dan kan ik het zeggen.' Zei Nicolas. Semiel gehoorzaamde en toen voelde hij twee zachte lippen op zijn mond. Het liefst wou hij weg vluchten, maar hij blees. Hij vond het fijn. De lippen verdwenen en Semiel opende zijn ogen. 'Ik hou van je.' Zei Nicolas. 'Ik ook van jou.' Zei Semiel. De tekens op hun ruggen verdwenen en de cirkels kwamen uit de grond, de ringen braken los van elkaar. 'We zijn nu geen parabatai meer.' Zei Semiel zachtjes. 'Dat maakt mij niks uit, want ik zou je nog steeds voor altijd beschermen.' Zei Nicolas en hij knuffelde Semiel. 'En ik jou ook.' Zei Semiel en hij kuste Nicolas.

NinaTraanTijger
Ik had hem ook al een week ofzo geleden gemaild.
Voor als je daar benieuwd naar was
Lisaaahtje