De tijd tikt langzaam door.
De mensen denken dat ik gek ben.
Ik ben niet gek,
Ik ben depressief en gestoord.
Alles komt door hem!
Hij heeft alles verpest!
Ik begin te huilen en sla met mijn achter hoofd tegen de muur.
Er zit een nieuw rode vlek op de muur.
Ik voel aan mijn achterhoofd.
Er zit bloed op.
Er komt een verzorger binnen.
En hoe gaat het vandaag?
Vraagt hij met een eentonige stem.
Slecht! Zeg ik.
Hij knikt en geeft me mijn eten.
Het is zoals altijd droog brood met wat thee.
De hete kop thee gooi ik tegen de bewaker aan,
Net te laat hij doet de deur al dicht.
Er zit nu ook een bruine vlek op mijn deur.
Ik ben Sarah-Juliha.
Maar, iedereen noemt meer Saar.
Ik ben 15 jaar of 16...
Ik weet het niet meer.
Mensen zeggen dat ik een gave heb.
Als dat zo was had ik kunnen voorkomen dat ik hier zat.
Die ene jongen heeft mijn leven verpest.
Door die ene jongen zit ik hier.
Nooit bezoek,
Geen vrienden,
Geen familie.
Je bent alleen en dat blijf je.
Als je hier ooit wegkomt wil niemand meer met je praten.
Zo gaat het leven hier nou eenmaal.
Of je houd je aan de regels en iedereen mag je,
Of je doet het niet en je word voor altijd genegeerd.
Wat wil je liever?
Een wereld met alleen maar perfecte mensen is saai maar,
Als niemand meer met je wil praten is het ook saai.
De deur ging open en er kwam een ongeïnteresseerde vrouw binnen.
Ze gooide een kussen en een deken op de grond.
Er kwam een meisje binnen van ongeveer dezelfde leeftijd als mij.
Ze was spierwit, ze leek bijna blauw.
Ze had blauwe wallen onder haar ogen.
Ik ben Noah... Zei ze zacht.
Ik knikte, lachte en zei
Ik ben Sara-Juliha, noem me maar Saar
Eindelijk iemand met wie ik kon praten.
Ik ging op bed liggen en viel in slaap.
Toen ik wakker werd keek ik naast me,
De kussen en de deken waren weg.
Ik liep mijn kamer uit en zag Noah praten met een paar andere meiden.
Ik ging erbij staan en zei
Hey, Noah.
Hoe weet jij mijn naam?
Zei Noah angstig.
Ik keek haar verbaasd aan en liep terug naar mijn kamer.
Had ik dan alles gedroomd?
Ik keek of de rode en bruine vlek er waren.
Ze waren weg!
Ik ging verward op mijn bed liggen,
Wachten totdat er ooit een einde aan komt.

Aantal woorden (428)