Ik trek de zwarte bivakmuts over mijn hoofd heen. En kut, het jeukt ontzettend binnenin. Als ik me vandaag een vrouw zou voelen zou het minder kriebelen. Dan had ik mijn extensions nog tussen mijn huid en dat wollen ding zitten. Maar ik voelde me geen vrouw vanochtend.

Op sommige dagen denk ik wel eens dat al mijn vrouwelijke hormonen verdwenen zijn. Daarna vertel ik mezelf gewoond dat het een goed gevoel geeft om man te zijn.

Mijn zus en de rest (ik ook) kleedt zich achterin de bus om. De Bh die we op sommige dagen allebei gebruiken ligt op de grond. Ze is druk bezig met fluisteren en smiespelen met een paar andere meiden.

Ik gaap haar samen met de andere jongens aan, omdat niemand van ons twee aparte plekken kon vinden die niet openbaar waren. De enige oplossing was het zwarte busje van een jongen die hem geleend had van zijn vader.

Iedereen had er maar mee ingestemd; de meerderheid van de meisjes in ieder geval. Er was eentje die er fel op tegen was. Ze begon een hele razernij toen we besloten dat we elkaar mochten begluren. Volgens haar was er een dictatuur van de meerderheid. Een begrip dat ik niet meer gehoord heb sinds maatschappijleer.

Dat meisje verschuilt zich nu achter het groepje van Selene. Ze kijkt een beetje bang de groep rond en haar roze lippen en glanzende foundation verraden dat ze alles heel serieus neemt. Op andere dingen had ze ook al commentaar. We hebben haar maar genegeerd.

Naar zeikende meisjes luisteren we niet, is er blijkbaar non-verbaal afgesproken. En wie ben ik dan om er tegenin te gaan? Ik snap haar wel, eigenlijk. Op sommige dagen vond ik het helemaal niet prettig om om te kleden bij gym en ik ben niet eens echt een jongen of een meisje.

Uit pure verveling zwaai ik naar mijn zus, terwijl ik haar een knipoog geef vanuit de wollen muts. Ze schiet in de lach en hijst snel haar broek op.

'Je moet niet zo dom doen. Je bent geen brugger,' zegt een jongen die naast me staat. Ik negeer hem maar. Hij is ook niet heel stoer volgens mij. Zonet zeurde hij dat hij moest plassen.

Zo in het tl-licht van de bus lijkt alles hier nep. Alsof ik in een cartoon leef. De zenuwen beginnen nu toch wel een beetje te komen. Wat kan er misgaan? Zeg ik tegen mezelf. Het is maar de juwelier van een vriend van Selene. Hij lacht er vast om als we hem het geld teruggeven en hem daarna trakteren op een borrel. Tenminste, dat is Selene van plan samen met mij.

Een jongen naast me worstelt ook met zijn bivakmuts.

'Moet ik je helpen?' vraag ik aan hem. 'Het gaat echt kriebelen trouwens.' Binnen de tijd dat ik mijn zin gezegd heb, heeft de jongen zijn hoofd ook al in het wol.

'Wie bedenkt het om deze dingen te breien?'

'Ik', zegt de vrouw die zeurde over een dictatuur. 'En wees dankbaar, ik heb er wel vijf uur over gedaan. Speciaal voor jullie!' zegt ze dan met een hese stem.

'Mijn oma kan het zelfs beter', wordt er ergens gemompeld.

Dan kijken we elkaar een tijdje aan. We ontwijken elkaars blikken en inspecteren stiekem iedereens oogkleur, omdat we proberen te achterhalen met wie we eigenlijk samenwerken. Ik ken alleen mijn zus. Het was haar idee om mee te doen aan een overval plegen.

Ze kwam er mee toen we allebei aan de keukentafel zaten. Diep gebogen over onze cornflakes kreeg Selene een appje van haar vriendin met de vraag of we zin hadden om iets leuks te doen. De laatste dagen in haar huis waren ontzettend saai geweest en op een dagje strand verveelde ik me zo erg dat ik zelfs wat heb zitten lezen. Op een gegeven moment had ik geen idee meer wat ik eigenlijk las, maar alles leek toen interessanter dan kijken hoe Selene met mijn bejaarde ouders lummeltje deed in het water.

Dus toen dat appje binnenkwam konden we niks anders dan terug typen dat het ons leuk leek.

Het is iets anders dan ik me had voorgesteld. Eigenlijk nogal heel anders. Met iets leuks dacht ik meteen aan gamen, karaoke zingen, Cards Against Humanity doen en dan in slaap vallen als het weer licht wordt. Maar het werd dit; een kennis van mijn zus beroven samen met vrienden van vrienden.

Ik kijk nog eens de groep rond. Volgens mij is niemand hier echt serieus over. Alleen een paar kijken heel gespannen naar de anderen alsof we straks meedoen in een misdaadserie. En ik? Ik vind het wel grappig voor een keer. Leuker dan lezen in ieder geval. Het wordt vast een gezellig feestje.

'Heeft iedereen zich omgekleed?' De langste jongen van de groep doorbreekt de stilte. Er wordt hier en daar half geknikt en wat gegiecheld.

'Jullie weten hoe het werkt, hè. Ik hou het pistool vast.' Hij lacht om zijn eigen woorden en draait het neppistool rond om zijn vinger. Zelfs daar heeft een van hen aan gedacht. Automatisch zeg ik 'hen', omdat ze eigenlijk geen bekenden van me zijn (en omdat mijn docent zegt dat 'hun' niet mag). Het enige wat ons bij elkaar brengt is een gek plan en de kriebelende bivakmutsen.

Selene neemt het pistool van hem over.

'Even oefenen. Ik ben mijn vriend en jij bent jij. Overval me!' Bij de laatste zin schiet ze in de lach. De lange jongen lacht mee en richt het pistool op haar.

'Hier met dat geld. Nu! Snel!' schreeuwt hij. Het is vreselijk geacteerd. Mijn zus doet doodleuk mee aan het toneelstuk waar de appels al over het podium zouden vliegen voordat het begint.

'O nee, toch! Dieven! Neem alles wat je hebt', zegt ze en steekt haar handen in de lucht.

Lange Jongen grist onze Bh van de grond en lacht gemeen.

'Deze Bh gaat me zoveel geld opleveren.'

Ze schatert het uit.

'Ja, maar hij was inderdaad best duur. Mijn broertje en ik vinden deze Bh's het lekkerst zitten.'

Daarna is ze de enige die nog lacht. De rest kijkt om zich heen met vragende blikken, opzoek naar het rare joch, en soms een meisje, die Bh's deelt met zijn zus. Ik dus.

Het eerste hoofdstuk! Fouten aangeven of je mening geven mag!