CHAPTER 2

Dahan-dahan akong tumayo, ni paglakad ko'y halos wala ng tunog. Tanging mga alon, tunog ng hangin at ingay na nagmumula sa mga maliliit na hayop lamang ang naririnig. Bawat paghakbang ko'y lumulubog ang aking mga paa sa puting buhangin.

Hindi bagay ang aking nakita kun'di tao...

Patay na ba ito?! Baka kung patay na ito ako pa ang mapagkamalang killer!

Kahit takot man ay sinubukan ko pa rin itong lapitan. Nang makalapit ako'y doon ko lang nakitang isang babae ito. Nakasuot ito ng mahaba at puting bistida na ngayon ay nababasa na ng malalakas na alon mula sa dagat. Tanging liwanag lamang ng buwan ang nagsisilbing liwanag para tuluyan ko siyang makita.

Maamo ang kaniyang mukha at ni sino mang tao'y aakalaing mahimbing lamang itong natutulog. Ang kaniyang maputing balat ay mas lalong nagliliwanag sa gabing madilim. Hindi ko alam kung anong nangyari pero hindi ko maiwasang hindi mapatigil habang pinagmamasdan ito. Ni pagkuha lamang ng kaniyang kamay para malaman kung may pulso pa ba ito'y hindi ko ginawa. Nanatili lamang ako sa aking kinatatayuan at tinititigan ito.

I couldn't believe I lost my drunkenness just because of the attraction on the face of the woman in front of me. Napahugot ako ng malalim na hininga ng unti-unti itong dumilat. Umawang ang aking bibig ng makita ang kaniyang bilugang mga mata.

"Miss, are you okay?" I finally had the strength to say that too.

Her gaze glanced around us before she suddenly screamed. I took a step back and frowned.

"Huwag mo 'kong lalapitan!" she shouted as she tried to stand up.

"Miss," akmang hahawakan ko ang kaniyang kamay para tulungan sana siya pero hindi niya ako hinayaang hawakan siya.

"Halimaw ka!" sigaw niya pa. Inulit-ulit pa.

At ako pa ang naging halimaw!

"Gusto lang kita tulungan, okay?! Huwag kang sumigaw!" I took a step nearer her, but her face became even more terrified. "Dadalhin kita sa hospital." Sabi ko pa.

"A-alis na ako." Utal niyang sabi habang umaatras palayo sa akin.

Napabuntong-hininga nalang ako ng tuluyan na siyang tumakbo palayo. Okay lang ba iyon? Parang siya pa ngayon ang nakakita ng multo, samantalang mas nakakatakot pa siyang tingnan sa mahaba niyang damit. Tsk!

Bahala nga siya sa buhay niya, mukhang kabisado naman niya ang buong isla. At tsaka, bakit ko ba inaalala ang babaeng iyon, hindi ko naman iyon kaano-ano.

Nang dahil sa inumaga na ako kanina sa dalampasigan ay tanghali na rin ako nagising. I stood up and went straight to the bathroom to take a shower. I also spent about an hour soaking in lukewarm water before deciding to dress. I studied myself in the mirror and noticed that my beard was too long.

When was the last time I trimmed it? I'm not sure, I've lost track of time. When I glanced into my own eyes, there was no trace of grief in them.

She's happy, Alphonse. She's happy ... don't bother her anymore. You are here to forget her not to look for her over and over again.

Pagkatapos kong magbihis ay lumabas na ako ng aking kwarto. Tinungo ko na ang daan patungong restaurant para makapag-brunch na. Patapos na sana ako sa aking pagkain ng mabigla nalang ako ng may tumigil sa harapan ko at narinig ang pamilyar niyang boses.

"Alphonse?" unti-unti kong binaba ang aking kutsara at tinidor at dahan-dahang tiningnan ito. "Nakakagulat, nandito ka rin pala."

Doon ko tuluyang nakita ang maganda niyang mga mata at ang kapansin-pansin na malaki niyang tiyan. Parang kanina lang nung iniisip ko siya pero heto siya ngayon, sa harapan ko... kinakausap ako.

Tumayo ako.

"Diana..." malamig kong sabi.

Nakita ko kung paanong bumalatay ang sakit sa kaniyang mukha dahil sa aking tinig. Pinagsawalang bahala ko ito at iniiwas ang paningin sa kaniya.

"Kumusta ka?"

"I'm good,"

"Mabuti naman, gusto ko lang ulit humingi ng tawad sa mga kasalanan ko sayo. Huwag mong masamain ang pagpunta ko sayo. Saktong nakita lang kitang kumakain dito," She looked around.

Halata ang paghihirap niya habang nakahawak sa malaking tiyan. Hindi ko alam kung ilang buwan na ba ang kaniyang dinadala.

"Alphonse, sana mapatawad mo kami ni Xander. Alam namin na malaki ang kasalanan namin sayo kaya hanggang ngayon binabagabag pa rin ako nito. I'm really sorry."

Umiwas ako ng tingin.

"It's nothing for me, Diana." Muli ko siyang tiningnan.

Sa pagkakataong iyon hindi ko na pinalampas na titigan ang kaniyang mga mata.

"Kung ano man ang nangyayari sa inyo ngayon, labas na ako doon. Matagal ko nang kinalimutan lahat ng mga ginawa niyo sa akin. God knows, kung gaano na ako kasaya ngayon. Hindi ko nga alam na mas masaya palang mahalin yung sarili mo kaysa ang ibang tao. Masaya akong nawala ka sa buhay ko. Totoo."

Of course not! Sinong niloko ko?! Alam kong wasak pa rin ako. Buong buhay ko siya lang ang minahal ko tapos malalaman ko lang ginagago na pala ako ng taong mahal ko.

Nangiligid ang kaniyang luha sa kaniyang mga mata. Binalewala ko iyon. Kung dati'y isang tulo lang nang kaniyang mga mata'y nag-aalala na ako at ako mismo ang magpupunas nito pero hindi na ngayon. Pagod na akong pumunas, kaya naman iyon gawin nang kaniyang asawa. Tinalikuran ko siya at nagsimula nang lumakad palabas ng restaurant. Mabuti nalang pala'y nagbayad na ako agad kun'di baka may humarang na sa akin sa pagalis ko.

Paglabas ko ng restawrant, nagtingin-tingin ako sa mga store na nadadaanan ko. Maraming nagbebenta dito at kadalasan ang kanilang mga binebenta'y mga souvenirs. Naagaw ng aking pansin ang isang bracelet sa isang store. Kinuha ko ito at tiningnan ng maigi. Nagliliwanag ito kapag nasisinagan ng araw. Ang buwan na disenyo ng bracelet ay nagbibigay elegante sa kung sino mang sumuot nito.

Muli ko na namang naalala ang babaeng nakita ko sa dalampasigan. Bagay na bagay ito sa kaniyang maputlang kamay.

Ibigay ko kaya ito sa kaniya?

I immediately let go of the bracelet because of the idea that came in. Wtf.

"Nagustuhan niyo po ba, Ser?" Tanong ng matandang nagbabantay sa store.

"Ah. Hindi napadaan lang." sabi ko.

"Ahy sayang naman, akala ko pa naman may unang customer na si Midnight. Ang ganda-ganda pa naman ng mga ginawa ng batang iyon pero ewan ko ba't konti lang ang nakakagusto rito."

"Sa susunod ko nalang po bibilhin." Ani ko.

Tinalikuran ko na ang matanda at nagsimulang maglakad-lakad naman. Wala akong planong sumakay sa mga golf cart. Mas magandang maglakad-lakad ako para bumaba ang aking mga kinain at para maramdaman ko talaga ang bakasyon ko dito.

I passed by folks playing billiards while walking around. Since they're pals, they make a lot of noise when playing. Xander and I used to be like that; I treated him like a brother. He was there where I was, but once I discovered his idiocy, I no longer considered him a brother. I saw him as a foe. I don't want to cross paths with him again.

I saw another way. It has a sign indicating that it leads to the waterfalls and cottages. I had no idea the island was that large. Isla Amore is larger than this island, yet you can tell which one is richer. I believe everything is here, despite the fact that Isla Amore is completely plantations.

What the two have in common is a sense of security. It feels amazing to be alive despite the difficulties experienced.

When I arrived at the cottages, there were friendly waiters with trays full of liquor. Somebody approached me and offered me a drink. I accepted it right away.

I saw another way. It has a sign indicating that it leads to the waterfalls and cottages. I had no idea the island was that large. Isla Amore is larger than this island, yet you can tell which one is richer. I believe everything is here, despite the fact that Isla Amore is completely plantations.

What the two have in common is a sense of security. It feels amazing to be alive despite the difficulties experienced.

When I arrived at the cottages, there were friendly waiters with trays full of liquor. Somebody approached me and offered me a drink. I accepted it right away.

Suddenly, I hear someone say, "Hello." I knew her as a well-known actress in the Philippines.

"Hmm?" I answered, still staring out at the sea.

She said in a sultry voice, "I guess you're alone."

"You must not see anyone else but me," I replied. 

A tiny frown on her face indicating she was offended by what I said, "You're a jerk!" she shrieked as she gently smacked me on the shoulder.

I took a glance at her hand. She used to merely smack my shoulder, but now she gently rubs it across my jaw.

I exhaled a sigh.

"Alam mo,"kinuha ko ang kaniyang kamay at hinimas din ito. Nakita ko ang pag-awang ng kaniyang bunganga, punong-puno ng intensidad at pagnanasa ang kaniyang mga mata at hindi man lang nagsayang ng oras para itago ito.

Palihim akong napailing.

"Hindi ako interesado sa iyo." Pagtatapos ko sa aking sinabi at binitawan ko na ang kaniyang kamay at nilampasan siya.

Sa paggagala ko'y inabot na ako ng hapon kaya marami-rami na akong nadadaanang mga tao na papuntang dagat para maligo o hindi kaya'y maggala tulad ko.

When I eventually arrived at the waterfall, I sat down on a large rock. I could hear water cascading from the waterfall. The chirping of birds is one of the reasons I know I am the only person here today. Bored, I quickly stripped off my clothes and shorts, leaving only my boxers. I then dove into the sea.

"Woah," ani ko nang makaahon.

Sobrang lamig ng tubig dagdagan pa ng simoy nang panghapong hangin. Mas lumangoy ako sa mas malalim na tubig. Inahon ko ang aking ulo, saktong natamaan ako ng tubig mula sa talon. Rinig na rinig ko pa ang lakas ng tunog ng tubig mula rito. Pakiramdam ko tuloy nasa isang dagat ako. Sinulit ko ang oras ko sa pagbabad sa tubig. Pabalik-balik ang langgoy ko mula malalim hanggang mababaw.

Nang mag-agaw na ang dilim at liwanag sa kalawakan ay nagdesisyon na akong umahon. Agad kong sinuot ang aking damit at short. Walang mga golf cart sa bahaging ito kaya maglalakad na ulit ako.

Nang makalabas ako sa waterfall at napadako ang tingin sa dalampasigan malapit sa cottage. Kitang-kita ko ang araw na papalubog na. Ang laki nito't sobrang liwanag pa rin. Napagdesisyonan kong sa dalampasigan nalang dumaan pauwing Crowne hotel o kung mayroon mang madaanan na golf cart na pwedeng sakyan, ay sasakay na rin ako. Sa ngayon, gusto ko munang magpalipas ng isa pang oras sa dalampasigan.

Madilim na ang langit ng makauwi ako sa kwarto ko. Agad akong naligo at nagbihis. Ayokong pumirmi lang ngayon gabi sa aking kwarto. Gusto kong pumunta sa bar ulit. Kaya nang matapos akong kumain ng dinner sa restaurant ay agad na akong nagpahatid sa golf cart papuntang bar. Hindi pa naman ako tuluyang nakarating sa bar ng madaanan ko ang babaeng nakita ko kagabi. Kumunot ang aking noo at nagpababa sa golf cart.

Ang balak ko sana ngayong mag-bar ay nawala na. Parang may humihikayat sa aking puntahan ang babaeng iyon. May lampara siya sa tabi na nagsisilbing ilaw niya, nakabistida ulit siyang puti at ngayon ay tumutogtog na nang kaniyang gitara.

"I can see in your eyes; how much you love that girl..." she whispered.

Pakiramdam ko tuloy nanigas ako sa aking kinatatayuan dahil sa lamig ng kaniyang boses. Para ako nitong hinihile at pinapatulog dahil gabi na.

"Your voice is good." I spoke.

Napatigil siya sa pagkaluskos sa kaniyang ukalele at gulat na napatingin sa akin. Akmang tatayo na siya ng pigilan ko siya. Maya-maya pa'y nagulat ako ng bigla siyang ngumiti sa akin.

"Thank you," mula sa akin ay tumingin siya sa kaniyang maliit na gitara. "Gusto mong subukan?" inilahad niya ang kaniyang ukalele kaya agad ko itong tinanggap. Umupo ako sa buhangin at nagsimulang kalikutin ang instrumento.

"Mukhang magaling ka sa instrumentong ito, kailan ka lang natuto?" tanong ko.

"Ah, nung bata pa. Bakit ka nga pala nandito?"

"Iinom sana ako sa bar pero nakita kita kaya," nagkibit-balikat ako.

"Naku, nung una kitang nakita mukhang lasing ka tapos ngayon iinom kana naman. Sige ka, maaga kang mamamatay niyan!"

Pumanget ang mukha ko sa narinig.

"Matagal mamatay ang masamang damo."

"Mabilis lang kaya." Ngumuso siya. "Sorry nga pala sa sinabi ko kagabi, akala ko kasi talaga halimaw ka. Malalim na ang gabi nun tapos makikita pa kita."

"Hindi lang naman ako yung natakot sa atin dalawa. Akala ko multo ka o hindi kaya'y patay na."

Tumawa siya. "Pasensya na. Kung makikita mo akong natutulog dito madalas o kahit saan man banda sa Isla, pwede bang samahan mo nalang ako at huwag iwan?"

"Pwede naman... pero hindi naman sa lahat ng araw o gabi makikita kita. Paano nalang pala kung may masasamang lalaking makakita sayo? Edi, mapapahamak ka pa."

"Wala naman masasamang tao dito. Matagal na akong nakakatulog kahit saan mang parte ng Isla wala naman gumalaw sa akin ni isa."

"Kahit na, at saka. . .huwag ka ngang tulog ng tulog kahit saan. Ba't ba natulog ka sa dalampasigan?" Agap ko.

"Nothing, I just want to,"

Hindi lang nagtapos doon ang pagkikita namin dalawa. Nagtuloy-tuloy pa iyon. Ang kaso nga lang ay tuwing gabi ko lang siya nakikita. Hindi naman talaga dapat ako ganito pero nakikita ko nalang ang sariling hinahanap siya sa dalampasigan.

"You said you would teach me but why aren't you teaching me?"

I chuckled.

"It's almost two weeks but you still don't learn anything."

"I learned a little bit." she snorted.

"You do not,"

"I am!"

"You little kiddo, stop with your pity face you looked ugly." I laughed. She just snorted more and looked like she was going to cry. Tawa lang ako ng tawa habang nakatingin sa kaniya na pikon na pikon na.

Hindi ko alam kung anong mayroon sa kaniya kaya ayaw na ayaw niyang lumalabas ng umaga. Konti nalang talaga't panghihinalaan ko na siyang multo o aswang na sa gabi lang lumalabas. 

Itutuloy. . .