kolejny! polubiłam pisanie tego haha:-) miłego czytania!

 - Musisz z nami iść! - Ashton skakał nade mną od dobrych dziesięciu minut, ale ja pozostawałem nieugięty. - Jesteśmy najmłodszym rocznikiem w tej szkole, ta impreza doda nam respekt.

- Nie, Ashton.

- Proszę... Proszę, proszę, proszę, proszę! - Blondyn przewiesił mi się przez ramię i załkał cicho, a ja odepchnąłem go wolną dłonią, której nie przygniatał.

- Co będę z tego miał?

- Cóż... - Zamyślił się. - Pamela też będzie.

- Mam znowu się przed nią zbłaźnić?

- Nie? Uważam, że powinieneś ją przelecieć.

- Ashton, nie wierzę w ciebie. - Złapałem się za głowę. - Czemu miałbym?

- Ponieważ, po pierwsze: chcesz tego. Po drugie, jesteś w liceum, a nigdy nie zamoczyłeś. Jeżeli tak dalej pójdzie, nie będziemy mogli być najlepszymi przyjaciółmi.

- Ashton! - Pacnąłem go w ramię. - Dobrze, pójdziemy na tę imprezę. Calum też idzie z nami?

- Calum nie może, wyjeżdża gdzieś z rodzicami.

- Nie pójdziemy we dwójkę – skomentowałem. - To zajeżdża gejostwem.

- Tak, ale... - Ashton podniósł rękę ku górze i już miał kontynuować, ale ktoś wciął się w jego wypowiedź. Poczułem, jak stołówkowa ławka ugina się pode mną, a zimny oddech owiewa moją szyję.

- Hej. - Michael usiadł obok mnie, a ja i Ash spojrzeliśmy po sobie.

- Hej? - bardziej zapytałem, niż odpowiedziałem, a chłopak tylko wzruszył ramionami i wyciągnął dłoń w stronę Irwina.

- Jestem Michael, kolega Luke'a. - Przedstawił się, a ja miałem ochotę uderzyć go w twarz. Mój przyjaciel uśmiechnął się ciepło w jego stronę i odpowiedział na powitanie. Nie byłem zszokowany, był najbardziej kulturalnym gościem, jakiego znam.

- Właściwie, to my nie jesteśmy... - zacząłem, ale znów zostałem ucięty.

- Idziecie na imprezę w piątek? - Michael ugryzł jabłko i spojrzał na nas, a my skrępowanie wzruszyliśmy ramionami.

- Tak, ale brakuje nam kogoś do towarzystwa. Nasz kolega nie może przyjść.

Cholerny Ashton, po co to mówił?

- Chętnie zajmę jego miejsce na ten jeden wieczór. - Różowowłosy puścił mu oczko, a Ash zachichotał cicho.

- Super!

- Nie, nie-super. On nie może z nami iść. - Założyłem ręce na klatkę piersiową.

- Dlaczego?

- No właśnie, dlaczego Lukey? - Michael poklepał mnie po głowie, a ja zarumieniłem się delikatnie. Miałem dość jego dziwnych zachowań i nieograniczonej pewności siebie.

- Właściwie, skąd wiesz o imprezie? Jesteś w tej szkole od dzisiaj.

Michael zamrugał kilkukrotnie. Tu go miałem.

- Cóż... Podeszła do mnie jedna z dziewczyn z ostatniej klasy i powiedziała, że mogę wpaść. Właściwie, miała całkiem niezły tyłek.

- Och, nie wybielaj się! Ashton, proszę, chodźmy z dala od tego wariata. - Pociągnąłem przyjeciela za rękę, ale ten ani drgnął.

- Opanuj się, sam zachowujesz się jak psychol. - Irwin zwrócił głowę w stronę mojego nowego sąsiada. - Polubiłem cię, Michael. Będziemy dosłownie zaszczyceni, jeżeli pójdziesz z nami.

- Cudownie. Widzimy się w piątek o dwudziestej, poczekam na was na miejscu.

Chłopak odbił się rękoma od stołówkowego stołu i wstał z ławki, na odchodne ponownie klepiąc mnie po głowie.

- On w ogóle wie, jakie jest miejsce imprezy? - Ashton zapytał mnie, wpychając do buzi kolejną kulkę serową.

- Pewnie nie, ale wydaje mi się, że to raczej nie będzie dla niego problem. - Zagryzłem zęby.

Cholerny Michael.

~*~

Nienawidzę szkoły.

Nienawidzę jesieni.

Nienawidzę mojego życia.

A najbardziej nienawidzę w tym całym amoku momentu, w którym wracam do domu jesiennym popołudniem. Moje uszy są czerwone od zimna, a plecy przeciążone od plecaka.

Domniemana impreza może powinna, ale wcale nie poprawia mi humoru. Wizja spędzenia jej z Michaelem nie jest niczym, co kojarzy mi się z mile spędzonym piątkowym wieczorem.

- Całe dnie o mnie myślisz, huh? - Znajomy głos dobiegł moich uszu, a ja odwróciłem się na pięcie. Stał za mną. Z tym okropnym, zwycięskim uśmiechem.

- Czemu za mną idziesz?!

- Idę do domu. - Michael wzruszył ramionami.

- Dlaczego to robisz?

- Co robię? - Na jego twarzy malowało się zdezorientowanie.

- To... To wszystko! - Energicznie wymachiwałem rękami. Czułem, że długo już nie wytrzymam. - Przestań.

Odwróciłem się z powrotem w stronę drogi, którą wracałem. Wiedziałem, że jestem na zwycięskiej pozycji, ponieważ wreszcie udało mi się go uciszyć. Wiedziałem, że nie wytrzyma presji i że wreszcie się podda. Czułem to.

Po chwili ciszy niepewnie rzuciłem okiem w jego stronę. Jakież wielkie zdziwienie omiotło moje ciało, gdy zorientowałem się, że zamilkł nie dlatego, że miał dość. On zamilkł, bo zniknął.

~*~

Dzień imprezy uderzył we mnie szybciej, niż mogłem się tego spodziewać. Od ponad godziny wyrzucałem ubrania z szafy. Chciałem zrobić dobre wrażenie, chciałem wyglądać dobrze.

Dla Pameli.

Tylko dla Pameli.

Pamela.

- Kochanie, twój kolega czeka pod domem!

- Już idę! - odkrzyknąłem, wciągając na siebie w biegu finalną koszulę. Wyglądałem fatalnie, tak też się czułem.

Zbiegłem po schodach i wrzuciłem na siebie płasz, uprzednio całując mamę w policzek. Nie lubiła, kiedy wychodziłem bez pożegnania. Wizja wypuszczenia z domu kolejnego dziecka przerażała ją, chciała mnie przy sobie trzymać jak najdłużej.

Zimno uderzyło w mój nos, kiedy wyszedłem na zewnątrz. Półmrok, który panował na dworze był przejmujący i klimatyczny, kochałem wieczory.

- Cześć, Panie Trzymaj Się Ode Mnie Z Daleka. - Michael pomachał w moją stronę, a ja ledwo złapałem równowagę.

- Miałeś czekać na nas na miejscu, psycholu. - Zbeształem go i wyminąłem z dezaprobatą, ruszając przed siebie. - Gdzie Ashton? - zapytałem, kiedy przyrównał mi kroku.

- Och, no tak. Poprosił mnie, żebym odebrał cię, bo on zabiera ze sobą jakąś ładną dziewczynę i nie mógł być tu na czas. Spotkamy się z nim na imprezie.

- Och, okej. - Westchnąłem i jako pierwszy zabrałem głos po chwili ciszy. - Umówmy, się, że nie będziesz się do mnie odzywał przez cały wieczór, okej?

- Okej.

- Cicho, miałeś milczeć!

- Dobrze, przepraszam...

- Znowu to robisz! Nie odzywaj się.

- Okej, Luke... - Michael parsknął pod nosem i spojrzał na mnie z rozbawieniem. - Jesteś dziwny, naprawdę dziwny.

- I ty to mówisz?

~*~

Ashton tańczył z Vyvien już piątą piosenkę, a ja zupełnie straciłem rachubę czasu. Przez cały czas siedziałem przy stole i wlewałem w siebie kolejne butelki piwa, ignorując wszystko, co działo się dookoła.

- Boże, ale ona niesamowicie tańczy. - Mój przyjaciel położył na moim ramieniu i odetchnął ciężko. - Jestem padnięty.

- Widzę. - Przytaknąłem z obrzydzeniem. - Stary, leje się z ciebie.

- Muszę odpocząć. - Ash wyrwał mi puszkę z ręki i wziął głębokiego łyka. - Ale to ma też swoje plusy. Spędziłeś czas z Michaelem i chyba nie było tak źle pod moją nieobecność, co nie?

- Niby nie... - mruknąłem. - Jednak nie stałoby się to, gdybyś nie kazał mu mnie odebrać.

- Co?

- Co „co"? - Spojrzałem na niego głupkowato. - Michael powiedział mi, że przyszedł po mnie, ponieważ ty znalazłeś sobie partnerkę.

- Luke, ja nie zamieniłem dziś z Michaelem nawet słowa. Napisałem do ciebie wiadomość, że nie przyjadę pod twój dom, ale nie odpisywałeś, więc odpuściłem. Myślałem, że domyślisz się sam. To wszystko.

- Cholera.