rozdział miał być wcześniej, ale coś mi wypadło. ;-) przepraszam.

 Miałem dość Michaela.

Dobrze, może nie konkretnie jego. Bardziej faktu, że nie mogłem śnić, myśleć i zastanawiać się nad czymkolwiek, bo o wszystkim, co siedziało w mojej głowie, wiedział prędzej, niż ja.

- Hej, nie miej mnie dość. - Chłopak wydął wargę, a ja spiorunowałem go wzrokiem.

- Nawet teraz musisz to robić?

- Nie muszę. - Wzruszył ramionami. - Chcę.

- Wiem, że możesz to kontrolować – zauważyłem.

- To, że mogę, nie zmienia faktu, że grzebanie w twojej podświadomości jest bardzo przyjemne.

Różowowłosy podszedł do mnie i zarzucił swoje długie ramiona na moje biodra. Jego nos potarł mój, a ja zachichotałem cicho.

- Przestań – pisnąłem.

- „Przestań" co? - Uniósł brwi do góry ze śmiechem i oblizał wargę.

- Robić to wszystko. - Zarumieniłem się. - Przestań sprawiać, że kręci mi się w głowie.

- Jesteś uroczy. - Zmierzwił moje włosy. - Muszę już wracać, maluchu. Mam wrażenie, że przesiaduję w twoim pokoju od kilku miesięcy.

Przygryzłem wargę. Teoretycznie, nie miałbym nic przeciwko.

Coś zakuło mnie w klatce piersiowej na myśl o tym, że to kwestia tygodni, zanim Michael zniknie z mojego życia. Jakim głupcem musiałem być, żeby z początku ignorować całe dobro, które niósł za sobą Clifford?

- To słodkie, że tak o mnie myślisz.

- Przestań. - Uderzyłem go w klatkę piersiową, a ten złapał za mój nadgarstek i przyciągnął do siebie.

- Przepraszam, maluchu. - Pocałował mnie w policzek. Zarumieniłem się wyraziście.

- Czym jesteśmy, Michael? - zapytałem po chwili milczenia, dalej tkwiąc w jego ramionach.

- Nie wiem, Luke. - Westchnął. - Ale chciałbym wiedzieć.

- To nie ma sensu. - Wyrwałem się z uścisku. - I tak nie będzie cię tutaj prędzej czy później.

- Nie myślmy przyszłościowo. - Chłopak ponownie zbliżył się do mnie. - Liczy się „teraz".

- Ale...

- Cicho – przerwał mi. - Nie masz czym się martwić. Zostaw wszystko w moich rękach.

- Ale... - zacząłem znów, a chłopak ponownie wszedł mi w słowo.

- Kochanie, cicho. - Musnął moje usta.

- Nazwałeś mnie kochaniem? - zapytałem z dezorientacją, koniuszki moich palców zdrętwiały z podekscytowania.

- Tak. - Wzruszył ramionami. - I jestem dumny z tego, że to zrobiłem.

~*~

- Luke! - Usłyszałem, kiedy miałem opuszczać mury szkoły. - Cholera, czemu chodzisz tak szybko?

Robert chwycił za moje ramię, a ja odwróciłem się gwałtownie.

- Przepraszam – pisnąłem.

- Nie przepraszaj. Chciałem tylko zapytać, jak ci się układa.

- Układa? - zlustrowałem go.

- No, układa. - Wzruszył ramionami. Jego policzki zaróżowiły się delikatnie. - Wiesz, co u Michaela, i takie tam...

Parsknąłem.

- Wszystko dobrze. Czemu pytasz?

- A, tak jakoś – powiedział już o oktawę wyżej. - Wiesz, myślałem, że moglibyśmy razem zająć się projektem z geografii, nie mam partnera.

- Jasne, ja...

- Luke, tu jesteś! - Głos Michaela odbił się od moich uszu, a ja rzuciłem kątem oka w jego stronę. - Masz już partnera do projektu z geografii?

Spiorunowałem go wzrokiem.

- Tak... - powiedziałem pewnie. - Robert mnie poprosił.

Brunet pomachał w stronę Michaela, a ten stał nieporuszony.

- Och... Dobrze, jasne. Bawcie się dobrze. - Mrugnął w jego stronę i odszedł w swoją stronę, a moja krew zawrzała.

Czemu jestem takim idiotą? Przecież Michael to nie dzieciak z równoległej klasy, to magiczny stwór, którego możliwości nie znam nawet w pełnej okazałości.

- Jeżeli wolisz być z Michaelem, mogę...

- Nie, nie musisz. Chcę być z tobą w parze. Podobno jesteś dobry z geografii. - Parsknąłem, a nastolatek zawtórował mi.

- Podobno – powiedział kokieteryjnie.

- To co, środa, u mnie?

- Jasne. - Uśmiechnął się, a ja ponowiłem jego gest.

Zabawę czas zacząć.

~*~

To nie tak, że wykorzystywałem Roberta. Był przyjacielem, partnerem projektowym. Nie próbą wywołania zazdrości, oczywiście. Nie miałem tego w planach, przynajmniej nie celowo.

No dobrze, może trochę.

Wiedziałem, że Michael najprawdopodobniej wie już, co planuję, ale z autopsji świadomy byłem tego, że koncepcja ta wypali mimo wszystko. Nikt nie wytrzymuje presji.

Chłopak był u mnie stosunkowo późno. Zdążyłem nawet doprowadzić się do ładu i przygotować mentalnie na starcie z nowym doświadczeniem, a nawet mimo tego, stres zżerał mnie od środka.

- Hej – powiedział w progu, a ja skinąłem zestresowany. Bałem się, że po drodze coś pójdzie nie tak.

- Przygotowałem nam materiały – zacząłem, kiedy finalnie byliśmy już w moim pokoju.

- Super. - Zachichotał.

Zacząłem mieć poczucie winy. Cholerne poczucie winy.

Moje myśli kolidowały ze sobą, mieszając we mnie coraz bardziej. Wychodziłem jednak z założenia, że wszystko, co rozpoczęte, musi być zakończone. Bezwarunkowo.

Przez pierwszą godzinę wszystko szło po mojej myśli. Rozmawialiśmy i pracowaliśmy w akompaniamencie mojej ulubionej herbaty i płyt, które, jak się okazało, razem uwielbialiśmy. Właściwie, z sekundy na sekundę zyskiwał w moich oczach coraz to kolejne punkty, a ja coraz bardziej chciałem uderzyć się w twarz.

- Ktoś dzwoni do drzwi – zauważył po czasie, a ja zdębiałem.

Cholera.

W szybkim tempie zbiegłem na dół i poprawiłem koszulkę, zanim otworzyłem. Wiedziałem, że to Michael. To musiał być Michael.

- Hej, skarbeńku. - Mrugnął do mnie, kiedy wreszcie zebrałem się na odwagę.

- Co tu robisz? - zapytałem niezręcznie.

- Przyszedłem w odwiedziny. - Wzruszył ramionami. - Chyba, że robicie coś, czego nie powinienem być świadkiem.

- Przestań. - Zbeształem go naburmuszony. - Nic nie robimy, wiem, że o tym wiesz.

- Oczywiście, że wiem – powiedział dezaprobowanie.

- Luke, przynieś mi coś do picia, proszę! - Usłyszałem z góry i pokiwałem głową. To nie może skończyć się dobrze.

- Idź na górę i zachowuj się naturalnie. Jeżeli coś mu zrobisz, możesz się do mnie nie odzywać.

Michael skinął głową i z głupawym uśmiechem ruszył w stronę schodów.

Byłem tak zestresowany, że nawet głupie nalanie wody do szklanki było dla mnie wyzwaniem. Moja ręka dygotała, a stres sięgnął apogeum. Zawsze byłem histerykiem, nic nie umiałem na to poradzić.

W końcu postanowiłem stawić czoła wyzwaniu. Powolnym, opanowanym krokiem wróciłem z napojem do swojego pokoju, ale ku mojemu zaskoczeniu, nie było w nim Roberta. Jedynie Michael leżał beztrosko na łóżku i przyglądał mi się z przygryzioną wargą.

- Gdzie Robert? - zapytałem podejrzliwie.

- Cóż, dziwnym trafem zatrzasnął się w łazience.

- - - - - - - - -

hejka dzieciaczki

wiem, że nie interesuje was moje życie, ale, kurcze, wczorajszy wieczór był jednym z lepszych, które przeżyłam wśród ludzi

oh, i poznałam uroczego chłopca 

( nie sprawdzałam, jestem leniwa i zbyt zadowolona z życia )