-No dalej, dalej, April! - poganiał mnie.

-Leo, zlituj się! - jęczałam.

Od dwóch godzin gimnastykowałam się w dojo i naprawdę miałam już serdecznie dosyć. Bolało mnie już chyba dosłownie wszystko. Nawet włosy i ubranie mimo, że to były najwygodniejsze ciemne przylegające dresy, białe tenisówki i żółta koszulka na ramionka. Po raz ęty starałam się zrobić szpagat. Na 92 razy udało mi się zrobić zaledwie 10 i to w potwornych męczarniach.

-Chcesz przyłożyć Shredderowi to trenuj - mówił stojąc nade mną.

-Ale ja już nie mogę! - narzekałam dalej próbując rozłożyć nogi i dotknąć kroczem podłoża.

-Wyobraź sobie, że twój adoptowany ojciec jest właśnie torturowany przez Sakiego- rzucił.

-A czego on może od niego chcieć?

-Nie musi nic chcieć. Wystarczy mu tylko to, że Kerbi cię zna. No to jak?

Naprężyłam się z całej siły, zacisnęłam zęby i powieki po czym z całych sił opadłam na podłogę.

-Widzisz, możesz - stwierdził Leo. - Potrzebujesz tylko motywacji.

-Ha, ha, się obśmiałam - burknęłam. - A kiedy dostanę broń?

-Wstań, a się dowiesz- ponownie parsknął śmiechem.

Przekręciłam oczami zbierając się z podłogi. Zakwasy będę miała na stówe. Ręce Leonardo, które do tej pory były splecione z tyłu, rozluźniły się i przeniosły na przód razem z mieczem. Miał ciemnoszarą rękojeść z trzema żółtymi rombami, okrągły jeleń, w którym wyrzeźbiony był kwiat Hamato. Pochwa była czarna, z dwiema żonkilowymi kokardami oraz wyrysowanym białym symbolem klanu. Zdjęłam ją patrząc na ostrze lekko zakrzywione na końcu. W świetle widziałam wyrzłobionego na metalu smoka.

-Nazywamy to Smoczą Kataną - wyjaśnił. - Jest przeznaczona dla najlepszego z klanu.

-Więc dlaczego mi ją dajesz? - zdziwiłam się.

-Mona twierdzi, że jesteś najcenniejszą osobą, a więc i najważniejszą. Wierzę w jej dar.

-Zobaczyła moją przyszłość?

-Sporadycznie. Jej wizję nie zawsze są dokładne.

Chwyciłam za rękojeść obiema dłońmi przygotowując się do ataku.

-A co ty robisz? - zdziwił się.

-No mamy walczyć, tak? - odparłam.

-Zgupiałaś? Chcesz, żebym ci palce poobcinał? Na treningu nie będziesz walczyć prawdziwą bronią. Dałem ci ją, żebyś zawsze była gotowa do samoobrony a nie do samobójstwa.

-No to na czym będziemy trenować?

Rzucił w moją stronę drewnianą imitacją miecza. Zaskoczona wzruszyłam ramionami odkładając Smoczą Katanę pod drzewo. Ponownie stanęłam w pozycji ataku.

-Nie tak - pokręcił głową.

-Co znowu? - westchnęłam już poirytowana.

-To nie jest postawa Nocnego Łowcy - wyjaśnił.

Stanęłam normalnie, a Leo podszedł do mnie zaczynając przekazywać kolejne instrukcje.

-Zrób mocny krok do przodu, ale tylko prawą nogą.

Mój krok miał niecały metr.

-Zamachnij się i skieruj ostrze na przeciwnika. Jakbyś czerpała wodę. Zamach z dołu na górę.

Zrobiłam tak, jak wskazał.

-A teraz się trochę pochyl i lewą ręką zatrzymaj w powietrzu z tyłu.

Teraz stałam już w pozycji Nocnego Łowcy. Leo zajął pozycje naprzeciw mnie w tej samej postawie. Uderzyłam pierwsza o jego drewniany miecz. Leonardo odchylił się robiąc unik przed moim "ostrzem" po czym skoczył w bok, a ja za nim opuszczając miecz. Nasze bronię się zderzyły. Leo odepchnął mnie, potem odkopnął, a gdy podniosłam głowę z podłogi jego "ostrze już było przy moim czole.

-No cóż, ostra jesteś, ale przed nami jeszcze sporo pracy - skomentował opuszczając miecz. - Na dzisiaj koniec.

-Podał mi rękę pomagając wstać.

-April, nie myśl, że chcę cię zniechęcić - powiedział. - Chcę ci pomóc. Naprawdę. Wiem, że jesteś córką Shreddera.

Zamurowało mnie. Przeszył mnie taki straszny dreszcz jak nigdy.

-Nie denerwuj się - uspokoił mnie. - Nie mam za co się na ciebie wściekać. To nie twoja wina. Rodziny się nie wybiera, nie?

-Skąd się dowiedziałeś?

-Od Splintera. April, ponieważ życzę ci dobrze to mam do ciebie prośbę. Nie okłamuj Donniego. Wiesz, że już swoje wycierpiał. Bądź z nim szczera.

-Leo, skąd ty wiesz, że...

-Jestem liderem. No i wiem, że czegoś takiego jak wyznanie prawdy nie przychodzi łatwo. Zaufaj mi, znam Donatello i wiem, że zrozumie.

-A ty... kiedyś skłamałeś?

-Tak. Naściemniałem Karai różnych głupot o sobie by jej zaimponować, ale to już przeszłość. Teraz jest już inaczej.

-Czyli to prawda. Jesteście zaręczeni.

-Skąd...

-Też mam informatorów. No więc jesteście?

Leo lekko się zarumienił, podszedł do drzewa, wziął mój prawdziwy miecz i mi go podał.

-Tak, jesteśmy.

-Jesssss! To kiedy ślub?

-Nie wiem jeszcze. Na pewno nie w najbliższym czasie.

-No, ale zamierzasz się żenić, nie?

-Jasne, że tak. A ty wścibska babo miałaś iść do Rapha w sprawie tatuażu tak więc sio!

Popchnął mnie w kierunku wyjścia.

〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️

Dotarłam do pokoju Raphaela. Naprawdę nie uśmiechało mi się to, że muszę siedzieć z nim ze trzy godziny albo i lepiej, a on będzie mnie kuł. Nie zdziwiłabym się, gdyby specjalnie sprawił mi ból. Odetchnęłam głęboko podnosząc rękę. Już miałam pukać gdy nagle drzwi się otworzyły, a ze środka wyszła Mona z wielkim bananem na twarzy.

-O, cześć April - przywitała mnie po czym odwróciła się do wnętrza pokoju. - Kotku, April przyszła na tatuaż.

-Niech wejdzie - rzucił Raph.

-Idź - popędziła.

-Co ty taka radosna? - zdziwiłam się.

-Nic, tak po prostu - wzruszyła ramionami. - Przepraszam, ale muszę iść.

Mijając mnie zauważyłam na jej ramieniu wytatuowane i jeszcze zaczerwienione inicjały "R+M". To z tego powodu tak się cieszyła? Dziwne.
Weszłam do pokoju rozglądając się. To, że wszystkie pomieszczenia były identyczne to już zdążyłam zauważyć. Raph miał tylko ciemnoczerwone ściany i bordowe łóżko bez baldachimu oraz fotel i profesjonalny zestaw do tatuażu przy ścianie od strony wschodu. Raphael chyba właśnie czyścił igłę zapewnie po Monie.

-Usiądź - powiedział bez nuty pogardy czy oschłości.

Zaskoczona podeszłam do czarnego fotela podobnego do tego dentystycznego. Oparłam się na nim i położyłam nogi. Raph podszedł do mnie zaznaczając kontury mojego wypłowiałego znaku na klatce piersiowej. Kiedy dotykał mnie ręka po skórze czułam lekki dyskomfort, ale starałam się powstrzymać śmiech.

-Masz łaskotki? - spytał.

-Tak - potwierdziłam.

Raph westchnął ciężko kończąc obrysowywać okrąg. Wziął sprzęt z igłą po czym wlał do pojemnika czarny tusz.

-Nie ruszaj się - poradził wciąż bez ostrości w głosie.

-Sterylizowany, no nie?

-Tak, nie cykaj się.

Wbił pierwszy raz igłę, a ja poczułam ból. Stanęłam zaciskając powieki. Gdy wyjął ostry przedmiot zauważyłam, tylko niewielką kropeczkę. Jęknęłam na myśl ile jeszcze cierpienia mnie czeka.

-Chyba nie myślałaś, że to pójdzie tak łatwo i szybko - zaśmiałam się.

-Nie myślałam, że to będzie tak boleć- odparł.

-Jak chciałaś to cierp.

-To nie ja chciałam tylko reszta. Żeby było wiadomo, że...

-... należysz do naszego klanu. Myślisz, że nie wiem.

Przekręcił oczami milcząc. Ale długo nie mogłam tak wytrzymać. Igła raz za razem wbijała mi się w ciało co dawało następne dawki bólu, a mnie non stop na usta nasuwała się jedna myśl.

-Raph, mogę cię o coś spytać? - zaczęłam.

-Jeżeli musisz - westchnął. - Tylko się nie ruszaj.

-Czy dobrze się czujesz? Znaczy czy coś ci dolega?

Spojrzał na mnie zdziwiony.

-Nie, wszystko gra - odparł. - A co?

-No to, że nie dogryzasz mi i wydajesz się być wniebowzięty - wytłumaczyłam. - Nie mów tylko, że już się do mnie przekonałeś.

-Tak łatwo ci ze mną nie pójdzie. Nie zamydlisz mi oczu jak reszcie.

-Jestem tego świadoma. Nie jesteś zbyt ufny do nowych.

Nagle poczułam potworne ukucie. Krzyknęłam z bólu.

-Skąd tyle wiesz? - spytał nawet nie przepraszając.

-Mona mi powiedziała - odparłam sycząc.

-Jest przyjacielska w przeciwieństwie do mnie. Wiele nas dzieli, ale i wiele łączy.

-Ty ją naprawde kochasz. Traktujesz jak jakaś boginię. Dlaczego się jej nie oświadczysz?

I po raz kolejny Raphael ukuł mnie za mocno. Znowu krzyknęłam.

-Ostrożniej, Raph!

-Uważaj na to, co mówisz bo będę to powtarzał.

-A co ja niby powiedziałam? Uważam tylko, że powinieneś to zrobić.

Raphael nie spojrzał na mnie. Skupił się na swojej robocie. Powoli załapałam.

-Chyba, że już to zrobiłeś.

Drgnęła mu ręka. Tym gestem zdradził siebie i to, co uczynił.

-No jasne - rzuciłam. - To dlatego i ty i ona wyglądacie jak naćpani.

-Przestań już gadać i daj mi spokojnie pracować - warknął.

No i wrócił tamten Raph. Dałam mu spokój i czekałam na tatuaż.