Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

59:

Capítulo dedicado a:

vazpinana

///////////////////////////////////////////////////////////////////////

-Pss... Pss...

-Eren... Vamos...

-Eren mira...

-Eren, eres nuestro.

-Te esperamos aquí, vamos... Sabemos que quieres.

-La curiosidad mato al gato.

-Eren... Estamos aquí.

-Eren.... Eren... Eren...

-Muérete...

-Eren... Tu alma es nuestra...

-No hay solución...

-No quiere verte feliz...

-Esta jugando contigo...

Quiero dormir...

-Vuelves a caer en su juego...

-Sufre... Sufre... Sufre...

-Doppelganger... Tu Doppelganger... Tu parte malvada... Sabe todo... Sabe tu sufrir...

--Eren--

-Queremos ayudarte...

--Eren--

-Vamos... Toma ese cuchillo.

--Ven...--

-Hazlo... Levi quiere que lo hagas

Me muevo muchas veces en la cama... Sus voces me torturan.

--¿Quieres saber un secreto?--

-Eren... Ven... Ven... Te queremos con nosotros...

Abrí mis ojos... El peor error del mundo.

Vi muchas sombras a mi alrededor, no sólo eso... Sus caras eran deformes, eran igual a las de una calavera; mi respiración se agitó, mi cuerpo comenzó a temblar, no puedo huir, están rodeandome.

Exactamente cuando iba pegarme a la pared, unas manos me cubren la boca, volteo un poco mis ojos para ver quien me cubría mi boca... Era mi doble...

--Shhh... Si te portas bien no te haré daño... No te preocupes... Levi no está... No recibo ordenes de él...--

Ríe un poco, su risa es macabra.

--¿Qué tienes tu, que cualquier humano no?--

Trato de soltarme de él, pero aprieta el agarre... Exactamente en la espalda.

--Uy, que divertido...--

-Eren... Sufre.

-Dolor... Muerte... Dolor... Muerte...

Ayuda...

--No... No hay escapatoria...--

-Juguemos... Vamos a jugar...

--Aun te falta una invocación que hacer...--

-Vamos... Tu quieres...

--Tu Doppelganger te espera--

Comenzaron a reír de manera estrepitosa... Hasta que desaparecieron... Mi cuerpo temblaba... Me cubrí con mis cobijas, hasta la cabeza.

Ruidos comenzaron a escucharse en toda la habitación, rasguños, crujidos, gruñidos, susurros; los cuales no entendía que decían, golpes, pasos...

Aunque tenía mi collar... No me daba seguridad... Comencé a pedir que pararán, pero no hacian caso, casi comencé a llorar de desesperación... Sus risas son malvadas... Se ríen de mi... Están aquí.... Esperan por mi... Esperan por mi muerte...

Y así... Es como quedas loco de remate... No dormí nada... Absolutamente nada... Veía el techo, veía como poco a poco la luz del sol comenzaba aparecer.

Llego Farlan para despertarme, pero al ver que no estaba dormido me hablo.

Farlan: Eren... -se acerca a él- ¿Qué pasó?
Eren: No me dejan dormir... Están ahí constantemente... Mi doppelganger esta con ellos... Me quieren muerto.

Farlan: -se sienta al lado de Eren- ¿Vas a dejar que ganen?

Eren: Ya ganaron...

Farlan: No han ganado... Yo se que tu, no sufres esquizofrenia... Si la tuvieras desde el principio nos hubiéramos dado cuenta... Ganarán hasta que tú, estés muerto.

Mire a Farlan... No comprendo... No lo entiendo... Aun apuesta porque yo salga victorioso de esto... ¿Cómo es eso posible?... ¿Cómo es posible que aún una persona apueste por mi?

Eren: Farlan...

Farlan: ¿Qué?

Eren: Te odio -ríe un poco-

Farlan: -sonríe- Yo igual te odio... Ojos de moco. -ríe un poco-

También reí... ¿Hace cuanto no reía así?... Creo que... Por eso odio a Farlan... Esta ahí cuando creo que ya todo esta acabado... Es... Esa típica persona que te regresa tu confianza cuando menos lo esperas... Pero... Simplemente... Estas entre caer o no.

Farlan: Vamos, debemos empacar las cosas.

Eren: Ya voy.

Empacamos las cosas, fuimos y las guardamos en el auto; luego de desayunar, nos fuimos de ahí.

Tengo sueño... Y frío...

¿Cuanto más podre durar así?

///////////////////////////////////////////////////////////////////////

~2 meses después~

Todo... Absolutamente todo ha ido empeorando.

Ya no he dormido, y la comida... Me da asco... La anemia a incrementado; y mi crisis de "esquizofrenia" a aumentado.

Por suerte... Nadie sabe bien lo de mis problemas... Solo saben que no he dormido.

Desde el día de la playa, Levi no se a presentado...

No se que ha pasado... Y tengo miedo de que cuando se presente... Sea la peor cosa del mundo.

Escuche la puerta siendo tocada, de mi boca salio un "adelante" pero nadie entro, eso me extraño y a la vez me dio miedo... ¿Qué puedo esperar de todo esto?

-Eren...

Ahí están de nuevo, sus voces; me acurrucado en la cama... Ya no puedo, quiero que todo acabe... Absolutamente todo... No quiero saber la da de este mundo, ya no... Ya me canse...

~Eren...~

No quiero escucharlos... ¡Por favor, ya basta!... ¡Matame, matame ahora!

--Vamos...--

Amigos, por favor... Padre... Quiero ayuda... Pero ya no quiero nada a la vez.

-Te esperamos...

Mire el techo... Mi collar estaba ahí pegado, bañado en sangre; escurriendo exactamente en mi cara...

~No...~

¿Qué pasa?... Los veo al rededor mio.

--Toma el cuchillo... --

Su voz es clara y fuente... El cuchillo... Sin pensarlo mucho voy por el y me doy cuenta de que no hay nadie, regreso a mi habitación.

-Ya no causaras problemas...

-Vamos, esta vida ya no tiene sentido...

~Eren~

Es verdad... Ya no tiene sentido, solo he causado problemas...

-Nosotros queremos estar contigo siempre y para siempre...

Me detengo un momento... Me levanto de mi cama...

El fin se acerca...

No puedo más con esta pesadilla... Día tras noche es la tortura.

Golpeó el espejo de mi habitación, rompiendo lo al instante...

Veo el techo... De rodillas frente a los cristales rotos...

Me alegro de que no haya nadie.

Por primera vez en mi vida deseo la muerte... Y por fin hoy la veré en persona.

Me gustaría no darle una muerte dolorosa a mi familia y amigos... Pero... No hay opción de como hacerlo.

Veo uno de los cristales rotos, veo mi reflejo en el... No conozco al chico que veo ahí.

Lágrimas salen de mis ojos...

Acercó el objeto punzante a mi muñeca... Si reviento una de mis venas, moriré desangrado... Es que ni siquiera tengo la fuerza para ahorcarme.

Una muerte agonizante es lo que se me ocurre...

Eren: Lo siento...

Y así comienzo a clavarme el cristal; dejando de lado aquel cuchillo que tenia, inmediatamente la punta de este se sentirá, siento el filo atravesar mi piel...

Los susurros se hacen presentes y siento su presencia... Es... Demasiado fuerte.

-Si, no te detengas...

-Seras recordado...

~-ríe- Cómo el demonio que eres~

Después de todo... ¿Qué hago en este mundo?

Nadie me quiere... Solo hay problemas... Nadie se ha preocupado por mi...

Necesito un abrazo... Pero nunca llegará, tengo más heridas internas y deseo ya no tenerlas; él ha ganado, ganó todo... Mi alma, mi cuerpo, mi respiración, todo... Incluso mis sueños...

Veo como sale sangre poco a poco de mi muñeca.

Mi alma se irá con él... Solo espero y deseo... No recordar nada... Empezar de cero y creer que es otra vida.

No odio nada de este mundo... Tampoco debo algo... Bueno, solo la poca felicidad que tuve.... Si es que puedo decir que es "poca"... Porque incluso él, me dio los mejores momentos de mi maldita existencia.

Padre... Perdoname por no ser lo que tu esperabas... Nunca entendí el que deseabas de mi; no te odio ni te guardo rencor... Deseo que sea donde estés, vayas siempre feliz... Porque después de todo, es lo que quiero... Y perdoname si cometí algún fallo, comprenderme... Apenas empezaba a vivir, pero... Nunca entendí el significado de la vida.

Tienes derecho de enojarte y sentir repulsión hacia mi, burlarte de mi después de esto... Solo... Solo quiero que por una última vez me digas: "No pasará nada, yo estoy aquí".

Carol... Cuida de mi padre... Es la única persona de mi familia que aún conservo... Te lo encargo, pues se... Que en tus manos estará protegido y será muy feliz... Cuida de Sharle y Alejandra... Sí... Llegue a quererlas cómo la familia que nunca tuve... Gracias por darme el apoyo y... Ser la madre que me hizo falta.

Sharle... Cuida mucho a Alejandra... Quiero tanto a tu hermanita, que no hubiera dudado en robarla... También cuidate tú, pues son algo valioso para su madre... Y pase lo que pase, sigan luchando.

Alejandra... Pequeña mente inocente, sigue con esa sonrisa que te caracteriza y no te preocupes, que Levi ya no te hará daño... No temas a la oscuridad... No le temas a nada, se valiente y si el mundo va en contra tuya... Lucha hasta conseguir lo que quieras y si caes, levántate y continúa y nunca mires atrás.

Armin... Amigo mio... Quien te conozca sabrá que eres una gran persona, no tengo palabras para describir mi querer hacia ti... Te considere cómo un hermano, no... Eres mi hermano.

Dije que no me rendirá, te pido perdón por hacerlo... Por rendirme... Gracias por las palabras de apoyo que siempre me dabas, gracias por cuidarme cuando más lo necesitaba, gracias por la amistad que llegaste a tener hacia mi... Gracias por no fallarme.

Farlan... Otro gran amigo, te llevo conociendo por poco tiempo... Aunque para muchos casi tres años es demasiado.

Gracias por los buenos momentos, los más divertidos de mi vida... También gracias por tu apoyo, gracias por todo.

De ti, recibí muchas muestras de afecto... Al principio se me era raro y hoy en día... Creo que ya me es normal.

Y si, aunque suene muy homosexual... Aquellos abrazos, no sabes como me reconfortaban... Por primera vez en mi vida me sentía protegido... Y también gracias por el apoyo, por cuidarme y preocuparte de mi... Y por... Seguir creyendo en mi... Eso es lo que más agradezco y perdoname... Perdona mi mente que es, tan débil como el cristal.

Isabel... Chica alocada, igual hacías mi momentos felices... Se que dijiste que me alejará de todo, más no pude hacerlo... Él ganó la guerra... Extrañare esos momentos en los que me hacías burla a Farlan y a mi... ¿Crees poder conseguir un nuevo amante para él? Uno que no sea tan terco cómo yo.

Gracias también por cuidarme, por alegrarme, por apoyarme... Cuidate mucho, ¿de acuerdo?

Y aquella sensibilidad que posees... No es extraña, es algo único en ti... Por eso te destacas, ¿Y qué importe que diga la sociedad? Tu puedes hacer y deshacer lo que te de tu regalada gana... Pero ve poco a poco.

Demás gente que estaba conmigo... Son tantos, que no tendría tiempo para despedirme de cada uno de ustedes, se sus nombres... Jean, Mikasa, Marco, Annie, Connie, Sasha, Hanji, Erwin, Petra, Erd, Gunter, Auruo, Reiner y demás... Igual los quiero... Y pase lo que pase... Solo viviré a base de recuerdos.

Con una sonrisa veo como sale mi sangre más y más... Irónico, pues no me duele.

Aun las lágrimas salen de mis ojos.

Eren: Has... Ganado... -sonríe con lágrimas en sus ojos- Eres mi locura eterna... Y así muera, seguirás constantemente... No te tengo rencor, ni te odio...

~No... No soy igual... No puedo...~

Y antes de hacer el último corte, para poner fin a mi vida, veo sus sombra y esta desaparece mágicamente.

Después de eso, la puerta de la habitación se abre; dejando ver a Farlan y demás personas... Este, enfadado se acerca a mi y me golpea, no sin antes quitarme el pedazo de vidrio que poseía.

Farlan: ¿¡En qué mierda piensas!? -se pone a la altura de Eren- ¡Morir no es una solución!

¿Cómo es que están aquí?

Eren: ¿¡Entonces cuál es la solución!? -llora- Dime cual es... Dimela, para ocuparla...

Farlan: -ve a Eren- ¿No te das cuenta? ¿Acaso estas ciego? Si haces lo que piensas hacer, destruiras a los que te queremos... Pero -agarra el rostro del castaño- Ni creas que lloraremos mucho por ti... Cuando mucho dos días y seguiremos adelante... Si, vivirás en nuestro recuerdo, recuerdos que a lo mejor nunca vamos a mencionar... Y después... Al igual que el polvo... No serás nada...

Eren: No quiero ser recordado... No quiero causar lastima en las personas... No quiero vivir más en esta pesadilla... -las lágrimas salen más de sus ojos- Nadie sabe el pesar que cargo... Nadie sabe como me siento... Me he callado, para no molestarlos; he llorado un millón de veces en silencio... El chico que yo conocía a muerto... Tan sólo... ¡Quiero que todo acabe! -ve a Farlan- Solo quiero eso... No quiero sufrir más de lo que ya lo he hecho... Ya no aguanto, mi cuerpo ya no quiere aguantar y ni siquiera mi mente.

Farlan: Lo se... Se que has dado lo que tenias que dar... Se que día y noche sufres por esa cosa... Se que estas en un callejon sin salida... Se que has llorado un millón de veces, que también nos necesitas... Mira a tu alrededor Eren... No estás solo... No estamos solos... -lo abraza- Se, que el Eren que dices que ha muerto, aun vive... Pero esta oculto en todo ese momento de depresión... Tengo mi esperanza en que aún tus ganas de luchar no se han ido... El dolor es inevitable, por eso se supera... Pero el sufrimiento muchas veces nosotros lo elegimos... Y no te culpo... No debes culparte... Debe haber otra solución, solo que tu aun no te has percatado... Mira muy bien, repasa detalle tras detalle, tal vez algo has dejado atrás y no te percataste.

Eren: -abraza a Farlan, sin dejar de llorar- No lo sé... Ya dudo en que todo este bien... Dudo que esto no sea parte de mi imaginación, que en realidad despertare y diré que tuve una pesadilla... Pero es obvio que es la realidad... Solo... Pido... Un día de estos, dormir como nunca lo hice... Fuera de pesadillas, reír cómo nunca... Sin temer con que algo me contenga... Regresar a mi antigua vida, una vida donde no me alimentaba de vitaminas... Donde mi pecho no dolía, donde era feliz.

Farlan: Todos... Todos te ayudaremos a encontrar una solución.

Y ahí fue cuando me percaté de que no sólo estaba Farlan, estaban todos mis amigos y mi familia...

Se acercó mi padre, igual se puso de rodillas en el suelo y me abrazo, Farlan me dejo para que estuviera con mi padre...

Y sin desearlo, sin pedirlo... Llore... Llore como nunca antes, sacando todo... Sentía algo en mi interior, algo... Que me hacía sentir bien y mal a la vez.

Eren: Perdón... Perdónenme...

Grisha: ¿De qué te disculpas?... No tienes porque hacerlo, no es tu culpa... Nada de esto lo es... Buscaremos una solución Eren, todos te ayudaremos.

Tal vez y después de todo... No todo es como lo vemos e imaginamos.

Después de no se cuantas horas y de que mi padre y Carol limpiarán mi cuarto, Farlan curó mi herida...

Se quedó conmigo, hasta que caí profundamente dormido, al lado de él, abrazandolo... Cual niño a su peluche.

Farlan: ¿Alguien me ayuda?

Isabel: Quedate ahí con él, mira al pobre esta durmiendo plácidamente.

Carol: ¿Son novios?

Armin: Son amigos, pero parecen novios.

Hanji: Saquemos fotos de este momento.

Farlan: -suspira- Te odio ojos de moco... -acaricia los cabellos de Eren-

~Mocoso de mierda...

Yo si quisiera odiarte al igual que a los demás humanos, pero no puedo...

Te veo y veo aquellos gratos momentos que me hiciste pasar...

Los niños son hermosos y los más lindo, pueden vernos y no nos temen...

Incluso en momentos ya extremos, una parte de ti dudo en si temer o no... ¿Por qué...?

>¿Por qué lo hiciste?<

~Porque no soy como ustedes... Yo no lo odio... Después de todo... Somos iguales~

>¿Iguales? -ríe- Tu ya no eres nada, en cambio el sí<

~Lo se... Me refiero al hecho de...~

Aquel pasado... De mi vida que fue arrebatada.

>¿De?<

~Nada, olvídalo...~

>Una oportunidad Levi, solo una... Si no la aprovechas sabes lo que pasa<

~Lo se~

Aun no termina... Creí que con esto ya no sabría nada más... Pero... Aun me dan una oportunidad...

No se si en realidad quiero tomarla, no lo se... Solo valdría la pena para ser un errante... No era tan malo serlo, después de todo... Seria mejor y ya no sabría nada de nadie ni del mundo.

Bien... Solo una última vez, y depende de eso, se decidirá todo.

Odio esto~

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tuve un sueño extraño, volvía aquel oscuro pasillo, pero... Fue diferente.

Corría como siempre para aquella casa, seguido por alguien, no recuerdo quien era.

Exactamente en la puerta me tomo, estaba ahorcandome, pero... Me enfrente a esa cosa.

Eren: ¡No, vas a ganar! ¡No tienes la fuerza para hacerlo, nunca vas a ganar! ¡Yo ganó, yo he ganado!

Luego de eso vi una gran luz y daño aquella cosa, quemandola, hasta que desapareció.

Todo volvió a la normalidad y aquellos luz que nunca prendía, prendió; dejando ver un hermoso lugar y la casa que se veía opaca, se veía colorida... Después de eso, desperté.

Mire a Farlan, el cual aun dormía; reí un poco por su cara de dormido.

Tenia un poco de baba en la comisura de sus labios, sonreí y aprovechando me acurruque mejor en su pecho, para después...

Farlan: Mañañañañañ... -comienza a sentir un dolor- ¿Mm?... Au... Au... ¡AAHHHH! -Abre sus ojos de golpe- ¡NO ME MUERDAS! -separa a Eren- ¿¡Qué te pasa!?

Me hice el que apenas desperté.

Eren: ¿Qué sucede? -talla su ojos-

Farlan: ¡Me mordiste concha de tu madre!

Eren: ¿Eh?... ¿Qué no mordi un panque?

Farlan: ¡Pudrete! -se soba la mordida-

Reí por la cara de Farlan.

Eren: Perdóname, yo soñaba que comía un panque.

Farlan: Si tenias hambre hubieras comido antes de dormir, no morderme.

Eren: Ya, no te quejes... Tu me mordiste el muslo, aun tengo tu marca.

Farlan: Oh, ¿en serio?... Vaya... Eso no me lo esperaba... Por cierto... ¿Cómo dormiste piraña?

Eren: Bien... -suspira- La verdad, tuve un sueño raro.

Farlan: ¿Qué soñaste?

Le conté el sueño a Farlan, a él se le hizo extraño.

Farlan: Tal vez... Le ganes al él.

Eren: No lo creo.

Farlan: Los sueños dicen cosas Eren... Yo creo que ese intenta decirte algo.

Eren: Pero... Dudo que sea eso.

Farlan: Si a mi me lo preguntas, te veo mucho mejor que ayer, parece que "Drácula" dejo de succionarte sangre... Aunque claro, puede pasarte lo de Mina Harcker.

Eren: Ya basta, no es divertido. -serio-

Farlan: Para mi lo es, porque... -es interrumpido-

Eren: Ni creas que seras Jonathan -le da un almohadazo-

Después de una pelea, que casi terminamos en la sala... No enserio, no bromeó... Me bañe y mi día fue normal, incluso fue como los de antes.

Cuando el día daba a su fin, Farlan decidió dormir conmigo de nuevo... Podía aprovechar y darle otra mordida... Si, lo se soy malo.

Cuando por fin dormía, tuve un sueño...

-Eren...-

Eren: ¿Madre?

-Aun no ha acabado... Debes acabar lo que has empezado-

Eren: Pero... ¿Cómo?

-Alguien te dijo que quedaba una invocación... Si lo enfrentas, habrás ganado-

Eren: No puedo enfrentarlo.

-Claro que puedes... Solo inténtalo, si no lo haces, él tendrá que seguir ordenes-

Eren: ¿No se supone que ya las sigue?

-¿Quién crees que dio alerta acerca de lo que harías?... Sí, anhela tu alma, pero... Es diferente a los de su especie-

Eren: Pero... Entonces... Hago aquella invocación.

-Si Levi no se encarga de tu alma, tu doppelganguer si... Recuerda que ellos son tu maldad y reemplazarán fácilmente a quien los invoque-

Eren: ¿Dónde lo invoco?

-Lejos de aquí hay una casa, la reconocerás al instante, porque esta abandonada y además... Esta muy oculta en la ciudad, casi cerca del bosque-

Eren: Esta bien...

-No te preocupes, tendrás apoyo, no sólo el mio; también el de las personas-

Eren: Ok... Esto será lo último... ¿Verdad?
-Te mentiría si te digo que si, pero... Acabarás con esa tortura que te hace-

Eren: Vale... Lo haré.

Y con eso último desperté, sentí que dormí demasiado, pero... Ya eran las nueve de la mañana.

Eren: Farlan... Despierta por favor.

Farlan: -le da un almohadazo- C-Callese.

Vi que Farlan aun dormía, maldito Farfecht's...

Me levante cómo pude, agarre una toalla y fui a bañarme.

Una vez que me quite la ropa, abrí la regadera, esperando a que el agua caliente cayera, para después entibiarla.

Me bañe, salí para agarrar ropa y vestirme; por suerte Farlan ya no estaba.

Salí de la habitación, necesitaba hablar con ellos.

Farlan: ¿A dónde vas?

Eren: A ningún lado, solo quiero hablar con ustedes.

Isabel: ¿Qué pasa?

Eren: Vamos a mi habitación.

Armin: Supongo que es algo importante.

Eren: Demasiado importante.

Sharle: ¿Y de qué se trata?

Eren: Sharle...

Sharle: Ah, no... Quiero ayudarte.

Isabel: Entre más ayuda mejor.

Eren: Esta bien...

Armin: ¿Qué nos quieres decir Eren?

Eren: Pues... Es acerca de las invocaciones.

Isabel: ¿Qué tienen?

Eren: Debo hacer una última.

Farlan: ¿Qué? -ríe- ¿Es broma, no?

Eren: Ojalá lo fuera.

Armin: ¿Cuál tienes que hacer?

Eren: La de mi doppelganger.

Isabel: ¿Qué?... Pero, una vez que la hagas... ¿Qué pasará después?

Eren: En esta invocación me enfrentare a Levi.

Sharle: Será... ¿Cómo la última batalla?

Eren: Algo así.

Armin: Si tu ganas, ¿qué pasa?

Eren: Creo que... Me dejara en paz.

Farlan: ¿Y si él gana?

Eren: Me llevara al inframundo.

Armin: Bien... Te ayudo.

Todos miraron a Armin.

Isabel: Me uno a ustedes.

Farlan: No me dejen atrás.

Sharle: Yo también voy.

Sonreí de lado.

Eren: Buscare la invocación.

Farlan: ¿Dónde se hará?

Eren: Yo me encargo de todo eso.

Fui a mi habitación, prendí la computadora y comencé a buscar información acerca de como invocar al doppelganger.

Eren: Aquí esta... Invocación a...

~Tu doppelganger~

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////

>¿Seguro qué quieres invocar a tu doble?

Recuerda que esta entidad a existido desde mucho antes de la existencia del hombre.

Nadie sabe el por qué existe esta entidad, pero cada persona tiene su doppelganger.

Cuando está entidad cree que eres lo suficientemente fuerte mentalmente, se presentará ante ti, pero incluso aunque ya lo seas; si el no se presenta ante ti, debes buscarlo y por ende, esta invocación existe.

Si estás más que seguro al invocar a tu doppelganger, entonces consigue lo necesario para la invocación.

Necesitarás un espejo, en el cual puedas reflejar una tercera cuarta parte de tu cuerpo.

Un plumón de color rojo.

Una vela blanca.

A diferencia de otras invocaciones, esta puedes hacerla a cualquier hora del día, no necesariamente en la noche.

En la habitación donde harás la invocación debe ser cerrada, es decir no debe a ver ventanas, con la puerta basta y sobra.

En caso de que haya ventanas, cúbrelas con una cobija.

Colócate delante del espejo, prende la vela blanca y en el lado derecho, lado superior derecho escribe tu nombre, pero al revés; para que así tu doppelganger pueda leer bien tu nombre.

Apaga la luz, solo debe estar la luz de la vela; ve tu reflejo, directamente a los ojos, por nada del mundo veas otro lado que no sean los ojos.

Comenzarás a ver siluetas detrás de ti, pero no les hagas caso tu doble te pone a prueba.

Verás como tu reflejo sonríe, después de un tiempo este te hablara, la voz será más grave a la que tu posees.

Recuerda que si has invocado a tu doppelganger es porque quieres saber algo de tu pasado, presente o futuro.

El preguntará que es lo que quieres saber, entonces tu deberás contestar "Quiero saber algo de mi..."
Dirás lo que quieres saber, una de las tres cosas ya mencionadas anteriormente.

Tu doble jugará contigo, comenzará a deformar su rostro, por tu parte debes mantener la calma y ser indiferente ante él.

Si quieres saber más cosas sobre ti, deberás pagar un precio ese precio será con tu vida, cosa que a tu doppelganger le encantará y veras su cara de satisfacción en su rostro.
Si quieres saber algo más pero sobre otra persona el precio no sólo será tu vida, sino incluso tu alma.

¿Aceptas el precio? Adelante... Tu doppelganger te espera<

/////////////////////////////////////////////////////////////////////

~02:26 a.m~

Eren: Es aquí.

Llegamos aquella casa, donde había mencionado mi madre.

Al final también se unió mi demás familia y demás amigos.

Ymir: Vamos entonces... Entre más rápido mejor.

Isabel: ¿La casa está abandonada?

Eren: Así es.

Todos nos dirigimos a la entrada de la casa.

Está será mi última invocación, como puede ser mi último día de vida.

Sea lo que sea aquí voy... A intentar todo y nada a la vez.

Eren: -entran a la casa- Yo te reto Levi.

Que el juego comience.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////

>Holiss

Antes que nada me disculpo por no actualizar, quería hacerlo ayer pero... Me enferme y casi me muero, pero aquí sigo, jodiendo la existencia con mis actualizaciones XD

Digamos que ya me acerco un poco al final de la historia, cuando ya este a punto de acabarla les informaré :3

Por cierto... Vaya apoyo tuvo el capítulo anterior, la verdad poner el beso en un momento así fue lo mejor porque 1. Causaría el mejor impacto, 2. Nadie se esperaba algo así.

Como escritora debía saber en que momento poner algo así y me resultó el mejor momento una situación como esa.

También he visto varios comentarios diciendo que hacen dibujos acerca de eso, la verdad... Me gustaría ver uno que otro.

Espero que el capítulo les gustará.

Sin más que decir...

Nos vemos.

Gracias por leer.

~>Adry<~

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro