Ruszyliśmy do auta chłopaka i pojechaliśmy do mojego domu. Dotarliśmy tam po pięciu minutach.

- Wejdziesz? Musimy pogadać - spytałam zanim wysiadłam z auta.

-Okej - powiedział i poszliśmy do mojego pokoju.

Usiadłam na parapecie, a chłopak na fotelu.

- Czemu to zrobiłeś? - spytałam utrzymując, z trudem, spokój.

- Odpowiem pod warunkiem, że ty też odpowiesz na moje pytanie. Godzina szczerości? - spytał, a ja pokiwałam głową - Dziewczyny pierwsze. - prychnęłam.

- Okej. - westchnęłam i spojrzałam w jego oczy - To mnie przerastało i nadal przerasta. Bałam się. Nie radziłam sobie. Nie miałam komu się wygadać - mój głos się załamał, ale powstrzymałam łzy.

- Ej, nie płacz księżniczko. - podszedł do mnie i objął mnie ramieniem - Jestem twoim przyjacielem. Możesz ze mną pogadać, nawet o... - spojrzał na zegarek - Nawet o drugiej nad ranem.

- Teraz ty. - powiedziałam powstrzymując łzy.

- Pamiętasz jak mówiłaś, że zostaniemy przyjaciółmi, pod warunkiem, że nie będę próbował cię pocałować? - pokiwałam głową, a Drake spuścił wzrok i przestał mnie obejmować.

- O co chodzi? - spytałam i złapałam go za rękę, a on splótł palce z moim.

- Avery, ja... - znowu odwrócił wzrok - ja nie potrafię. - szepnął.

- Powiedz dlaczego mnie uratowałeś. - poprosiłam.

- Okej. Bałem się. Bałem się, że cię stracę. Kiedy twoja przyjaciółka do mnie zadzwoniła pomyślałem o tamtym klifie. Od razu tam pojechałem. Gdybym cię stracił - zakrył twarz dłońmi - nie wiem co bym zrobił - szepnął - Kiedy cię tam widziałem, kiedy skoczyłaś... Musiałem coś zrobić. Jesteś dla mnie zbyt ważna.

- Drake, jesteśmy przyja... - przerwał mi.

- Wiem Avery, wiem, ale to takie trudne - wstał i chciał wyjść z pokoju, ale złapałam go za rękę i nie pozwoliłam wyjść.

- Drake, popatrz na mnie. - poprosiłam łagodnie, ale nie spełnił mojej prośby. Złapałam jego twarz w dłonie i zmusiłam, żeby na mnie spojrzał.

- Przepraszam Avery, ale nie potrafię być twoim przyjacielem. - złapał moje dłonie i odsunął je od swojej twarz- Ja już pójdę - ruszył do drzwi, ale stanęłam przed nim.

- Zostań. - poprosiłam.

- Po co? - zapytał mnie nie patrząc mi w oczy.

- Idiota z ciebie. - powiedziałam.

- Dzięki.

- Tak, jesteś idiotą, bo nie widzisz, że mi na tobie zależy. Rozmawiałam z tobą o wypadku, a o tym nie gadałam ani z rodziną, ani z przyjaciółmi - podniosłam głos - Nie rozumiesz, że jestem w tobie zakochana idioto?! - krzyknęłam. Dopiero po chwili dotarło do mnie to co powiedziałam. Spuściłam wzrok.

- Ej, księżniczko. - jego głos złagodniał, ale nie chciałam spojrzeć mu w oczy. Podniósł mój podbródek, tym samym zmuszając mnie do spojrzenia mu w oczy.

- Nie powinnam była tego mówić - szepnęłam.

- Dlaczego? - spytał.

- Bo miłość nie istnieje.

- Czemu tak myślisz?

- Ja to wiem. - Drake dotknął mojego policzka, co spowodowało mój uśmiech.

- A jeżeli ktoś kocha?

- Żyje w kłamstwach. - zapadła między nami chwila ciszy.

- Chyba będę żyć w kłamstwie. - powiedział i zanim się zorientowałam, pocałował mnie.

Zarzuciłam mu ręce na szyję i uśmiechnęłam się. Spojrzałam na niego z szerokim uśmiechem.

- Jak to możliwe, że udało ci się złamać coś, w co od zawsze wierzyłam? - spytałam przytulając się do chłopaka.

- O co ci chodzi? - spytał marszcząc nos.

- Od zawsze wierzyłam, że miłość nie istnieje, a tu nagle pojawia się jakiś idiota i udowadnia mi, że to kłamstwo. Pytam się, jak? - spytałam udając oburzenie.

- Wiesz... - powiedział przeciągle i uśmiechnął się łobuzersko - Kocham cię. - powiedział, a ja poczułam motylki w brzuchu.

- Też cię kocham. - odpowiedziałam, a chłopak uśmiechnął się szeroko. Roześmiałam się, a Drake zamknął mi usta pocałunkiem.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------