Wieczorem

Siedziałam w swoim pokoju. A właściwie grałam na ps3 w sporty. Grałam w siatkówkę, gdy nagle usłyszałam  kawałek krzyku mamy.

- Wynoś się z tego domu! Masz 10 minut.

Serce zaczęło bić mi jak szalone, a w oczach poczułam łzy. Usłyszałam, że tata wchodzi po schodach. Zaczęłam szybko mrugać oczami, żeby odgonić łzy i skupiłam się na grze. Udawaj, że nic nie słyszałaś - myślałam. Drzwi do mojego pokoju otworzyły się. Tata.

- Avery, chodź do pokoju Sarah.

- Już idę. - powiedziałam zmuszając się do swobodnego tonu.

Ruszyłam w stronę pokoju siostry. Od dawna błagałam Boga, żeby ten dzień nie nadszedł. Nie udało się. Usiadłam na łóżku, obok siostry i taty. Zaczął mówić, że bardzo nas kocha, i że zrobił coś głupiego i jest mu przykro. W końcu przeszedł do sedna sprawy.

- Wyprowadzam się. - powiedział, a  w oczach poczułam łzy.

Przytuliłam się do siostry, zanosząc się płaczem. Zginął dziadek, a teraz tata się wyprowadza. Nie pozbierałam się po jednej tragedii, to teraz pora na drugą. Tata przytulił nas, po czym wyszedł. Siedziałam w objęciach siostry, nie chcąc dopuścić do siebie prawdy. Zrozumiałam, że w tym momencie mimowolnie podjęłam decyzję.Odizolować się. Wstałam i uśmiechnęłam się pocieszająco do siostry, a ona ścisnęła mi dłoń.

Wróciłam do siebie. Opadłam na  łóżku i aż poczułam, jak moje serce się zamyka. Nikogo już do siebie nie dopuszczę. Moimi najbliższymi osobami są teraz mama, Sarah i jej mąż, Bryan, Nina i Will. Moja rodzina i przyjaciółki.

Patrzyłam w sufit, nie wiedząc co dalej będzie. Nie widziałam przyszłości. Moje życie zaczęło się łamać. Nie mam ochoty dalej żyć. To bez sensu. Moje istnienie nie jest ważne.

W tej jednej chwili straciłam dużą część siebie: radość z życia, szczery uśmiech i jeszcze wiele innych. Ale jedno pozostało: maska. Ona zostaje.

Opadłam na łóżko, odpływając w krainę Morfeusza.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------