Ave!

Kiedyś tworzyłam nową postać i rysowałam ją maks cztery razy na pół roku. Ostatnio w przeciągu trzech miesięcy narysowałam jedną postać sto razy, drugą pięćdziesiąt, a rysowałam jeszcze inne. I to nie były całe trzy miesiące. Konkretnie dwa i pół.

Zacznijmy może od Kiliana, ponieważ chyba stworzyłam uniwersum, do którego pasuje:

*kiedy na kartce użyjesz markera alkoholowego i musisz ratować rysunek po jej drugiej stronie*
By the way nie jestem stuprocentowo przekonana co do tego outfitu, ale sobie istnieje. No i na przykład zmieniłam kolor oczu Kiliana. W sumie ogólnie zmieniłam jego wygląd.

Kilian zapewne wrzeszczący na zawsze-miłego Cageya:

Ma teraz niebieskie oczy.

Zrobiłam mu trochę problemów. W sumie sam je sobie zrobił. Większość.

Jak mówi tytuł powraca arsen, a raczej Arsen. Zmieniony. Inny wygląd, inny wiek, inni krewni i inna praca. Wcześniej był ojcem Kiliana, teraz może być jakimś dalszym kuzynem albo dalszym wujkiem. Albo nie będą wcale spokrewnieni.
But here he is:

Jeszcze mogę go trochę zmienić, ale tylko odrobinę.

A tu rozkminianie ras czy jak to określić w tym uniwersum (dwa najlepsze szkice):

Ta druga to może być konkretna postać. A raczej redesign postaci...

Myślę, że to idealny moment, by wsadzić tu złego Horsta:

Uwielbiam tego dzieciaka. Który nie jest dzieciakiem, tylko nastolatkiem, ale nastolatek to wciąż dziecko.

A teraz...
Myśleliście, że wymkniecie się potworom? Naiwni. Normalnie jak Jeremi... Chociaż nie, bo jego naiwność go trochę ratuje w kontaktach z potworami. Wasza zapewne taka nie jest, jeśli rzeczywiście byliście naiwni.

W każdym razie Profesor i Alek:

(Nie zwracajmy na to uwagę, że są trochę nieproporcjonalni względem siebie. To dodaje Profesorowi majestatu, a Alek wygląda, jak skarcone dziecko)
Profesor rzuci tylko groźbą od niechcenia i reszta potworów słucha się bez zastrzeżeń. Tak to jest, kiedy moc ich zależy w dużej mierze od ich wieku (łącznie z tym, który mieli, kiedy stali się tym, czym się stali). Profesor ma około 300 lat, Argos coś w okolicach 65, a Kalka i Alek gdzieś 45. Więc cóż... Alek musi się podporządkować, jeśli nie chce stracić życia.

Argos próbujący pogłaskać kota, co jest dosyć urocze samo w sobie moim skromnym zdaniem (przynajmniej w porównaniu z Alkiem zżerającym motyla dla samego wyrządzenia krzywdy):

(Zasłoniłam w kącie pewien rysunek, bo jest niedokończony)
Kotu się nie podoba idea bycia pogłaskanym przez potwora. Większość zwierząt wyczuwa potwory i ich unika. Albo atakuje, ale takie nie żyją długo.

Kalka, która bardzo lubi bawić się wyglądem swoich zębów:

To ostatnie to kropka nienawiści, czyli dosyć typowej dla potworów emocji razem z wylaniem na wszystko, czyli raczej brakiem emocji.

A teraz wściekły Jeremi, które ma spore podstawy, by być wściekłym:

I Alek z uśmiechem sięgającym ponad oczy:

Oraz Alek, którego mina po prostu... Po prostu ma coś w sobie:

Kocham tę minę.

Argos:

On jest cool.
A, tak, on ma oko na uchu.

Kalka z jeszcze większym uśmiechem niż jej brat i Jeremi, który wygląda, jakby miał focha XD:

Ale w sumie się nie dziwmy jego minie, Kalka go cudownie trzyma.

Dalej Jeremi:

And yes... Pojedynek >:3
Dzikie dziecko.

Potwory nie do końca ogarniają, co to znaczy prywatność. Im to trochę wisi. Jeremi będzie ich musiał tego terminu nauczyć. Wtedy przynajmniej nie umrze w wannie.

Na zakończenie Satif:

On chyba komuś coś tłumaczy. Jak najspokojniej.
(To jedno oko jest za daleko. Boli mnie to)

I to by było na tyle.